آلتا یاکوبس، معروفترین نماینده و رهبر زنان هلند در ایجاد اولین موج فمینیستی در این کشور است و مبارزه برای حق رأی زنان به صورت مستقیم به او مرتبط می‌شود. طبق قوانین آن زمان در هلند، فقط افرادی که دارای سقف درآمد مشخصی بودند (که عموما مردان را شامل می‌شد)، اجازه شرکت در انتخابات و رأی دادن را داشتند و آلتا یاکوبس به دلیل این که پزشک بود، حد مجاز درآمد را داشت و تلاش کرد تا از این حق به عنوان یک زن جهت رأی دادن استفاده کند، اما ناکام ماند.
با تلاش‌های آلتا یاکوبس و بسیاری از زنان دیگر در سال ۱۹۱۶ م لایحه انتخابات عمومی و حق رأی زنان به تصویب مجلس نمایندگان رسید. سال ۱۹۱۷ م قانون اساسی جدید در هلند تدوین شد و در سال ۱۹۱۸ م «سوزه خرونوِخ» به عنوان اولین زن در هلند از حزب «کارگران سوسیال دموکرات» موفق شد وارد مجلس نمایندگان پارلمان هلند شود. در نهایت زنان در سال ۱۹۱۹ م موفق به دریافت حق رأی شدند و سال ۱۹۲۲ م زنان در انتخابات سراسری هلند شرکت کردند و هفت زن توانستند به مجلس نمایندگان پارلمان راه پیدا کنند.
گروهی از فعالان زن با انتشار بیانیه‌ای به مناسب هشتم مارس، روز جهانی زن، تشکل‌یابی را گام اول مسیر طولانی مبارزه در راه عدالت، برابری و آزادی زنان و همه مردم ایران دانسته‌اند.در این بیانیه آمده است «زنان در سراسر ایران ستم‌های متفاوت و متقاطعی را متحمل می‌شوند و هیچ گروهی نمی‌تواند مدعی نمایندگی همه آنها باشد. همچنین هیچ گروهی نمی‌تواند مدعی شود که آنچه مطرح می‌کند یگانه اولویت یا اصلی‌ترین مطالبه زنان است. درک این موضوع از خلال سال‌ها فعالیت در حوزه زنان ما را بر آن می‌دارد که در سالگرد روز جهانی زن، به جای ارائه فهرستی از مطالبات معوق زنان بر ضرورت تشکل‌یابی، همبستگی و اتحاد در راه ایجاد شرایط لازم برای یک زندگی انسانی و ضرورت‌های یک زندگی جمعی و برابر تاکید کنیم.»امضاکنندگان این بیانیه با تاکید بر اینکه در بیان و پیگیری مطالبات خود هرگز نباید چشم امیدی به قدرت‌های بزرگ اعم از داخلی یا خارجی داشته باشند، راه‌حل دستیابی به مطالبات بر زمین مانده را در ایجاد تشکل‌های مستقل و دموکراتیک با هدف مبارزه علیه تبعیض و نابرابری دانسته‌اند.
آزارگر در برنامه می‌گفت در حین زمان طولانیِ رسیدگی به درخواست طلاق بود که زن و شوهر به توافق می‌رسیدند؛ زیرا هیچ قانون حمایتی وجود ندارد که قربانی خشونت خانگی با تمسک بدان به سرعت بتواند از خشونت‌گر شکایت کند و احساس امنیت کند.
چگونه می‌توانیم مفهوم فمینیسم و برابری جنسیتی را از خردسالی به فرزندانمان بیاموزیم؟ والدین ممکن است از روش‌های متفاوتی برای آموزش این مسئله به کودکانشان استفاده کنند، اما روش ساده‌ی گفت‌وگو کردن، مهم‌ترین آن‌هاست.
این روزها جنبش‌های فمینیستی در اروپا، بار دیگر به‌درستی نوک پیکان برابری‌خواهیشان را متوجه خیابان‌ها کرده‌اند. این بار نه برای چگونگی حضور و مسائلی از این دست، بلکه برای تغییر نام خیابان‌هایی که باز مردان در آن دست بالا را دارند و بر نام خیابان‌ها و کوچه‌ها حکمرانی می‌کنند.
کتاب «حالا کی بنفشه می‌کاری؟» حکایت زندگی زنی به نام فروردین است که گاه گاه شعر می‌سراید. شعرهای عاشقانه. بهمن شوهر فروردین اما شعرهای عاشقانه او را تاب نمی‌آورد و آنها را دلیلی بر خیانت فروردین می‌داند. فروردین برای رهایی از سرکوفت‌های بهمن شعرهایش را پنهانی در دستمال کاغذی و ورق باطله‌ها می‌نویسد و آن را میان برگه‌های امتحانی دانش‌آموزانش پنهان می‌کند.
امبرین مونیرالارم تنها ۱۶سال دارد و با وجود سن کم، تجربیات خود را از مواجهه با مزاحمت‌ها، آزار و اذیت‌ها و خشونت‌های کلامی در خیابان‌های شهرش ناراحت کننده توصیف می‌کند. مزاحمت‌های مستمر و روزانه توسط مردانی که در خیابان‌ها پشت سر دختران و زن‌ها راه می‌روند و با جملات جنسی برای آنان مزاحمت ایجاد می‌کنند، امبرین را واداشت به تنهایی عزمش را برای مقابله با این آزار و اذیت‌ها جزم کند.
یکی از بارزترین نمونه‌های زایش اضطراب در جامعه را می‌توان متعلق به زنان و و جایگاه شغلی آنان در جامعه دانست. اشتغال زنان مخصوصاً در جوامع در حال توسعه مانند ایران، بعد از گذشت چند دهه پذیرش این امر، همچنان با مشکلات خاص خود همراه است.
یک‌بار برای همیشه باید بدانیم که ظلم علیه انسان، زن و مرد ندارد. اگر حقی از یک جنس سلب می‌شود، ناخودآگاه بستر آن جامعه ظلم پذیر می‌شود و اساساً مطرح کردن این جمله اشتباه است. چون مسئله این نیست که ظلم به چه کسی وارد می‌شود، مهم وجود ظلم و ناحقی و الزام مقابله با آن است.
دو ردیف از پسران جوان رو به روی هم در پارک ائل گلی تبریز به هم برف پرتاب می‌کنند. دو دختر بی‌خبر از همه‌جا از میان پسران رد می‌شوند. ناگاه صفوف مردان جوان به سمت دو دختر هجوم می‌برند. دست‌ها به سمت بدن‌های بی‌پناه دو دختر نشانه می‌رود که برای شادی و تفریح به پارک آمده‌اند.
تاریخچه هشتگهای فمینیستی به هشتگی در سال ۲۰۱۰ باز میگردد؛ زمانی که هشتگی برای مبارزه با آزارهای جنسی زنان با عنوان #ChangeTheRatio توسط "راشل سکلار" نویسنده و کارآفرین کانادایی شکل گرفت. اما یکی از بارزترین و موفقترین هشتگهای جنبش‌های فمینیستی تاکنون، هشتگ کارزار #MeToo (من هم همین‌طور) است. این هشتگ به همدردی با قربانیان تجاوز با یکدیگر و شکستن سکوت در مقابل متجاوزین اشاره دارد.
شامگاه چهارشنبه ۵ دی‌ماه، اتوبوس زنانِ کارگر در جاده‌ی گلوگاه واژگون شد. حادثه‌ای در اطرافمان رخ داد و چشمی را به خود خیره نکرد. رخدادی برای دیگری که «زن» و «کارگر» تعریف می‌شود. ۱۵ زنِ کارگر که تاکنون دو تن از آنان جان باخته‌اند
