تاقانون خانواده برابر: در حالی که به پایان یک ماه دیگر تاریخ سیاهان نزدیک می‌شویم، به این می‌اندیشم که چگونه مبارزه‌ی زنان آفریقایی-آمریکایی بر شخصیت من تاثیر گذاشت. تقدیم به همه‌ی آن زنانی که خواسته یا ناخواسته بر زندگی من تاثیر گذاشتند، به من الهام بخشیدند و به من در تبدیل شدن به زنی که امروز هستم کمک کردند. تقدیم به دوستم «و» که خود و خانواده‌اش را از بی‌خانمانی نجات داد، به «ب» که با قدرت و عشق با مشکلات فراوان زندگی‌اش روبرو شد و همواره الهام‌بخش من بود و به قهرمانم، ایلین هرناندز، که زنی است به راستی قدرتمند و شدیدا پایبند به برابری جنسیتی و عدالت نژادی…
تعریف خودم، درمقابل تعریف دیگران [از من]، یکی از دشوارترین چالش‌هایی است که با آن روبرو هستم.
-کارول موزلی بران
هر سال در ماه فوریه، ماه تاریخ سیاهان در ایالات متحده جشن گرفته می شود. موضوع سال ۲۰۱۲ «زنان سیاه‌پوست در فرهنگ و تاریخ آمریکا» بود که موید نقش پراهمیت و درعین حال به رسمیت شناخته نشده ای است که زنان آفریقایی-آمریکایی در تاریخ ایالات متحده داشته اند. باربارا جردن جایی نوشته، «ما مردم»؛ این [عبارت] شروع بسیار گویایی است. اما هنگامی که قانون اساسی ایالات متحده در هفدهم سپتامبر ۱۷۸۷ کامل شد، «ما مردم» شامل حال من نشد. مبارزات آفریقایی-آمریکایی‌ها برای مشارکت و برابری جنسیتی، بر ضد نژادپرستی و تبعیض جنسیتی، در [ایجاد] گفتمان برابری جنسیتی و تاریخ ایالات متحده سهم داشته است.
این دومین بار در تاریخ این ماه است که بر نقش زنان آفریقایی تمرکز و به آن توجه می‌شود. در سال ۱۹۶۶، مراسم ماه تاریخ سیاهان متمرکز بر پیشرفت‌های زنان سیاه‌پوست بود. از کلمات الهام بخش ساجرنر تروث، تا سخنان مری مک لئود بتیون، تا رمان های اخیر برنده ی جایزه ی نوبل، تونی موریسون، از باربارا جردن تا مایا آنجلو، صدای زنان آفریقایی-آمریکایی بر آگاهی ما نسبت به نژادپرستی و تبعیض جنسیتی افزود و نه تنها به زنان رنگین پوست در ایالات متحده بلکه به هزاران هزار زنی که در سرتاسر جهان غرق در مبارزه برای برابری، عدالت و مشارکت بودند، الهام بخشید و درس آموخت. زنانی همچون روزا پارکس و هریت توبمن خود را به خطر انداختند تا دنیا را تغییر دهند و آن را تبدیل به مکان بهتری کنند؛ و این کار را در مقابل تبعیض نژادی و جنسیتی انجام دادند. این قهرمانان و عاملان شناخته و ناشناخته ی تغییر دست به مبارزات خارق العاده‌ای برای توانمندسازی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی زدند و راه را برای زنان دیگر روشن کردند.
فعالان پیشگام زنان سیاه‌پوست سهم به سزایی در جنبش زنان ایالات متحده داشته‌اند، هرچند بسیاری از آن‌ها در فرهنگ عمومی ناشناخته باقی مانده‌اند. برای مثال پالی مورای را در نظر بگیرید، پژوهشگر، نویسنده و استادی ممتاز و برجسته که بعدها در زندگی اش اولین کشیش زن کلیسای اسقفی شد. به علاوه او یک زن سیاه پوست فمینیست بود که به واسطه ی مشارکت در پایه گذاری سازمان ملی زنان در جنبش زنان ایالت متحده سهم داشت.
ایلین هرناندز که من به واسطه ی ریاست اش در شبکه ی بینافرهنگی زنان سعادت و افتخار آشنایی با او را دارم، یک رهبر محلی[i] و سازمان دهنده ی سیاسی است که هیچ گاه دست از مبارزه برای برابری نژادی و جنسیتی برنداشته است. ایلین اولین زنی بود که در کمیسیون فرصت های اشتغال برابر ایالات متحده حضور داشت؛ جایی که تبعیض علیه زنان از هر نژادی را تجربه کرد و از پشت صحنه فریدان و دیگرانی ظاهر شدند تا آغازگر یک ان ای ای سی پی (انجمن ملی برای پیشرفت افراد رنگین پوست) برای زنان باشند. او اولین معاون رئیس اجرایی سازمان ملی زنان بود و در سال ۱۹۷۰ پس از بتی فریدان دومین رئیس ملی [آن] شد. در این ماه تاریخ سیاهان و تمام روزهای سال، به کسانی که پیش از ما آمدند و راه را برای دستاوردهای زنان سیاه پوست و تمام زنان رنگین پوست هموارکردند ادای احترام می کنیم. به قول کارول موزلی بران، آن ها جسارت این را داشتند که نگذارند دیگران آن ها را تعریف کنند.
همچنین بخوانید: پداگوژی جنبش‌ها: آن سوی بن‌بست طبقه/هویت
تاریخچه‌ی ماه تاریخ سیاهان
اگر چه مبارزه ی مردمان آفریقایی-آمریکایی خود تاریخی بسیار طولانی تر دارد، اما سنت ماه تاریخ سیاهان به اوایل قرن بیستم بازمی گردد. ابتدا کارتر جی. وودستون، مورخ و معلم، “هفته تاریخ سیاه” را در ۱۹۲۶ بنیان گذاشت؛ زمانی که در بیشتر کتاب های تاریخ به سادگی هرگونه تاریخ آفریقایی-آمریکایی و نقش محوری مردمان آفریقایی-آمریکایی در تولد آمریکایی که [اکنون] می شناسیم، حذف شده بود. وودستون ماه فوریه انتخاب کرد چرا که مصادف بود با تولد دو تن از افرادی که برای آزادی برده های آمریکایی مبارزه می کردند: آبراهام لینکلن و فردریک داگلاس.
فعالیت برای حقوق مدنی میان مردمان آفریقایی-آمریکایی تقریبا یک قرن پیش از جنبش های حقوق مدنی در ایالات متحده آغاز شد. زنان بخشی از مبارزه ی حقوق مدنی بودند. الیزابت جنینگ بود که در سال ۱۸۵۴ با سرپیچی از فرمان یک راننده مبنی بر ترک کردن تراموا به الغای تبعیض نژادی در حمل و نقل عمومی شهر نیویورک کمک کرد. درطول جنبش حقوق مدنی، سپتیما پوینست کلارک که اغلب با عنوان “ملکه مادر” حقوق مدنی از او یاد می شود، چندین دهه پیش از آن که توجه ملت به برابری نژادی معطوف شود، معلم و فعال انجمن ملی برای پیشرفت افراد رنگین پوست بود. فانی لو همر، یک زارع سهم گیر، در سال ۱۹۶۲ هنگامی که سعی داشت برای رای گیری اسم نویسی کند کتک خورد و به زندان افتاد. او نهایتا در پایه گذاری حزب دموکراتیک آزادی می سی سی پی مشارکت جست و در مجمع ملی دموکراتیک سال ۱۹۶۴ سخنرانی کرد. ویویان مالون جونز، با وجود همه ی مشکلات، در سال ۱۹۶۳ در دانشگاه آلاباما اسم نویسی کرد و بعدها در بخش حقوق مدنی وزارت دادگستری ایالات متحده مشغول به کار شد. این افراد تنها چند تن از زنانی هستند که برای حقوق و شرافت خود دست به مبارزه زدند.
طی دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، مردمان آفریقایی-آمریکایی از سرتاسر کشور به نیویورک نقل مکان کردند زیرا یکی از چند ایالت انگشت شماری بود که مدارس در آن جدا نبود. بخش اعظم هارلم آفریقایی-آمریکایی شد و رنسانس هارلم از خلاقیت در موسیقی، هنر و نوشتن شکوفا شد. این امر باعث شد برای اولین بار جریان غالب سفیدها متوجه توانایی های خلاقانه سیاهان آمریکا شود و زنان به خصوص نفوذ خود را با صحبت در مورد مسائل تبعیض نژادی و جنسیتی گسترش دادند.
زنان آفریقایی-آمریکایی با استعدادی همچون ماریان اندرسون ظاهر شدند که خواننده ی این دوره و تکنوازی بود که در سنین نوجوانی در کارنجی هال [موسیقی] اجرا کرد. او در سرتاسر جهان مورد استقبال گسترده قرار گرفت، با این وجود در سال ۱۹۳۹، دختران انقلاب آمریکا DAR او را به این دلیل که سیاه پوست بود از استفاده از سالن کانستیتیوشن هال در واشنگتن دی سی منع کردند. اندرسون حمایت بانوی اول النور روزولت را جلب کرد و به هر ترتیب بود روزولت بی درنگ از DAR استعفا داد. این امر اندرسون به یکی از بازیکنان اصلی عرصه ی مبارزه برای برابری نژادی تبدیل کرد و زنان را به آن پایبند ساخت. از سال های ۱۹۵۷-۱۹۵۸ اوحتی به عنوان سفیر نیکی[ii] وزارت امور خارجه ایالات متحده مشغول به خدمت شد و در مراسم تحلیف ریاست جمهوری آیزنهاور و کندی آواز خواند.
داستان زندگی و مبارزات، خدمت ها و پیشرفت های زنان سیاه پوست در تاریخ و فرهنگ ایالات متحده فصلی است از تاریخ این کشور که صفحات نوشته نشده آن از صفحات نوشته شده اش بیشتر است. باشد که نسل های آینده زنان سیاه پوست در [مسیر] سنت و مبارزه ی پیشینیان خود به سوی عدالت و برابری نژادی و جنسیتی پیش روند
منبع: http://www.iranian.com/main/2012/mar/moving-forward