«تاریخ مذکر» کتابی است مشتمل بر دو بخش که در بخش اول تحت عنوان همین نام به بررسی تشتت فرهنگ در ایران پرداخته و در بخش دوم آن تحت عنوان «فرهنگ حاکم و محکوم»، ذیل ۲۷ عنوان، گریزی بر جنبه¬های مختلف ادبیات، هویت، هنر، اجتماع و فرهنگ زده است. بنا بر گفته‌ی خود نویسنده «تاریخ مذکر» رساله¬ای است در رد پدیده¬ای به نام «تاریخ مذکر» در شرق، به ویژه ایران دوران سلطنت؛کتابی که براهنی به خاطر آن و چند نوشته¬ی دیگرش از جمله مقاله¬ای درباره¬ی مرگ جلال ¬آل-احمد به زندان رفت. کتاب در سال ۱۳۴۹ نوشته شده اما به دلایلی، که عمدتاً به خاطر مطالب موجود در بخش پایانی کتاب است، زیر چاپ نرفت. با وجود این به محبوب‌ترین کتاب¬های زیرزمینی دوره‌ی خود تبدیل شد و بعدها در سال ۱۳۹۳ توسط انتشارات نگاه به چاپ چهارم نیز رسید.
اینکه فریدان از اصطلاحِ رازوری استفاده می‌کند شاید به دلیل آن باشد که این نحوه‌ی زندگی زنان در محدوده‌ی شخصی خود، چه به لحاظ ذهنی و چه به لحاظ مکانی، باعث ایجاد موقعیت‌ها و تجربه کردن لحظاتی می‌شود که تنها زنانی که با آن سبک و سیاق زندگی می‌کنند، از آن مطلعند
از چاپ همان اولین کتابش، در عمق صحنه بود که سرخوش می‌شوی از اینکه نویسنده‌ای متولد شده که دغدغه زن‌‌نگاری دارد و بعد با خواندن آثار دیگر او می‌بینی درست حدس زده‌ای! و البته فریبا وفی از نویسندگانی است که در این راه کم نگذاشته، ممارست به خرج داده و خود را تثبیت کرده است.
سنت انتشار نمایشنامه در ایران، مثل شعر و داستان، چاپ در مجله‌ها بود، تعدادی از بهترین داستان‌ها، شعرها و نمایشنامه‌ها قدیم‌ترها در مجلاتی چون دنیای سخن و فردوسی و... و جدیدترها در صفحات آدینه و گردون و... اولین چاپشان را تجربه کردند. البته بودن دانشورانه‌ی کسانی که گزینش می‌کردند و شعرهای درست و داستان‌های قوی و نمایش‌های استخوان‌دار را رد می زدند، بر این روند تاثیر عظیمی داشت.
حالا انتشار این متن، که در منتشر شدنش نه توهمی در مقایسه با آن آثار است و نه خیالی در پهلو زدن به تاثیر گذاری آن‌ها، تنها می‌خواهد دو کار کند، یکی وفاداری به سنت آن‌ها در چاپ مستقل نمایشنامه پیش از اجراهای عمومی و دیگری در معرض دید و نقد و نظر گذاشتن خود.
منیژه نجمعراقی سال‌هاست که به عنوان نویسنده و مترجمی فعال در حوزه مباحث و نظریات فمینیستی در بین کنشگران مسائل زنان شناخته شده است. علاوه بر این، وی عضو کانون نویسندگان ایران و همچنین عضو هیئت داوران جایزه کتاب صدیقه دولت‌آبادی نیزاست.
از جمله کتاب‌هایی که منیژه نجمعراقی در تالیف یا ترجمه آن‌ها نقش داشته است ، می‌توان به این موارد اشاره کرد: منبع‌شناسی زنان؛ زن و سینما؛ زن و ادبیات: سلسله پژوهش‌های نظری درباره مسائل زنان (با همکاری نسترن موسوی و مرسده صالح‌پور – نشر چشمه)؛ جامعه‌شناسی زنان (پاملا ابوت و کلر والاس – نشر نی)؛ سرمایه‌داری، خانواده و زندگی شخصی (الی زارتسکی – نشر نی)؛ دردسرهای پسامدرنیسم (استفان مورافسکی – بازتاب نگار)؛ نقد و نظر: درآمدی جامع بر نظریه‌های فمینیستی (رزماری تانگ – نشر نی)؛ تاریخ هنر نو: پیش درآمدی انتقادی (جاناتان هریس)؛ سه گینی (ویرجینیا وولف، نشر چشمه).
منیژه نجم عراقی به تازگی ترجمه کتابی با عنوان «نگاهی انتقادی به توسعه جماعت محور»، اثر «مارگارت لِدویت» را آغاز کرده است.
این کتاب که ویرایش نخست آن در سال ۲۰۰۵ در انگلستان منتشر شده، رویکردی انتقادی به اقدامات اجتماع‌محور دارد که در سال‌های اخیر در ایران نیز رواج یافته است.
نویسنده کتاب متاثر از دیدگاه‌های «پائولو فریره»، «آنتونیو گرامشی» و همچنین اندیشه‌های فمینیستی، به اصول و ارزش‌هایی انتقادی در توسعه جماعت‌محور می پردازد.
به بهانه ترجمه این کتاب سراغ منیژه نجمعراقی رفتیم تا هم درباره کتاب بیشتر بشنویم، هم نظرش را درباره رویکردهای متاخر فمینیستی در ارتباط با شرایط جامعه خودمان جویا شویم.
احضار درختان و به فراخور آن طبیعت در صحنه‌ی ادبیات فارسی علاوه بر زیبا کردن متن از طریق ایجاد مجال برای استفاده از آرایه‌هایی چون تشبیه و استعاره همواره نشان از زایشی دوباره داشته است. نشانه‌ای از آخرالزمان که به نوبه‌ی خود چهره‌ی جهان دیگر را ترسیم می‌کند و سبب می‌شود متن در سیر تطور روایت، معنایی ضمنی از تاریخ را ارائه دهد. در این برداشت که با نمادپردازی فرهنگی- باستانی عرضه می‌شود تاریخ به‌صورت عملی شدن اهداف آفریدگاری قاهر که کل فرایند را به حرکت درمی‌آورد، معنا می‌شود.
این کلمات بخشی از سخنان مستوره خانم افشار ارومی در کنگره نسوان شرق است که در سال ۱۳۱۱ ه.ش با حضور نمایندگانی از کشورهای مشرق زمین در تهران برگزار شد. مستوره، زنی که بیش از هر چیز دغدغه تغییر قوانین به نفع زنان داشت، در سال ۱۲۵۹ ه.ش در ارومیه به دنیا آمد. وی دختر مجدالسلطنه افشار، از روشنفکران ارومیه و مادرش، دختر امامقلی میرزا ملک قاسمی از شخصیت‌های آزادیخواه آذربایجان بود. دوران کودکی را در تفلیس گذراند و زبان روسی را آموخت. سپس در استانبول، زبان ترکی و فرانسه را نیز فراگرفت.
رقیه در روستای بسیار دورافتاده‌ای بزرگ شد و در ۱۴ سالگی ازدواج کرد؛ ولی برای رقیه هیچ‌وقت قابل درک نیست که چرا مثل پدر و برادرهایش نمی‌تواند کار کند. این شد که قدم در راه پر از چالشی گذاشت. شهرستانی که رقیه در آن زندگی می‌کند آمار بالای خشونت علیه زنان در ایران را دارد و او به عنوان کسی که این خشونت را تجربه کرده است، به این نتیجه رسید که بدون داشتن قدرت اقتصادی قادر به مبارزه با خشونت نیست.
کتابی که با عنوان «جمعیت و سیاست در ایران از دوران سلطنت مشروطه تا جمهوری اسلامی» در پیش روی دارید در سال ۲۰۰۳ (۱۳۸۲) از سوی «موسسه ملی مطالعات جمعیتی فرانسه» (INED) در مجموعه «دفترهای موسسه ملی مطالعات جمعیت‌شناسی فرانسه» (Les Cahiers de l’INED) به شماره ۱۵۰ به زبان فرانسه به چاپ رسیده است. این کتاب بر پایه رساله دکترای نگارنده در رشته جمیعت شناسی و علوم اجتماعی تهیه‌شده که در سال ۱۹۹۹ (۱۳۷۸) در مدرسه مطالعات عالی در علوم اجتماعی پاریس (EHESS) مورد دفاع قرار داده و با کسب درجه بسیار عالی همراه با تبریکات متفق‌الرای هیئت ژوری به تصویب رسیده است.
ممت در نمایشنامه خود... جهت‌گیری آشکاری به سمت هیچ‌کدام از شخصیت‌ها نکرده است، آزار جنسی‌ای که می‌توانست درست باشد، دیالوگ‌هایی از جآن که می‌توانست نیتی جنسی داشته باشند و این‌همه دوگانگی قدرت در سطح زبان و دیالوگ‌ها، حالا با طراحی لباس کارول به یک ستیزه عینی و آن‌هم یک‌طرفه تبدیل می‌شود، بدون اینکه این عینیت را بتوان با دیالوگ‌های متن نشان داد. این جایی است که یکی شدن فرم و محتوا ابتر می‌شود.
