بیدارزنی: در این سریال، زندگی «پایپر چپمن» زنی سی‌ودو ساله که به‌ظاهر زندگی‌ای معمولی دارد، در آستانه ازدواج است و به فکر راه انداختن کسب‌وکار مخصوص خودش که «فروش صابون ارگانیک است به افرادی که از صابون معمولی خسته شده‌اند»، به‌یک‌باره دگرگون می‌شود. چپمن به جرم جابه‌جایی پول حاصل از فروش مواد مخدر در ۲۳ سالگی به پانزده ماه زندان محکوم و به زندان زنان در ایالت «کانه‌تیکات» آمریکا منتقل می‌شود. سریال «نارنجی، همان سیاه است» براساس زندگی واقعی و دست‌نوشته‌های «پایپر کرمان» از دوران محکومیتش در زندان که بعدها در قالب کتابی منتشر شد، ساخته شده است.
کرمان پس از آزادی از زندان، با پیوستن به «انجمن زنان زندانی در نیویورک» تمامی تلاش خود را معطوف به مطرح کردن مسائل زنان در زندان‌های آمریکا، خلأهای قانونی موجود و عدم انجام حمایت‌های لازم از این زنان آسیب‌دیده، کرد. کرمان از سوءاستفاده جنسی از زندانیان توسط کارکنان زندان (افسران اصلاحی) پرده برداشت. او در خاطراتش به زن زندانی اشاره کرد که بعد از افشای داستان سوءاستفاده جنسی‌اش توسط یکی از کارکنان زندان، در دوران تحقیقات این پرونده برای مدت طولانی در سلول انفرادی نگه‌داری شد. فصل نخست سریال «نارنجی، همان سیاه است» در سال ۲۰۱۳ به نمایش درآمد و تا امروز سه فصل از آن ساخته شده است و قرار است فصل چهارم آن در سال ۲۰۱۶ به نمایش درآید.
داستان با ورود چپمن به زندان شروع می‌شود. جایی که زندانیان تازه‌وارد برای متمایز شدن از زندانیان قدیمی‌تر مجبورند لباس نارنجی به تن کنند. در طول سریال با قصه زندگی زنان زندانی‌ای مواجه می‌شویم که در ابتدای امر موجوداتی ترسناک و خطرناک به نظر می‌رسند؛ زنانی که به جرم قتل، دزدی، ضرب و شتم و جرایم دیگر به زندان افتاده‌اند. زنانی که با نژادها و ملیت‌های مختلف در لباس زندانی در کنار هم قرار گرفته‌اند و در طول این مجموعه با فلش بک با قصه تلخ زندگی آن‌ها آشنا می‌شویم. «جنجی کوهان» سازنده این سریال سعی کرده است شخصیت‌های متفاوتی را در این مجموعه در کنار هم قرار دهد از راهبه و معترض سیاسی گرفته تا هم‌جنس‌گرا و ترنسکشوال‌ها. لاورن کاکس بازیگر تراجنسیتی هالیوود برای بازی در این سریال نامزد جایزه «امی» بهترین بازیگر مکمل، شد.
«نارنجی، همان سیاه است»، چشم‌انداز جدیدی از عشق، دوستی و بقا را در پشت میله‌های زندان به تصویر می‌کشد. احساسات در فضای بسته زندان و در نبود زندگی‌ای که بیرون از زندان در حال طی شدن است، شکل جدیدی به خود می‌گیرند و بیننده با تعاملات اجتماعی متفاوت و شبکه‌ای از روابط پیچیده میان زندانیان مواجه می‌شود. در قسمت‌های اول این سریال می‌بینیم، پایپر که زنی است تحصیل‌کرده، زیبا و برخاسته از طبقه متوسط شهری، چگونه سعی می‌کند خود را با شرایط زندان وفق دهد. در این مجموعه بسیاری از کلیشه‌ها شکسته می‌شود. جوان بودن و زیبایی که به‌عنوان مزیتی برای زنان در اغلب فیلم‌های هالیوود به تصویر کشیده می‌شود، در زندان رنگ می‌بازند و زنان مسن‌تر بر زندانیان جوان حکمرانی می‌کنند. زندگی در زندان قواعد خود را دارد و هر زندانی برای بقا در آن باید یاد بگیرد که چگونه با آن‌ها کنار بیاید؛ و همین قواعد و همزیستی با زنانی که زمین تا آسمان دنیایشان باهم متفاوت است، از چپمن زنی می‌سازد که هیچ شباهتی به زن نازک‌نارنجی شروع قصه ندارد.
سریال «نارنجی، همان سیاه است.» آسیب‌هایی که زنان در طبقات مختلف تجربه می‌کنند را به تصویر می‌کشد. زنانی که خشونت خانوادگی را تجربه کرده‌اند. مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته‌اند. به خاطر گرایش جنسی‌شان از سوی خانواده و نزدیکانشان طرد شده‌اند. یکی از موضوعاتی که در این مجموعه در قسمت‌های مختلف به تصویر کشیده می‌شود، حضور زنان باردار و مشکلات آن‌ها در زندان است. زنان بارداری که مجبورند دوران محکومیت خود را با جنینی در شکم طی کنند. براساس آمار ۳ درصد از زنانی که به زندان‌های فدرال آمریکا وارد می‌شوند، باردار هستند. این رقم برای زندان‌های محلی ۵ درصد است. زنان باردار در زندان‌ها از مراقبت‌های دارویی و پزشکی بی‌بهره‌اند. مادران پس از زایمان در طول هفته تنها می‌توانند یک یا دو بار کودکان خود را ببینند. مادرانی که دارای محکومیت‌های طولانی‌مدت هستند و کسی را برای مراقبت از کودکان خود در بیرون از زندان ندارند، در برخی موارد مجبور به واگذاری سرپرستی کودکشان به دولت می‌شوند. داستان زندگی کودکانی که به همراه مادرانشان در زندان نگه‌داری می‌شوند، در کشورهای درحال‌توسعه‌ای مثل ایران که خلأ قوانین حمایتی از زنان و کودکان بسیار محسوس‌تر از کشورهای توسعه یافته است، به‌مراتب تلخ‌تر است. به گفته رئیس دفاتر حمایت از حقوق زنان و کودکان قوه قضاییه در ایران در حال حاضر ۴۰۰ تا ۴۳۰ کودک به همراه مادرانشان در زندان‌های سراسر کشور نگه‌داری می‌شوند.
«نارنجی، همان سیاه است» تصویر متفاوتی از زندگی زنان در زندان را به تصویر می‌کشد. هویت زنانه و تمایلات جنسی زنان در فضای بسته زندان در این سریال بی‌پرده به تصویر کشیده می‌شود. براساس آمارهای ارائه شده در حال حاضر ۱۵۰۰۰ زن در زندان‌های فدرال آمریکا زندانی هستند. تعداد زنان زندانی در زندان‌های محلی ۱۰۰،۰۰۰ نفر است. ۷۵ درصد از زنان زندانی خشونت فیزیکی یا آزار و اذیت جنسی را در طول دوره محکومیتشان تجربه می‌کنند.
«نارنجی، همان سیاه است» با نگاهی انتقادی به زندگی زنانی می‌پردازد که در سراسر جهان صرف‌نظر از ملیت، نژاد و طبقه اجتماعی‌شان آسیب‌های مشابهی را تجربه می‌کنند.