بیدارزنی: «طرف کی هستید؟» سرودی است که کارگران اعتصابی معدن هارلن در دهه ۱۹۳۰ در اعتصابات خود آن را می‌خواندند. این سرود را فلورنس ریس، همسر یکی از سازمان‌دهندگان اتحادیه کارگران معدن آمریکا در هارلن نوشته است. هنرمندان بسیاری از جمله پیت سیگر این سرود را بازخوانی کرده‌اند.
در ویدئویی که می‌بینید آنی دی‌فرانکو این سرود را بازنویسی و بازخوانی کرده و بخشی فمینیستی نیز به متن آن افزوده است! زنان هارلن نقش مهمی در اعتصابات کارگران معدن در سال ۱۹۷۳ ایفا کردند.
در ژوئن ۱۹۷۳ کارگران معدن زغال سنگ بروکساید در شهر هارلن ایالت کنتاکی با ۱۱۳ رأی موافق و ۵۵ رأی مخالف تصمیم گرفتند که از عضویت «اتحادیه کارگری جنوبی» خارج شوند و به عضویت «اتحادیه کارگران معدن آمریکا» درآیند، به این دلیل که اتحادیه کارگری جنوبی فقط به نفع کارفرمایان کار می‌کرد و انگار فقط اسم کارگران بر روی آن بود.
کارگران در قراردادهای جدید خود شرط کردند که اتحادیه کارگران معدن آمریکا در بروکساید آغاز به کار کند اما مالکان معدن، شرکت معدن ایست‌اُور، زیرمجموعه شرکت دوک پاور آن را امضا نکردند.
کارگران یک ماه مذاکره کردند اما به نتیجه‌ای نرسیدند. به همین خاطر در ۲۶ ژوئیه ۱۹۷۳، ۱۸۰ معدنچی دست از کار کشیدند و اعتصابی را آغاز کردند که ۱۳ ماه به طول انجامید.
مطالبۀ اصلی کارگران در این اعتصاب حول تشکل‌یابی و به‌طور خاص عضویت در اتحادیه کارگران معدن آمریکا بود. تشکیل کمیتۀ ایمنی کارگران و افزایش مزایای درمانی نیز از دیگر مطالبات این کارگران بودند. کارگران معدن هارلن دستمزدی مشابه دیگر کارگران معدن آمریکا داشتند و در این اعتصابات افزایش دستمزد نمی‌خواستند. مالکان معدن هم با عضویت در اتحادیه کارگران معدن آمریکا مخالف بودند و هم می‌خواستند که در قراردادهای جدید حق اعتصاب را از کارگران بگیرند.
شرکت‌های ایست‌اُور و دوک از همان ابتدا دست به دامن اعتصاب‌شکنان شدند. این اعتصاب‌شکنان در مواردی با اتوموبیل‌های خود به صف کارگران اعتصابی حمله کردند و موجب ضرب و جرح آنان شدند. شرکت ایست‌اُور علاوه بر این زندانیانی را استخدام کرد تا به‌اصطلاح امنیت معدن را تأمین کند. برخی از این زندانیان پیش‌تر جرائمی مانند قتل عمد را مرتکب شده بودند.
مبارزان این معدن در مقابل صفوف اعتصابی را تشکیل می‌دادند تا اجازه ندهند که اعتصاب‌شکنان در معدن کار کنند. این کار تا حدی هم موفقیت‌آمیز بود اما قاضیِ هارلن، اف. بیرد هاگ که از قضا یکی از مالکان معدن نیز بود حکمی را علیه معدنچیان صادر کرد که به موجب آن تنها سه کارگر حق داشتند جلوی هر یک از ورودی‌های معدن صف بکشند. کارگران زیادی به جرم تخطی از این حکم بازداشت شدند و به سه ماه حبس محکوم شدند.
زنان هارلن به این دستور قاضی هاگ واکنش نشان دادند. همسران، مادران، خواهران و دختران معدنچیان اعتصابی در ۲۷ سپتامبر ۱۹۷۳ باشگاه زنان بروکساید را تأسیس کردند. آن‌ها بازداشت شدن «مردان خود» را نظاره نکردند، بلکه به صفوف اعتصاب پیوستند. آن‌ها معتقد بودند که اعتصاب‌شکنان در برابر زنان خشونت کمتری به خرج می‌دهند.
باشگاه زنان بروکساید حدود ۱۰۰ عضو داشت. آن‌ها صفوف اعتصاب را حفظ می‌کردند، اتوموبیل‌های خود را در جاده بروکساید خاموش می‌کردند و یا خود در جاده می‌خوابیدند و جاده را می‌بستند، کسانی را که در اعتصاب شرکت نمی‌کردند به شیوۀ خود مجازات می‌کردند. این زنان بارها به‌خاطر اقدامات خود دستگیر شدند.
این زنان بارها مورد تعرض قرار گرفتند و مکرراً به سمت آن‌ها تیراندازی شد. اگرچه اقدامات آن‌ها تا حد زیادی بدون خشونت بود اما باشگاه زنان بروکساید هیچ تعهدی نداشتند که اقدامات خشونت‌آمیزی انجام ندهند. برای مثال، تعدادی از این زنان هنگامی که یک کلانتر محلی سعی داشت زنی را با خشونت از جاده خارج کند، با چاقو به او حمله‌ور شدند.
اعتصاب‌کنندگان بدنۀ اتوموبیل‌های خود را پر از برچسب‌هایی می‌کردند که بر روی آن‌ها از اهداف خود نوشته بودند و سپس در محلات مختلف با بلندگو از اعتصاب خود می‌گفتند و تلاش می‌کردند تا حمایت سایر اعضای اجتماع را نیز جلب کنند. اتحادیه کارگران معدن آمریکا نیز خود در انجام اقدامات بزرگتری مشارکت داشت. برای مثال، کمپینی به نام «دوک رو بریز دور» شکل گرفت که در آن مردم تشویق می‌شدند که سهام این شرکت را نخرند و هر سهامی که از آن دارند را در ماه مه ۱۹۷۴ بفروشند. این اتحادیه همچنین راهپیمایی‌ای را مقابل مقر شرکت دوک در کارولینای شمالی سازماندهی کرد.
مبارزان اعتصابات معدن هارلن در سال ۱۹۷۴ سرودهایی مانند «طرف کی هستی؟» را در اعتصاب می‌خوانند. این سرود به اعتصابات کارگران همین معدن در دهه ۱۹۳۰ بازمی‌گردد، اعتصاباتی که موجب شده بود هارلن، «هارلن خونین» نامیده شود.
خشونت علیه کارگران و ساکنین هارلن ادامه یافت. اعتصاب کنندگان گزارش داده‌اند که بارها تلاش شده به اتحادیه رشوه داده شود تا آن را زیر سؤال ببرند، بارها به اعتصاب‌کنندگان تیراندازی شده، دینامیت به سمت آن‌ها پرتاب شده، به خانه‌های آن‌ها تیراندازی شده و مبارزان بارها به شیوه‌های مختلفی تهدید شده‌اند. حراست و پلیس محلی نیز در بسیاری از موارد اعتصاب‌کنندگان را با اعمال خشونت فیزیکی از صفوف اعتصاب خارج کرده‌اند تا اتوموبیل‌ها بتوانند از جاده عبور کنند.
طی این اعتصابات بیش از ۹۰ کارگر بازداشت شدند و بیش از ۴۰ بار اقدامات خشونت‌آمیزی علیه اعتصاب‌کنندگان صورت گرفت.
اعتصاب‌کنندگان نیز در مواردی به‌ناچار برای دفاع از حقوق خود به خشونت متوسل شدند. برای مثال، برخی از آن‌ها وارد درگیری‌هایی لفظی با اعتصاب‌شکنان می‌شدند و یا با خود در صفوف اعتصاب اسلحه حمل می‌کردند. البته هیچگاه گزارش نشد که کارگران از اسلحه‌های خود استفاده کرده‌اند.
مذاکرات در طول اعتصاب ادامه یافت، اما در ۲۸ نوامبر ۱۹۷۳ به بن‌بست رسید. هر دو طرف نزد هیئت ملی بازنگری کار از طرف دیگر شکایت کردند و دیگری را به تقلب در چانه‌زنی مطرح کردند.
در ۳۰ آوریل ۱۹۷۴، هیئت ملی بازنگری کار طرف کارگران را گرفت اما هیچ اقدام خاصی در این راستا انجام نداد. منریس بوش، قاضی این هیئت در حکم نهایی خود بیان داشت که شرکت عمداً اصرار داشته که کارگران حق اعتصاب نداشته باشند تا جلوی هرگونه اقدام جمعی کارگران را برای چانه‌زنی بگیرد.»
باربارا کاپل نیز نقش مهمی در این اعتصابات ایفا کرد. وی روزنامه‌نگاری بود که مستندی تأثیرگذار به نام «هارلن، آمریکا» از مبارزه کارگران تهیه کرد و همین حضور دوربین‌ها و حساسیت نشان‌دادن رسانه‌ها موجب شد که خشونت علیه اعتصاب‌کنندگان کاهش یابد.
در مارس ۱۹۷۴، اتحادیه کارگران معدن آمریکا از یک گروه مستقل برای بررسی اعتصاب دعوت کرد. افرادی مانند ویلارد ویرتز، وزیر کار در دوران ریاست جمهوری کندی و جانسون و فرد هریس، سناتور سابق ایالات متحده و گروه‌های دانشگاهی، مذهبی و اجتماعی مختلفی در این گروه حضور داشتند. این گروه با تقریباً ۵۰ نفر از ساکنین هارلن ملاقات داشت و از منطقه بازدید کرد. این گروه از مدیران دوک پاور و ایست‌اُور هم برای ملاقات دعوت کرد ولی آن‌ها نپذیرفتند که با این گروه ملاقات کنند.
در ۲۴ آگوست ۱۹۷۴، بیلی سی. برونر، ناظر معدن، کارگر اعتصابی ۲۳ ساله‌ای به نام لورنس دی جونز را به ضرب گلوله کشت. این اتفاق در سراسر کشور حساسیت زیادی را برانگیخت.
این قتل نقطه عطفی در اعتصاب شد. اندکی پس از مرگ جونز، در ۲۹ آگوست ۱۹۷۴، شرکت قراردادی را به کارگران اعتصابی پیشنهاد کرد.
اندکی پس از پایان اعتصاب، اتحادیه کارگران معدن پس از پایان‌یافتن قراردادهای کارگران با موانع دیگری در سطح ملی روبرو شد. اما در پی آن کارزاری اعتراضی و مسالمت‌آمیز در سطح کشور شکل گرفت و حدود ۱۲۰۰۰۰ کارگر معدن در آن مشارکت کردند. در نهایت تنها طی ۳ هفته توافقی آزمایشی بین اتحادیه کارگران معدن آمریکا و اکثر صاحبان معادن منعقد شد.
منبع:
Harlan County, KY, coal miners win affiliation with UMWA union, United States, 1973-1974