«زنان ارمنی از خشونت علیه زنان می گویند»

تا قانون خانواده برابر: کالیفرنیا یکی از ایالت های آمریکاست که برای اولین بار خشونت علیه زنان را در دهه 1970، کیفری کرد. به همین دلیل سازمان های متعددی در این ایالت فعال هستند. برخی از زنان ارمنی ایالت کالیفرنیا که در سازمان های غیردولتی فعال در زمینه خشونت علیه زنان کار می کنند برنامه های خاصی در مورد خشونت علیه زنان در ارمنستان را نیز اجرا می کنند. یکی از این پروژه موسوم به «زنان ارمنی از خشونت علیه زنان می گویند» است که در لوس آنجلس به اجرا در می آید.

آیدا مناسکانیان و ملینه پاپازیان[1] دو تن از زنان ارمنی فعال لس آنجلسی در این برنامه هستند که در زمینه خشونت خانوادگی علیه زنان ارمنی بین سالهای 2008 – 1997 فعالیت کرده اند. به همین دلیل از آنها خواستیم تا در مورد خشونت خانوادگی و سایر انواع خشونت علیه زنان ارمنی سخن بگویند. آیدا مناسکانیان و ملینه پاپازیان به مدت چند سال به گروه های زنان ارمنی قربانی خشونت خانوادگی کمک کرده اند، بیشتر این زنان متعلق به گروه مهاجران ارمنی اهل ایران و ارمنستان در آمریکا هستند که به دلایل ناشی از مهاجرت و فقدان مهارت لازم برای یادگیری زبان انگلیسی قادر به دریافت خدمات حقوقی و اجتماعی نیستند. پروژه فوق، تلاش دارد تا گروه های حمایتی متشکل از زنان ارمنی را برای ارائه خدمات به زنان هم وطن خود بسیج کند.

فعالیت های آنان شامل آگاهی زنان از چرخه خشونت، اطلاع رسانی به آنها در زمینه حمایت های قانونی موجود، توانمندسازی زنان، مساعدت برای کسب مهارت های والدین موثر بر خشونت خانوادگی است که مقابل چشمان کودکان انجام می شود. خدمات روانی و مهارت های والدین از طریق مشاوره فردی و گروهی، ارائه می شود. کارگاه های آموزشی و جلسات یادگیری زبان نیز یکی دیگر از خدمات تعیین شده برای زنان ارمنی قربانی خشونت در آمریکاست. دیگر فعالیت های انجام شده در راستای این پروژه، شامل مصاحبه رادیویی برای اطلاع رسانی در مورد خشونت علیه زنان در ارمنستان، حمایت از پیش نویس قانونی در ارتباط با خشونت علیه زنان که توسط یکی از سازمان های غیردولتی فعال در این زمینه تهیه شده است، اطلاع رسانی داخلی و بین المللی در ارتباط با موارد خشونت خانوادگی و پشتیبانی از اعتراض های خیابانی زنان است. مطلب زیر حاصل گفتگو با آیدا و ملینه است در ارتباط با اطلاعاتی که در طول فعالیت خود درباره خشونت خانوادگی در ارمنستان جمع آوری کرده اند.

انواع خشونت علیه زنان در ارمنستان

تحقیقات انجام شده در بسیاری از کشورها نشان می دهد که زنان اغلب توسط یکی از اعضای خانواده یا شریک زندگی خود مورد آزار و اذیت، ایراد جرح و تجاوز قرار می گیرند یا کشته می شوند. نتایج یک آمارگیری توسط سازمان جهانی بهداشت که در 48 کشور دنیا انجام یافته، نشان می دهد که بین 10 تا 69 درصد از زنان حداقل یک بار در طول زندگی خود توسط همسر یا شریک جنسی خود مورد آزار فیزیکی قرار گرفته اند. این تحقیق همچنین نشان می دهد که خشونت فیزیکی اغلب با آزار روانی و در یک سوم تا بیش از یک دوم موارد با آزار جنسی همراه است.

در ارمنستان خشونت خانوادگی معمول ترین نوع خشونت علیه زنان است که اتفاق می افتد. ارائه آمار دقیق در مورد تعداد این خشونت ها بسیار دشوار است، به این دلیل که مانند هر جای دیگری تنها تعداد کمی از این خشونت ها گزارش می شوند. طبق گزارش تعدادی از سازمان های غیردولتی، بخش قابل توجهی از زنان ارمنی خشونت خانوداگی را تجربه می کنند.

به علاوه در بسیاری از موارد این خشونت ها، به دلیل بی توجهی پلیس به این گزارش ها، یا ترس از آزار و اذیت های بیشتر در صورتی که به خانه بازگردانده شوند، یا شرم قربانیان خشونت از علنی کردن اختلافات خانوادگی خود، به پلیس گزارش نمی شود.

سایر اشکال خشونت علیه زنان در ارمنستان به شرح زیر است:

روسپیگری (تن فروشی) و توریسم جنسی: این موارد در ارمنستان آزاد است در حالی که راه اندازی و اداره روسپی خانه دارای منع قانونی است. همچنین، ورود در سایر اشکال خرید و فروش جنسی نیز از یک تا 10 سال مجازات زندان در پی دارد. طبق اخبار منتشر شده در رسانه های ارمنستان تقریبا 5 هزار زن ارمنی در این کشور تن فروشی می کنند که تقریبا 1500 نفر از این زنان در ایروان حضور دارند، در حالی که پلیس و نیروهای امنیتی در برابر فعالیت این زنان تسامح نشان می دهند.

آزار جنسی زنان: آزار جنسی در ارمنستان بسیار شایع است به ویژه نسبت به زنان و دختران جوانی که در مراکز عمومی کار می کنند. با این وجود، قوانین موجود در ارمنستان به طور خاص آزار جنسی را منع نکرده است، اگرچه اعمال وقیح و هرزگی ممنوع شده اند. اما هیچ ماده ای در قانون مجازات موجود نیست که به طور خاص آزار جنسی را ممنوع کرده باشد.

قاچاق انسان: هیچ اطلاعات جامعی در مورد تعداد زنان قربانی قاچاق انسان در ارمنستان وجود ندارد. ارمنستان یک کشور ترانزیت و مبدأ برای قربانیان قاچاق به شمار می رود. این قربانیان معمولا به ترکیه یا امارات متحده عربی قاچاق می شوند، اگرچه برخی از قربانیان به روسیه، یونان و سایر کشورهای اروپایی نیز برده می شوند.

تا سال 2003 ارمنستان قاچاق انسان را در قوانین کیفری خود وارد نکرده بود. هیچ قانون خاصی هم مانع قاچاق انسان تا سال 2004 نبود. با این حال، پیش آمده که قاچاقچیان طبق مواد مختلفی از همین قانون مجازات تحت تعقیب قرار بگیرند. در 14 ژانویه 2004، دولت ارمنستان یک برنامه عمل برای پیشگیری از قاچاق انسان در جمهوری ارمنستان تصویب کرد که از سال 2007 تا 2009 به اجرا درآمد. در حال حاضر، برنامه های متعددی در سایه حمایت دولت، سازمان های بین المللی و سازمان های غیردولتی اجرا می شوند. دو خانه امن برای قربانیان قاچاق با مدیریت دو سازمان غیردولتی ایجاد شده اند که مشاوره های روان–درمانی، معالجات پزشکی و مشاوره های حقوقی به قربانیان ارائه می کنند.

در طول سال های 2003 تا 2007 این دو پروژه به 92 نفر کمک های خود را ارائه کرد و در سال 2004 دو خط تلفن کمک رسانی (hotline) برای قربانیان قاچاق راه اندازی شد. این خطوط در یک دوره زمانی کمتر از 2 سال تا ژوئن 2006 تعداد 3719 تلفن را پاسخگو بود. متأسفانه این خطوط به دلیل عدم وجود منابع مالی کافی، دیگر فعال نیستند.

رابطه بین در معرض خشونت خانوادگی قرار گرفتن و خطر قربانی قاچاق انسان شدن، هنوز مورد تحقیق است. فعالان زن اعلام کرده اند که میان تجربه خشونت خانوادگی و قربانی قاچاق انسان بودن و ورود در کار جنسی یک ارتباط مستقیم وجود دارد. علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهد که زنان مطلقه به ویژه در برابر قاچاق آسیب پذیر هستند.

زنان در برابر خشونت زنان: سازمان عفو بین الملل اخیرا اعلام کرد که در تعداد قابل توجهی از پرونده ها، مادرشوهرها مرتکب خشونت خانوادگی می شوند؛ به ویژه در مناطق روستایی. این موضوع با جمع آوری مدارک و آمارگیری توسط «مرکز حقوق بشر زنان» ارائه شده است که بر اساس نتایج آن، 10 درصد زنان مورد خشونت فیزیکیِ مادرشوهرهای خود قرار دارند. مادرشوهرها به خصوص از تحریک پسران خود برای اعمال خشونت علیه دخترانِ همسران شان استفاده می کنند.

آمار محدودی در ارتباط با خشونت خانوادگی وجود دارد و هیچکدام از این آمارها 100 درصد دقیق نیستند. طبق گزارش های سازمان عفو بین الملل، مشکلات در این زمینه بیشتر از چیزی است که در مورد آن تحقیق شده است، به این دلیل که بسیاری از زنان تمایلی ندارند که خشونت های اعمال شده را افشا کنند.

آمار رسمی خشونت علیه زنان در ارمنستان

نتایج یک آمارگیری انجام شده در سال 2008 بر روی 1000 زن ارمنی که توسط سازمان عفو بین المللانجام گرفته، نشان می دهد که از هر 10 خانواده3 زن از آسیب فیزیکی رنج برده اند و تقریبا دو سوم آنها آزار روانی را تجربه کرده اند. یک آمارگیری دیگر بر روی 2763 زن در سال 2010 که توسط صندوق جمعیت ملل متحد انجام شده، نشان می دهد افرادی که از سوء استفاده رنج می برند، ترجیح می دهند که این آزار را در سکوت پنهان کنند. تنها 15 درصد زنان هنگامی که بحث می شود، به آزارهای ناشی از خشونت علیه خود اشاره می کنند. یک بخش دیگر این آمارگیری نشان می دهد که به شرکت کنندگان در این تحقیق دو چهره خندان و گریان نشان داده شده و از آنها پرسیده شده که بیشتر با کدام چهره در زندگی خود مواجه بوده اند. نزدیک 70 درصد این زنان چهره گریان را انتخاب کرده اند.

پیش از این نتایج، براساس تحقیق منتشر شده در سال 2007 که بر روی 1006 زن توسط مرکز حقوق بشر زنان در مرکز سیاست گذاری آمار «تورپانیجان» در دانشگاه آمریکایی ارمنستان انجام یافته است، 66 درصد از پاسخ دهندگان تجربه آزار روانی را داشته اند که در این میان 46 درصد آنها اغلب یا برخی اوقات این نوع خشونت را تجربه کرده اند.

تقریبا همه پاسخ دهندگان- 95درصد- اعتقاد داشته اند که آزار روانی بسیار بدتر از آزار فیزیکی است. در ارتباط با آزار فیزیکی، 27 درصد افراد گزارش داده اند که تجربه آزار فیزیکی نه چندان وخیم را داشته اند که در این میان، 16 درصد آنها اغلب یا گاهی اوقات این تجربه را داشته اند. 12 درصد نیز تجربه آزار فیزیکی وخیم را گزارش کرده اند، 6 درصد اغلب یا گاهی اوقات تجربه آزار فیزیکی وخیم داشته اند. در میان موارد آزار فیزیکی، 85 درصد اعمال خشونت توسط شوهران و 10 درصدتوسط مادرشوهرها بوده است.

در مورد عمومی و علنی کردن خشونت، 88 درصد اعتقاد داشتند که خشونت خانوادگی بهتر است به عنوان یک امر خصوصی مدیریت شود تا این که به مقامات قانونی گزارش شود. متأسفانه به نظر می رسد بسیاری از زنان مصاحبه شده احساس می کنند تحقیر یک زن یک امر موقتی است، به این دلیل که خشونت بخش جدایی ناپذیری از زندگی خانوادگی از همان دوران کودکی است. یکی از شیوه های به کار گرفته شده در تکمیل پرسشنامه استفاده از معلمان روستاها و مددکاران بود که کاملا در این مناطق شناخته شده بودند و بنابراین زنان می توانستند پاسخ ها را به راحتی اعلام کنند.

22 درصد از 6500 زنی که مورد مصاحبه قرار گرفته بودند، حداقل با یکی از دلایل توجیه ضرب و شتم از سوی همسر خود موافق بودند. نمودار پاسخ های موافق در ارتباط با پاسخ دهندگان روستایی بالاتر بوده و برای زنان شهری به 15 درصد رسید. زنان با تحصیلات بالاتر یا کسانی که کار می کردند تمایل بیشتری داشتند که خشونت را تحت هیچ شرایط خاصی توجیه نکنند. مطابق با پژوهش مرکز تحقیق اجتماعی همراه با سازمان غیردولتی مرکز حقوق زنان در سال 2001، 45.7 درصد از مصاحبه شوندگان از آزار روانی، 28 درصد از آسیب فیزیکی، 20.2 درصد از آزار جنسی و 5.3 درصد از خشونت جنسی، آسیب دیده اند.علاوه بر این، این دو موسسه تحقیقی را در ایروان و 8شهر و 8 روستا بر روی 1200 زن انجام دادند که در آن، 75 درصد زنان مصاحبه شونده اظهار کرده اند، قربانی خشونت همسران خود بوده اند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که از هر 4 مورد اعمال خشونت، کودکان شاهدان خشونت بوده اند. در مقایسه با مطالعه سازمان جهانی بهداشت، این آمار برای زنان آزار دیده از خشونت فیزیکی توسط شرکا یا همسران سابق شان در انگلیس 30 درصد و در ایالات متحده 22 درصد است.

در طول فعالیت 7ساله مرکز حقوق زنان، 10181 زن از خطوط امداد تلفنی درخواست کمک کرده اند و در میان آنها 4174نفر خشونت خانوادگی را گزارش داده اند. همچنین 3 هزار زن در طول فعالیت 4 ساله صندوق مادری، به دلیل خشونت خانوادگی درخواست کمک کرده اند.

اقدامات دولتی در ارتباط با خشونت خانوادگی

دولت ارمنستان در ارتباط با خشونت علیه زنان به دلیل تلاش های سازمان عفو بین الملل و دیده بان حقوق بشر، اقداماتی را انجام داده است. سازمان ها و فعالان حقوق بشر نیز در این مدت بی کار نبوده اند. اما همچنان، هیچ قانون مشخصی در ارمنستان وجود ندارد که طی آن خشونت تعریف شده یا خشونت های مبتنی بر جنسیت به طور قانونی، منع شده باشد. اگرچه طبق قانون، ضرب و جرح ممنوع است، اما زنانی که تلاش می کنند تا ضرب و جرح توسط شوهران خود را گزارش کنند معمولا با مقاومت پلیس، مقامات قضائی در دادگاه ها و اعضای خانواده شان روبرو می شوند. تنها گزینه های موجود برای زنان، اقدام کیفری در دادگاه یا درخواست طلاق است. در غیر این صورت، هیچ جایگزین دیگری برای این زنان وجود ندارد. دولت دستورهای حفاظتی یا دیگر روش های جبران خسارت را برای فراهم کردن امنیت زنان خشونت دیده، در نظر نگرفته است.

سیستم قانونی ارمنستان، خشونت خانوادگی را متفاوت از سایر جرایم ضرب و جرح یا قتل در نظر نمی گیرد، در حالی که قانون گذاران ارمنی بایستی یک دسته بندی جداگانه یا اساسا یک جرم جداگانه ای را برای جراحت های ناشی از خشونت خانوادگی در دستور کار داشته باشند. مجازات خشونت های خانوادگی طبق قانون مجازات این کشور، تحت جرم آزار یا ضرب و جرح عمومی صورت می گیرد. ضرب و جرح با طیف متفاوتی از مجازات ها روبروست و شامل کار اجباری تا یک سال یا زندان از 10 روز تا 2 ماه می شود. در مقابل، ورود به کشور بدون پاسپورت معتبر از 1 تا 3 سال مجازات دارد، این مدت به 2 تا 5 سال در صورت تکرار جرم افزایش می یابد. این مجازات ها حاکی از تفاوت بسیار فاحش است. بنابراین، عدم توجه به موضوع خشونت خانوادگی و قصور دولت برای توجه به این جرم بسیار برجسته است.

تجاوز زناشویی نیز در جامعه ارمنستان همچنان بدون گزارش به قوت خود باقی است. اگرچه قانون، تجاوز را به طور وسیع به عنوان رابطه جنسی اجباری برخلاف اراده قربانی تعریف کرده اما هنوز برداشت های قانون از ازدواج مبتنی بر دیدگاه های سنتی نسب به آن و برتری مرد است که در صورت ارتکاب تجاوز علیه همسر خود، از مصونیت قانونی برخوردار است. به علاوه، فقدان خانه های امن و عدم توجه پلیس به این موضوع، همچنان زنان را از گزارش موارد خشونت و تجاوز زناشویی باز می دارد.

در ماه مه سال 2002، معاونت «امنیت اجتماعی» تشکیل شد. معاون وزیر، رئیس واحد امور زنان است که هماهنگ کننده همه فعالیت های زنان در تمام وزارتخانه هاست و تشریک مساعی با سازمان های غیر دولتی زنان را تضمین می کند. همچنین دو کمیسیون امور زنان ایجاد شد که اولی به طراحی برنامه های ملی و برنامه اقدام برای بهبود موقعیت زنان و خلق مکانیزم های اجرایی لازم اختصاص دارد و کمیسیون دیگر، مسئول مبارزه با قاچاق زنان است. سال گذشته نیز دولت بودجه ای را برای ساخت پناهگاه و خانه های امن اختصاص داد. اما به دلیل بحران های اقتصادی، بودجه مزبور قطع شد و در پیش نویس بودجه سال 2011 نیز دیگر از آن خبری نبود.

در طول سال 2009 تنها یک خانه امن برای قربانیان خشونت خانوادگیدر ارمنستان تأسیس شد، آن هم توسط مرکز «حقوق زنان» که یک سازمان غیردولتی است. پناهگاه هایی که قبلا توسط سازمان های غیردولتی راه انداخته شده بودند، به دلیل فقدان منابع مالی بسته شدند و تنها یکی از آنها توانست دوباره آغاز به کار کند.

پیش نویس قانونی در زمینه خشونت خانوادگی توسط مرکز حقوق زنان نوشته شده که در حال حاضر به بحث عمومی گذاشته شده است. در سال 2007 مرکز حقوق زنان این پیش نویس را تهیه و ارائه کرد. عفو بین الملل هم توصیه هایی برای بهبود و اصلاح این پیش نویس داد. اما این پیش نویس هنوز به پارلمان ارائه نشده است.

همچنین، فعالیت کنشگران زن در سال های اخیر موجب شده که برنامه اقدام ملی 2004 تا 2010 جمهوری ارمنستان برای بهبود موقعیت زنان و افزایش قدرت آنها در جامعه، تهیه و تصویب شود.

فعالیت های جنبش زنان در ارمنستان در زمینه مبارزه با خشونت خانوادگی

مهمترین فعالیت سازمان های غیردولتی و فعالان زن، به افزایش آگاهی عمومی از طریق رسانه ها، مستند سازی، ارائه خدمات به قربانیان، راه اندازی خطوط امداد تلفنی و …اختصاص دارد که زنان را قادر می سازد تا به بیان خشونت خانوادگی بپردازند. لابی و گفتگو با دولت و اعمال فشار بر آن نیز از دیگر راه ها برای تصویب قوانین ضد خشونت خانوادگی است.

آگوست سال 2007 در طول 6 ماه، خط مشاوره تلفنی راه اندازی شده توسط مرکز حقوق زنان، 380 تماس تلفنی داشت که 114 مورد آن یعنی بیشتر از 50 درصد، خشونت خانوادگی را گزارش دادند. 41 درصد این خشونت ها شامل خشونت فیزیکی می شد و 4 درصد خشونت جنسی را در بر می گرفت. این آمار در شرایطی ارائه می شود که بیشتر زنان ارمنی به این خط تلفن دسترسی ندارند. هزینه تبلیغ برای این خط تلفن نیز از موانعی است که موجب می شود عده زیادی از زنان از وجود چنین خدماتی اطلاع نداشته باشند. بدون این خدمات، وضعیت قربانیان خشونت خانوادگی به مراتب بدتر است. اما تعهد دولت برای ارائه خدمات و ایجاد زیرساخت های مربوط به پیشگیری از نتایج خشونت علیه زنان و واکنش در برابر آن هنوز به قوت خود باقیست.

طبق اطلاعات جمع آوری شده، سازمان های غیردولتی فعال در زمینه خشونت علیه زنان شامل موارد زیر هستند:

مرکز حقوق زنان، اولین سازمانی است که در مورد خشونت علیه زنان در ارمنستان از سال 1997 آغاز به کار کرد. این سازمان، اولین خط مشاوره تلفنی را به راه انداخت. بروشورها و دفترچه هایی را برای اطلاع رسانی در این زمینه منتشر ساخت و اولین مرکز حمایت از زنان را در سال 1998 تأسیس کرد که به ارائه خدمات حقوقی، روانشناسی، درمانی و خدمات اجتماعی به زنان و کودکان می پردازد. مرکز حقوق زنان، فعالیت مستند سازی و تهیه آمار در زمینه خشونت جنسی و خانوادگی را در دستور کار خود قرار داده است. آموزش نیروهای پلیس و تهیه پیش نویس قانونی در ارتباط با خشونت علیه زنان نیز از دیگر فعالیت های این مرکز بوده است. مرکز حقوق زنان یک گروه کاری را برای تهیه قانون تشکیل داد و کمپین اطلاع رسانی را هم در این زمینه به راه انداخت. همچنین پناهگاهی را در ایروان تأسیس کرد که تنها خانه امن موجود در ارمنستان برای زنان قربانی خشونت است.

مرکز«منابع زنان»، در سال 2003 با حمایت مالی دانشگاه دولتی ایروان تأسیس شد. این مرکز، خدمات ارجاعی و حمایتی را برای زنان در شهر «شوشا» در جمهوری قره باغ ارائه می کند. همچنین، طیفی از فعالیت های آموزشی را انجام می دهد که با گروه های بحث درباره جنسیت و موضوعات رفتارهای جنسی صورت می گیرد. مرکز منابع زنان، باشگاه های زنان و کتابخانه نیز راه اندازی کرده است. همچنین، یک مرکز مداخله در بحران در ارتباط با آزارهای جنسی توسط آن تأسیس شده است. 

سازمان «صندوق مادری ارمنستان» در سال 2001 فعالیت در زمینه خشونت علیه زنان را آغاز کرده است و در سال 2002 با کمک آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده آمریکا[2] (USAID)  یک مرکز بحران همراه با یک خط تلفن راه اندازی کرد. این سازمان، بیشتر در زمینه حل اختلافات خانوادگی با مشارکت مرتکبان خشونت و سایر اعضای خانواده به منظور پیشگیری از بحران های خانوادگی فعالیت می کند. مشاوره خانوادگی با تأکید بر خدمات روانشناسی و کمک های اقتصادی به زنان خشونت دیده ارائه می شود. از ماه مه سال 2008، صندوق مادری منابع دولتی را برای فعالیت در زمینه ارائه خدمات به قربانیان خشونت خانوادگی دریافت کرده است.

«آییکتز[3]»، که در زبان ارمنی به معنی دستهای یاریگر است در «گیومری[4]» -دومین شهر ارمنستان از نظر اهمیت- از سال 1997 تأسیس شده است. از سال 1999، این سازمان یک مرکز بحران با یک خط تلفن 24 ساعته را راه انداخت و برنامه های آموزشی گسترده ای را برای فعالان زن در دست گرفت. سازمان فوق، یک خانه امن را هم ایجاد کرد که با حمایت یک بنیاد خصوصی آمریکایی فعالیت می کند.

«کاریتاس ارمنی[5]»، فعالیت خود را در سال 2002 در گیومری در زمینه خشونت جنسی و خانوادگی با مشارکت شش سازمان غیردولتی محلی و با حمایت USAIDS آغاز کرد. این سازمان فعالیت های متعددی از قبیل تأسیس مرکز بحران، ایجاد خط تلفن، آموزش های عمومی از طریق تئاتر و آموزش حقوق بشر انجام می دهد. سازمان فوق به طور مشترک با یک برنامه تولیدی تلویزیونی برنامه ای 4 قسمتی برای مقابله با خشونت خانوادگی در تلویزیون محلی شهر گیومری تولید کرده است.

«شورای اجتماعی زنان مارتونی[6]»، در سال 2000 تشکیل شد و مبارزه با خشونت علیه زنان را در یک چارچوب توسعه ای و ترویجی در دست گرفت. این شورا، خانه امنی را تأسیس کرد که تنها در شرایط اضطراری به ارائه خدمات می پردازد. شورا، وظیفه اطلاع رسانی عمومی را با استفاده از رسانه های محلی نیز بر عهده دارد.

سازمان های دیگری نیز به فعالیت در زمینه مبارزه با خشونت علیه زنان در ارمنستان مشغولند.

———-

منابع عکس ها: [Armenia – betoging ’Stop violence against women->http://www.flickr.com/photos/trui_gaea/with/4135592412/]

[Los Angeles Armenians March Against Domestic Violence->http://asbarez.com/92650/los-angeles-armenians-march-against-domestic-violence/]

[->http://www.flickr.com/photos/trui_gaea/with/4135592412/]