بیدارزنی: ارزش کار زنان، چه آن‌هایی که بابتش دستمزد می‌گیرند و چه آن‌هایی که بدون دستمزد هستند، هیچ‌گاه به اندازه دوران بحران ویروس کرونا مشخص نبوده است. همان‌گونه که دایان کویل اخیراً در تایمز به آن اشاره کرده است، انتقال زنان به مشاغلی که بابت انجام آن مزد دریافت می‌کنند، از بزرگترین تحولات اقتصادی تاریخ معاصر بوده است، اما این تحول آن‌ها را از نقش‌های بیشماری همانند خانه‌داران، مراقبین و داوطلبین اجتماعی که پولی بابت انجام این کارها دریافت نمی‌کنند، رها نکرده است.
این شش زن در رابطه با انتظارات خود برای حل شکاف جنسیتی و تقسیم‌بندی کارها با تایمز صحبت کرده‌اند:
نادیا وست مدیر پروژه‌ای داوطلبانه برای جمعیت‌های آسیب‌پذیر است که از سال ۲۰۱۰ در سرویس خدمات اجتماعی کار می‌کند. او دو شغل دارد و مادر دو کودک است و به‌تازگی مدرک فوق‌لیسانس خود را در رشته خدمات اجتماعی تمام کرده است.
نادیا وست: «باوجود اینکه زندگی من بی‌ثبات و پر از حوادث ناخوشایند بوده، اما احساس می‌کنم تجربیاتی که در گذشته داشتم من را به آنچه که امروز هستم تبدیل کرده است. من برای اینکه به‌جایی که هستم برسم به سختی کار کرده‌ام. زمانی که به‌عنوان مددکار اجتماعی فعالیت خود را آغاز کنم، حقوقم افزایش پیدا خواهد کرد و دیگر مجبور نیستم مثل همیشه شغل دومی هم داشته باشم. اغلب به دخترم میگویم وضعیت مالی‌مان هنگامی‌که شغل جدیدم را شروع کنم تغییر خواهد کرد.»
الی هاوارد، که از ۱۹ سالگی به‌عنوان آرایشگر فعالیت می‌کند، بعد از اینکه در بحران کرونا از کار تعدیل شد، بیمه سلامت خود را از دست داده است.
الی هاوارد: «این نگاه وجود دارد که زنان برای ورود به یک شغل اعتماد به نفس کمتری نسبت به مردان دارند؛ نگاهی که من همیشه علیه آن جنگیده‌ام. من نسبت به کارم بسیار مطمئن و با اعتماد به نفس هستم. گاهی اوقات برای گرفتن ترفیع و ارتقاء شغلی مجبورم به شیوه‌ی دیگری خود را نشان دهم. همیشه مجبورم بیشتر و سخت‌تر از همکاران مردم کار کنم.»
داسیا گریبر مادر چهار فرزند که به‌عنوان آتش‌نشان و بهیار کار می‌کند. او قصد دارد کاندیدای مجلس ایالتی محل زندگی‌اش شود.
داسیا گریبر: «بارها پیش می‌آمد هنگامی‌که از دانشگاه آتش‌نشانی به خانه بازمی‌گشتم، باید پسرم را به پیش‌دبستانی می‌رساندم و از این همه فشار کاری گریه‌ام می‌گرفت و به خودم می‌گفتم چگونه می‌توانم این همه کار را یک روز دیگر هم انجام دهم؟ اما باید به اهدافی که می‌خواستم می‌رسیدم. آتش‌نشانی شغل معرکه‌ای است. و من به خودم می‌بالم که به این شغل چسبیدم و می‌توانم تجربیات خود را به نسل آینده زنان آتش‌نشان منتقل کنم.»
جنی بویکین در خانه و کنار سه دخترش. او مدیر بخش آموزشی یک مرکز پخش و توزیع است.
جنی بویکین:« فکر می‌کنم باوری در جامعه وجود دارد که تصور می‌کند درجایی که مرد نان‌آور خانواده است، پس زن باید خانه‌دار باشد و مشغول پخت و پز و رسیدگی به کارهای خانه. در صورتی‌که در این دوره زمانه دیگر این‌گونه نیست و وجود این دیدگاه برای زنان چالش‌های زیادی را به وجود آورده است.»
لیزا کروز، کارگر هتل است و در خانه خود مسئولیت نگهداری از والدین سالخورده‌اش را دارد. لیزا همچنین باید به دخترش که دانش‌آموز دبیرستانی است در درس‌هایش کمک کند.
لیزا کروز: «من تنها نان‌آور کل خانواده هستم. هر روز به این فکر می‌کنم چگونه می‌توانم وام خانه‌ام را پرداخت کنم، چگونه می‌توانم برای خانواده‌ام غذا تهیه کنم. این قضیه برای من بسیار سخت و طاقت‌فرسا است اما هر روز دوباره به سرکارم باز می‌گردم. تصمیم بسیار سختی است. اگر انتخاب دیگری داشتم در خانه می‌ماندم، اما در حال حاضر نمی‌توانم بی‌کار بمانم.»
بث بلومکلتز، مادری مجرد، اکثر کارهای خانه را خودش انجام می‌دهد. پیش از بحران کرونا، او با انجام کارهایی نظیر رانندگی سرویس مدرسه، پیشخدمتی و مربی بودن به خانواده خود کمک می‌کرد.
بث بلومکلتز:«جامعه راننده اتوبوس سرویس مدرسه بودن را کاری عادی می‌داند نه کاری که نیاز به توانایی‌ها و مهارت‌های بالایی دارد. برای همین من یاد گرفته‌ام بحث و گفت‌وگو کنم که چرا این کار باارزش است.
وقتی متأهل بودم در بیرون از خانه نیز مشغول به کار بودم. بعد از اتمام کارم، به خانه می‌آمدم، آشپزی می‌کردم و خانه را تمیز می‌کردم. من کارهای مربوط به باغبانی و چمن‌زنی را غالباً خودم انجام می‌دادم و واقعاً به حجم زیاد کارهایی که انجام می‌دادم فکر نمی‌کردم. هشت سال است که مجرد هستم و از انجام این حجم کاری که انجام داده‌ام و انجام می‌دهم احساس خستگی می‌کنم. دلم می‌خواهد حیاط خانه منظره بهتری داشته باشد و به خودم میگویم حداقل چمن‌زنی را در طول این سال‌ها یاد گرفته‌ام.»
منبع: نیویورک تایمز