بیدارزنی: بازی‌های آسیایی با رتبه ششم جدول رقابت‌ها برای ایران به پایان رسید، آن‌هم در شرایطی که کاروان کشورمان در ١٠ رشته با ارزش ۵۴ مدال طلا به خاطر حجاب زنان ورزشکار ایرانی نتوانست شرکت کند.
انقلاب۵٧ مساوی با استقرار جمهوری اسلامی در ایران شد. حکومتی که بر اساس مبانی اسلامی حجاب زنان را یکی از ارکان اصلی‌اش قرار داد. همین موضوع هم زنان ورزشکار ایرانی را برای مدت‌ها منزوی کرد و قدرت حضور در میادین ورزشی را از آن‌ها گرفت. اتفاقی که البته ماندگار نشد.
طراحی لباس‌هایی که ورزشکاران زن ایرانی بتوانند با آن‌ها هم پوشش مورد نظر را داشته باشند و هم در میادین بین‌المللی حاضر شوند طراحی شد. راهی که هنوز هم ادامه دارد و به‌طور مثال بسکتبال و سه‌گانه رشته‌هایی بودند که در همین دو سال گذشته مجوزشان را از فدراسیون‌های بین‌المللی کسب کردند.
با این وجود اما هنوز رشته‌های زیادی هستند که جای خالی زنان ورزشکار ایرانی در آن حس می‌شود و از طرف دیگر غیبتشان در این رشته‌ها مساوی با از دست دادن مدال‌های فراوانی است.
به‌جز ژیمناستیک و تمام رشته‌های مربوط به شنا، یعنی واترپلو، شیرجه و سینکرونایز که تقریباً هیچ راهی نمی‌توان برایشان متصور شد رشته‌های دیگری هستند که با برنامه‌ریزی مدیران مربوطه می‌تواند راهشان را همچون سایر رشته‌ها به مسابقات برون‌مرزی باز کنند.
هشت طلا در ژیمناستیک، ٢١طلا در شنا، سه، دو و یک طلا در شیرجه، سینکرونایز و واترپلو را اگر کنار بگذاریم، طلاهای دیگری هستند که می‌توانند شانس اضافه شدن به مدال‌های کاروان ایران را داشته باشند.
وزنه‌برداری با هفت طلا، کشتی با شش طلا، بوکس با سه طلا، سه‌گانه با دو و پنج‌گانه با یک طلا جزو همین رشته‌ها محسوب می‌شوند.
همچنین بخوانید: از ایدئولوژی جنسیتی در ورزش تا تست‌های تعیین جنسیت در رقابت‌های ورزشی
به‌ویژه اینکه وقتی بدانیم برخی کشورها با پرداختن به ورزش زنان جای خود را در صدر جدول بیشترین مدال‌آوران تثبیت کرده‌اند. کشوری مثل چین که تا همین سه دهه پیش در جهان که هیچ، در آسیا هم حرفی برای گفتن نداشت و زیر سایه کشورهای بزرگی مثل ژاپن و کره جنوبی به چشم نمی‌آمد حالا سال‌هاست در صدر آسیا و گاهی هم جهان قرار دارد.
سیاست مشخص این کشور سرمایه‌گذاری روی رشته‌های پر مدال و همچنین ورزشکاران زن بوده است. کما اینکه در همین بازی‌های آسیایی حدود ٧٠ درصد مدال‌های این کشور را زنان به دست آوردند و با همین برنامه هم‌رتبه نخست را آن‌هم با اختلاف زیاد در جاکارتا به دست آورد.
تعداد کمتر رقبا و همچنین عمر کمتر ورزش قهرمانی در ورزش زنان باعث شده تا سرمایه‌گذاری‌های درست، زودتر جواب بدهد و بازدهی بسیار بیش‌تر شود چون میزان رقابت هم پایین‌تر است.
با این وجود و در شرایطی که کشور ما هم می‌تواند از همین مسیر، برای میان‌بر زدن استفاده کند، شاهد رفتاری کاملاً عکس هستیم. وزنه‌برداری و سه‌گانه نمونه‌های بارز این موضوع هستند. وزنه‌برداری، رشته‌ای که سال‌هاست از طرف فدراسیون جهانی مانعی برای کشورهای مسلمان و نوع پوشش آن‌ها نمی‌تراشد و ورزشکاران مسلمان زیادی با حجاب حتی در المپیک هم شرکت کرده‌اند، ایران هنوز در این بخش اقبالی نداشته چرا که پوشش دختران وزنه‌بردار از سوی مدیران داخلی تائید نمی‌شود.
همچنین سه‌گانه که سال گذشته مجوز حجابش را از فدراسیون جهانی گرفته است و می‌توانست وارد مسابقات شود و گزینه خوبی مثل شیرین گرامی با رکوردی خوب را در آستین داشت اما به دلایلی نامشخص با فرصت سوزی این بازیکن به مسابقات اعزام نشد. آن‌هم وقتی دیدیم با کسب مجوز حجاب بسکتبال و اعزام آن‌ها به چند مسابقه به‌سرعت نخستین مدال را در مسابقات سه به سه قهرمانی غرب آسیا کسب کردیم.
روشن شدن موتور ورزش زنان، همین امروز می‌تواند نتایجی چشمگیر در آینده‌ای نزدیک برای کل ورزش کشور ارمغان آورد. تنها به این شرط که مدیران ورزشی و حتی غیرورزشی کشور نگاهشان را به این حوزه تغییر دهند.