بیدارزنی: ۲۶ ماه مه ۱۹۹۵ به ابتکار فدراسیون زنان کبک به رهبری فرانسواز داوید، راهپیمایی با نام «نان و گل سرخ» آغاز شد. در اصل این حرکت از طرف زنان کارگر نساجی در امریکا در سال ۱۹۱۲ صورت گرفته بود، نان برای سیر کردن شکم و گل سرخ برای کیفیت بهتر زندگی انتخاب شده بود. اما پس از گذشت دهه‌ها سال میسر نشدن خواسته‌ها، همچنان این شعار در دستور کار قرار دارد.
راهپیمایی از مونترال با شرکت ۸۵۰ زن در دو گروهان از شمال و جنوب رودخانه سن لوران و یک گروهان از ریموسکی، آغاز شد. هدف از این راهپیمایی خواست نه‌گانه زنان کبک بود که به همگی آنان جواب مثبت داده شد. حداقل حقوق ۴۵ سنت در ساعت بالا رفت و طرح دستمزد برابر میان زن و مرد و برابری زن و مرد در سطوح بالای مدیریت پذیرفته شد. در مورد زنان مهاجر خواست ما این بود که دوران قیمومیت زنان مهاجر توسط همسرانشان از ۱۰ سال به ۳ سال تقلیل یابد و درصورتی‌که ثابت شود زن مورد خشونت قرارگرفته، کلا این دوران نادیده گرفته شود. این درخواست نیز به‌طور کامل قبول شد. از دیگر خواسته‌ها ایجاد خانه‌های ارزان قیمت، تسهیلاتی برای مادران تک سرپرست و… بود.
این حرکت که ۱۰ روز به طول انجامید از بهترین خاطرات زندگی من است. با دیدن صحنه‌هایی از همپایی ماشین پلیس در جلو و عقب صف راهپیمایان، ماشینی مجهز به بلندگو با پخش شعار و موسیقی و سرود؛ و به دنبال صف زنان، آمبولانس و بعد یک اتوبوس برای حمل بارهای راهپیمایان یا کسانی که احساس خستگی می‌کردند، پیش خودم فکر می‌کردم آیا ممکن است روزی ما هم در سرزمین مادری‌مان برای یک دادخواست شاهد چنین منظره‌ای باشیم؟
صبح‌ها ۱۰ کیلومتر راهپیمایی می‌کردیم و برای نهار به جایی می‌رسیدیم. در آنجا گروه‌های محلی زنان تدارک غذا و احیانا برنامه هنری دیده بودند. دوباره بعدازظهرها ۱۰ کیلومتر دیگر ادامه می‌دادیم و شام در کالج‌های شهرهای بین راه با اجرای برنامه‌های هنری به پایان می‌رسید. شب‌ها «ماسوتراپوت‌های » کبک که امکان راهپیمایی را نداشتند داوطلبانه به خوابگاه‌ها می‌آمدند و بساط ماساژ خود را پهن می‌کردند و راهپیمایان را به یک ماساژ میهمان می‌کردند. شب‌ها را هم در ورزشگاه‌ها کیسه‌خواب‌ها را پهن می‌کردیم و شب را به صبح می‌رساندیم. در آغاز ۱۵ زن ایرانی بودیم که نهایتا ۴ نفر تمامی راه را تا کبک پیمودند. استقبال مردم در طول راه فوق‌العاده و یادآور برخورد مردم در دوران انقلاب بود. منابع خبری مرتب اخبار راهپیمایی را انعکاس می‌دادند.
سه روز پس از راهپیمایی، همسرم، مادر و دو نوه‌ام را به همراه خودش آورد که به من و دخترم پیوستند. وقتی اطرافیان باخبر شدند با هلهله، دست زدن و فریاد، حضور ۴ نسل زن ایرانی را در راهپیمایی تشویق کردند.
ده روز بعد وقتی به کبک رسیدیم بیش از ۲۰ هزار نفر در مقابل مجلس کبک در کنار هیئت دولت به نخست‌وزیری «ژاک پاریزو» گل سرخ در دست به استقبال راهپیمایان آمدند؛ ۱۰ هزار گل سرخ اهدایی یک گل فروشی در یکی از شهرها بود. نخست‌وزیر گفت: مادران ما ۱۴ سال برای گرفتن حق رأی در این مکان دست به راهپیمایی زده‌اند ولی شما این‌همه صبر نکنید و خواسته‌هایتان را زودتر از دولت طلب کنید.
در اکتبر همان سال (۱۹۹۵) در کنفرانس جهانی زنان در پکن ایده‌ی راهپیمایی مطرح شد. پیشنهاد شد تا یک راهپیمایی جهانی زنان علیه فقر و خشونت تدارک دیده شود که مورد استقبال شرکت‌کنندگان قرار گرفت. همان زمان کمیته‌ی برگزاری راهپیمایی زنان علیه فقر و خشونت شکل گرفت که به علت گستردگی حرکت قرار شد هر ۵ سال یک‌بار یک اکسیون جهانی برگزار شود. در سال ۲۰۰۰ یک راهپیمایی جهانی که خود شرح مفصلی دارد و سپس در ۲۰۰۵ نوشتن منشور جهانی زنان برای بشریت که آن‌هم نیازمند نوشتاری دیگر است و در ۲۰۱۰ تجمعی گسترده از سراسر جهان در «ریموسکی» برگزار شد.
امسال در ۱۷ اکتبر در «ترواریویر» شاهد برگزاری چهارمین حرکت جهانی خواهیم بود. شعار «تا وقتی فقر و خشونت بر زنان اعمال شود به این راه ادامه خواهیم داد» در دستور کار این گروه‌ها قرار دارد و تابه‌حال دستاوردهای بسیار درخور توجه داشته است. به مناسبت بیستمین سال راهپیمایی نان و گل سرخ در تاریخ ۶ ژوئن برنامه‌های متنوعی در شهر کبک در مقابل مجلس برگزار خواهد شد. دست آورد این حرکت جهانی تکیه بر ۵ خواسته که چراغ راه جنبش زنان در جهان است: آزادی، برابری، عدالت، صلح و همبستگی.
چهل تکه های همبستگی زنان را از کشور های مختلف در این سایت میتوانید مشاهده کنید.
http://www.imow.org/files/quilt_popup_slideshow.htm/quilt_popup_slideshow.htm