در هر معامله طرفین می‌توانند شروطی را به اصل معامله اضافه کنند البته این شروط نباید با ذات اصلی معامله مخالف باشد. ازدواج هم از این امر مستنثنی نیست و زن و شوهر می‌توانند شروطی تحت عنوان شروط ضمن‌العقد به عقد ازدواج اضافه کنند؛ اما این شروط ضمن‌‌العقد چیست؟

بیدارزنی: بهار امسال با همه‌ی بهار‌های زندگی‌مان فرق دارد. از دوره‌ی خودمان حرف می‌زنم. دوره‌ای که به دلیل مناسبات سرمایه‌داری و لیبرال با جهان اطرافمان به تعاملی ناعادلانه رسیده بودیم، طبیعتی که درون یک پاندمی جان از دست داده‌اش را باز میابد. در این میان به زندگی میلیون‌ها کارگری می‌اندیشم که بخشی از این تعاملات شده بودند، اما مانند زیستگاهمان …

اگر شورش و خشونت جواب نمی‌دهد، پس راه‌حل باقی‌مانده چیست؟ دقیقاً چگونه می‌خواهید به وحشیگری‌های پلیس و نژادپرستی سیستماتیک حکومتی پایان دهید؟ آیا مردم باید به خانه‌های خود بروند و نامه‌های قاطع به نماینده‌های خود بنویسند؟ آیا آن‌ها باید به تقلید از مدونا، ویدئوی بچه‌هایشان را منتشر کنند که در اعتراض در حال رقصیدن هستند؟ آیا آن‌ها باید در کمال صلح زانو بزنند و به ترامپ یا جو بایدن رأی بدهند؟ آیا مردم باید صبورانه منتظر تغییرات تدریجی باشند؟

با داشتن شرایط مادی مختلف، زبان‌های متفاوت و مسلک و گفتمان‌های گوناگون، برای حمایت، تقویت و درهم آمیختن مبارزات و اشکال شورش و همبستگی‌مان مانند آن‌هایی که خودبه‌خود در جهان در حال پیدایش هستند و برای ارتقای نوآوری آینده‌مان نقش عمده‌ای بر عهده دارند، با یکدیگر متحد می‌شویم. آنچه اعتصاب فمینیستی جهانی در طول چهار سال گذشته به ما آموخته، این است که وقتی متحد هستیم، قدرت بیشتری برای شورش علیه «حالت {به اصطلاح} عادی» پدرسالار و سرکوبگر داریم.

رومینا تنها دختری نیست که این روزها قربانی خشونتی سازمان‌یافته علیه زنان می‌شود. هاجره و سارا و زنی در تهران که نامش در اخبار گفته نشده زنان دیگری هستند که آن‌ها نیز در سن پایین ازدواج کرده‌اند و به فاصله‌ی کوتاه از قتل رومینا، توسط همسران خود به بهانه‌های ناموسی به قتل رسیده‌اند. نمی‌توان این قتل‌ها را یک رفتار فردی یا عملکردی ناشی از فرهنگ و عرف جامعه و یا بعضی اقوام خاص دانست هرچند ریشه فرهنگی دارد اما مجموعه‌ای ساختاریافته از عواملی که با مناسبات قدرت ارتباط تنگاتنگ دارند در شکل‌گیری این نوع خشونت سهیم هستند.

وجود یک مدیر زن نشانه‌‌ی این است که افراد با پیشینه‌های گوناگون - انتو همین‌طور رویکردهای مختلف درباره‌ی چگونه به جنگ بحران رفتن- این امکان را به دست می‌آورند تا بر روی صندلی‌های دور میز تصمیم‌گیری بنشینند.

از سر گرفتن فعالیت حقیقی برای جنبش‌ها در زمانه‌ای که مجازی شدن فعالیت همواره یک خطر محسوب می‌شد و به واسطه‌ی اپیدمی خطر جدی‌ترخود را نشان داده است یک کارزار جدی می‌طلبد. در این زمان اتحاد و همدلی بین جنبش‌های اجتماعی که آسیب دیده‌اند شاید بتواند به بهبود شرایط کمک کند.

ما مربیان مهدکودک با دستمزد ناچیز و شرایطی که بیمه هم نداریم مجبوریم اینجا کار کنیم. برای امثال من که طلاق گرفته‌اند، بودن در محیط کار خیلی مهم است. برای کسی مثل من سخت است بروم خانۀ یک نفر برای پرستاری سالمند که اگر برفرض دوتا پسر هم داشته باشد و بدانند مطلقه‌ هستم... بالاخره همه جور آدم تو جامعه هست. ولی اینجور جاها ما احساس امنیت می‌کنیم اما شرایط حقوق و بیمه به این شکل است.

واقعیت این است اقدامات علیه «پاندمی ویروس کرونا» توسط و برای آن بخش از دنیا طراحی شده است که «استطاعت» ماندن در «قرنطینه» را دارند؛ اما برای میلیون‌ها نفر که در شهرهایی چون لاگوس نیجریه زندگی می‌کنند، چیزی به نام قرنطینه و فاصله اجتماعی معنا ندارد.

امروز انسان‌ها در درجه‌ی دومِ اهمیت هستند، ابزاری که بر اساس تأثیری که بر سرمایه می‌گذارند به حساب آورده می‌شوند. در این دوره‌ی خطیر باید از سرمایه محافظت و آن را تغذیه کنیم، ما باید منابعمان را از سطح جامعه بیرون بکشیم و آن را به سمتی هدایت کنیم تا به نجات سرمایه کمک کنیم، درست مانند وقتی‌که بدن خون را از اعضا می‌گیرد و به مغز می‌رساند تا آن را نجات دهد. انسان‌ها می‌توانند قربانی شوند اما سرمایه نمی‌تواند زیرا جایگزین‌ناپذیر است.