من از نظرگاه فمینیستی، علاقه‌مند به «شیوه‌های دانستن در زنان» (بلنکی و دیگران، ۱۹۹۷) و ارتباط بین دانش، تفاوت و قدرت (گلدبرگر و دیگران، ۱۹۹۶) هستم و در این اثر ربط بین گرامشی و آگاهی فمینیستی خودم و نقش او در سفرم به کردار را دنبال می‌کنم و همچنین به وامداری فکری فمینیسم، بخصوص در ارتباط با مفهوم هژمونی می‌پردازم. شرایط فکری با تأکید بر خرده روایت‌ها آن‌ها را جایگزین روایت‌های کلان کرده است و مارکسیسم را به‌عنوان یک مفهوم مردسالار و دوپاره رد می‌کند. ابهام در تأکید بیش‌ازاندازه بر شخصی-فرهنگی به بهای جمعی-سیاسی ما را از اقدام در راستای عدالت اجتماعی منحرف کرده و هم‌زمان با جهانی شدن بحران‌های فزاینده‌ای در عدالت و پایایی ایجاد می‌کند. در نتیجه، من با دفاع از بازخوانی گرامشی از نقطه نظر نقد فمینیستیِ طبقه و پدرسالاری برای بسط این دو عامل می‌کوشم: الف (تحلیل‌های مبتنی بر حوزه‌های متعدد سرکوب و ب) اقدامی که با بیگانه سازی و دستیابی به کردار فمینیستی متداخل از محلی به جهانی می‌رسد. به‌طور کلی، من «کم» توانی و «نژاد» را بکار می‌گیرم تا به ماهیت اجتماعی این مفاهیم اشاره کنم.

مقالات زیادی در مورد سر‌خوردگی جنسی مردان در خاورمیانه نوشته شده – از بنیادگرایانی که با وعده‌ی حوریان بهشتی به ستیزه‌جویی مسلحانه روی می‌آورند تا مرد قشر متوسطی که از پس هزینه‌های ازدواج برنمی‌آید. تعداد نوشته‌هایی که به سر‌خوردگی جنسی زنان منطقه، یا به طور صادقانه‌ای به تجربیات جنسی زنان، چه در ازدواج و چه خارج از ازدواج پرداخته بسیار کمتر از این‌هاست. من روحانی نیستم و قرار نیست درباره‌ی نظر مذهب در مورد سکس بحث کنم. من یک زن مسلمان مصری هستم که برای تجربه‌ی سکس تا ۲۹ سالگی منتظر ماند و الآن در حال جبران آن زمان ازدست‌رفته است. اعتقادات و تربیتم به من یاد داد که باید تا زمان ازدواج برای تجربه‌ی رابطه‌ی جنسی صبر کنم. من هم اطاعت کردم تا جایی که فهمیدم نمی‌توانم کسی را پیدا کنم که بخواهم با او ازدواج کنم و از آن پس صبرم را از دست دادم. پشیمانم که چرا وقتی جوان‌تر بودم سرکشی‌ نکردم و تجربه‌ای را که تا این حد برایم لذت‌بخش است از خودم دریغ کردم.

مطمئنم که در این لحظه بود. در این لحظه بود که حس بیگانگی‌ نسبت به بدن خودم به نهایت رسید. شاید بذرهایش یک دهه قبل، وقتی آن خانم گشت ارشادی در میدان هفت‌تیر بازویم را گرفت کاشته شده بود، شاید هم نزدیک بیست سال پیش، دوم دبیرستان، وقتی در آن خیابان شلوغ به سمت ایستگاه مینی‌بوس راه می‌رفتم و اولین متلک عمرم را شنیده بودم. ولی شاید قبل‌تر، در نه‌سالگی، وقتی ناظم مدرسه در روز جشن تکلیف آن سخنرانی را کرده بود. و شاید هم زودتر. قبل‌تر. خیلی قبل‌تر.

آزاد نشدند. چهل روز از بازداشت ندا ناجی، مرضیه امیری، عاطفه رنگریز و کیوان صمیمی از بازداشتیان روز جهانی کارگر می‌گذرد و هنوز خبری از آزادی و خبری از وضعیت آن‌ها نیست

برخی از افراد انتخاب می‌کنند که فرزند نداشته باشند، برخی نمی‌توانند فرزند داشته باشند و برخی فرزندشان را از دست داده‌‌اند: اینجا پنج زن از احساس خالصانۀ خود دربارۀ بچه نداشتن سخن می‌گویند.

بیانیه گروهی از کنشگران جنبش زنان ایران در مخالفت با جنگ، تحریم و فشار بر جامعه مدنی

برای هزاران سال، هرگونه تعبیر و تفسیر از قدرت با روش مردان نسبت به جهان سازگار شده است. به نظر می‌رسد برای زنان، قدرت تنها می‌تواند به شیوه‌ای مورداستفاده قرار بگیرد که مردان به‌طور سنتی سال‌ها از آن استفاده کرده‌اند. شکلی از قدرت وجود دارد که همواره برای من از زمانی که دختری جوان بودم، جذاب و گیرا بوده است. «قدرت داستان‌سرایی»: اگرچه این شکل از قدرت هم همواره تحت سیطره‌ی مردان بوده است. داستان‌سرایی حقیقتاً نوعی از قدرت است؛ یکی از پراهمیت‌ترین اشکال قدرت. قبلاً نمی‌دانستم که داستان‌سرایی، شکلی از قدرت است. من به این واقعیت به مرور زمان پی بردم و اغلب احساس ناتوانی در پاسخگویی به وظایفی که به من محول می‌شد داشتم. قدرت نه خوب است و نه بد، بیشتر بستگی به این دارد که می‌خواهیم چگونه از آن استفاده کنیم.

بیدارزنی: بیش از دویست نفر از فعالان جنبش زنان در بیانیه‌ای ضمن حمایت از کارگران، معلمین، بازنشستگان و دانشجویان، و محکوم کردن سرکوب تجمع‌های روز جهانی کارگر و روز معلم خواستار آزادی بی‌قید و شرط بازداشتی‌های روز جهانی کارگر و روز معلم شدند.

در دوره‌ای که جامعه به‌شدت نسبت به خشونت خانگی، اسیدپاشی و کودک‌همسری حساس شده است و جامعه مدنی به دنبال ایجاد فشار برای تصویب قوانینی برای مبارزه با خشونت‌های خانگی، خشونت علیه زنان و کودک همسری است، گویی عزمی جدی در بدنه حاکمیت بخصوص بخش فرهنگی آن وجود دارد تا با خرج بودجه‌های آن‌چنانی و در قالب پروژه‌های چشم‌نواز و با خریدن بازیگرانی که گویی غیر از پول، هیچ متر و معیاری ندارند، به ترویج این‌گونه خشونت‌ها بپردازند و با رنگ و لعاب دادن به این خشونت‌ها، آن‌ها را امری عادی و طبیعی در هر رابطه عاشقانه‌ای جلوه دهند.

از این رو آشنایی با زنان فمینیست آفریقایی و آگاهی از چگونگی مبارزات برابری‌خواهانه آنها که متأسفانه کمتر مورد توجه قرار گرفته، اهمیت بسزایی دارد. تلاش‌های زنان فمینیست آفریقا، دریچه‌ای نو از جنبش برابری‌خواهی زنان در جهان را به روی ما می‌گشاید. دریچه‌ای رو به زنانی که باور دارند فمینیسم یک سبک زندگی است، سبکی برابری‌خواهانه و حامی نیازمندان و انسانیت، فارغ از زن و مرد، سیاه و سفید، با دین یا بدون دین. به همین جهت نوشتار پیش رو سعی دارد در دو بخش به زندگینامه و فعالیت‌های ده تن از معروفترین زنان فمینیست این قاره زیبا بپردازد.