از نقطه‌نظر تاریخی، فمینیسم با غرب شناخته شده است، و هر دوره به‌عنوان یکی از موج‌های فمینیسم، با ریشه‌هایی در انتقاد اجتماعی (از جمله فعالیت‌های طرفداران الغای برده‌داری)، مدافعه‌گری۳ و کنشگری، دیده شده است. این امواج به‌عنوان لحظات مشخصی در تاریخ که در آن چهره‌ی فمینیسم به بعضی دلایل قطعی تغییر کرده است، تعریف شده‌اند.
در این بحث، فراتر از تأثیر خصوصی‌سازی بر امنیت زنان در شهر، به‌عنوان مثال فروش امنیت زنان در تبلیغات پل های عابر یا ناامن سازی محلات برای تصرف به مقصود اعیانی سازی (اتفاقی که در محلات عودلاجان، اوین، فرحزاد و هرندی در جریان است) به تأثیر مناسبات سرمایه دارانه در شهر بر کنشگری زنان پرداخته‌شده است. مقصود از خصوصی‌سازی در این بحث، سرمایه‌ای شدن است و صرفاً خصوصی‌سازی در مفهوم خاص آن را ایفاد نمی‌کند. کما اینکه خصوصی‌سازی هم نمودی از سرمایه ای شدن است و هم اینکه تجلی آن می‌تواند اشکال متفاوتی از شکل کلاسیک آن داشته باشد.
تا چندی دیگر، باوجود سردتر شدن هوا، اردوهای انتخاباتی بر پا و تنور تبلیغات و موج‌های رسانه‌ای داغ می‌شود. موضوع انتخابات به بحث اصلی بسیاری از منتقدان و کنشگران مستقل تبدیل می‌شود، فعالیت‌های روزمره متوقف می‌شود و همه سعی می‌کنند تا موضع خود را در قبال انتخابات مشخص کنند. به سیاق سال‌های قبل، برخی بر طبل «انتخاب بین بد و بدتر» می‌کوبند و هشدار می‌دهند که اگر رأی ندهیم، بدتر می‌آید و اوضاع وخیم‌تر می‌شود؛ عده‌ای هویت ازلی و ابدیِ «تحریمی» خود را یادآوری می‌کنند که اساساً انتخابات آزاد نیست و نباید به آن مشروعیت داد،گروهی نیز سیاست «مطالبه محوری» که در چند سال اخیر رایج شده را بر می گزینند و رأی خود را مشروط به پاسخ کاندیداها به طلب‌هایشان می‌کنند.
در سال‌های اخیر، مفهوم «شهروندی فعال» در هردوی جناح‌های «چپ» و «راست»، به‌ویژه در انگلیس، کانون بحث‌ها و سیاست‌ها بوده است. افزایش علاقه‌ی چپ‌ها نسبت به شهروندی در این اواخر، با بحران روزافزون دولت رفاه همراه شده است، آن‌هم درست وقتی نشانه‌هایی دال بر این وجود دارد که بسیاری از حقوق اجتماعی که در دولت رفاه بدیهی فرض می‌شد، در حوزه‌ی درمان، آموزش، بازنشستگی، مزایای بچه‌داری و غیره، در معرض تهدید قرار گرفته است. هم‌زمان با وقوع این بحران، گروه‌های مهمی از طبقات کارگر در بسیاری از کشورهای غربی، رای خود را به محافظ کاران می‌دهند. این [تغییر روند] همچنین هم‌زمان است با فروپاشی بلوک شوروی و زوال الگوی دولت سوسیالیستی‌اش.
این متن ترجمه‌ی فصل چهارم از کتاب جنسیت و ملت (۱۹۹۷) اثر نیرا یووال-دیویس است که در دو قسمت منتشر خواهد شد. یووال-دیویس استاد و پژوهش‌گر علوم اجتماعی است که بیشتر آثارش متمرکز بر تلاقی ملی‌گرایی، نژادپرستی، بنیادگرایی، شهروندی، هویت و مناسبات جنسیتی است. از جمله آثار او می‌توان به سیاست تعلق: اعتراض‌های تقاطع محور (۲۰۱۱) و اثر مشترکش با فلویا آنتیاس به نام مرزهای نژادی شده: ملت، نژاد، قومیت، رنگ و طبقه و مبارزه ضدنژادپرستانه (۱۹۹۲) اشاره کرد. ترجمه‌ی بخش‌های دیگر این کتاب نیز به‌مرور در سایت بیدارزنی منتشر خواهد شد.
خصوصیات، فطرت، طبیعت زنانه و مردانه یا هر نام دیگری که بر آن بگذاریم همیشه ذهن بشر را به خود مشغول کرده است. امروزه زن و مرد برخلاف گذشته سعی در شناخت خود دارند و نقش‌ها و روابط متقابل خود را دوباره مورد بررسی و تحلیل قرار می‌دهند. به‌ویژه خودآگاهی روزافزون زنان و حساس شدن بر جایگاه خود به‌عنوان نیمی از جامعه‌ی بشری و همچنین تلاش برای به دست آوردن جایگاه و حقوق ازدست‌رفته خود این چالش را بیش از پیش پررنگ کرده است. اینکه برخی احساسات زنانه‌اند یا مردانه، برخی مسئولیت‌ها در اجتماع زنانه و برخی مردانه تلقی می‌شوند، همواره با اما و اگرها روبه‌رو بوده است. این چهارچوب‌ها برخی اوقات تا حدی دست‌وپا گیر می‌شوند که افراد گاها علی‌رغم میل باطنی خود برای اینکه در این چارچوب قرار بگیرند از علایق و احساسات خود چشم‌پوشی می‌کنند.
سیاست جنسی گوشت به رویکردی در مورد پدیده‌های روزمره اشاره دارد و ما را از آنچه در واقعیت رخ می‌دهد دور می‌کند. ما محصولات حیوانی را می‌خوریم، فرهنگ ما زنان و دیگر افراد غیر غالب را به‌صورت ابژه نشان می‌دهد. ارتباط بین این دو چیست؟ کتاب «سیاست جنسی گوشت» تلاش دارد رابطه بین این دو را مشخص کند و افراد را از چهارچوب موجود آن رهایی ببخشد. رویکردهایی که در فرهنگ غرب وجود دارند و ما آن‌ها را بدون پرسش پذیرفته‌ایم در پس این چهارچوب وجود دارد. با آشنا شدن با این رویکردهای استثماری باید در برابر آن‌ها مقاومت کنیم.
بزرگ‌ترین «صنعت» سینمایی در دنیای کنونی هالیوود است. سرشار از مردان قدرتمندی که به صورت‌هایی همچون سوپرمن، مرد عنکبوتی و... به نجات معشوقه‌های ضعیفشان می‌آیند، مردانی که زنان را در آغوش می‌گیرند و به آن‌ها اطمینان می‌دهند «همه‌چیز خوب خواهد شد». امروزه حضور زنان به عنوان ابژه جنسی در فیلم¬های هالیوودی امری آشکار است. در مقابل در سینما و تلویزیون ایران آنچه از زن نمایش داده می‌شود، تجسم ضعف و مصیبت است. زنانی که بار سختی‌ها را به دوش می‌کشند، تفکر قضا و قدری خود را پذیرفته‌اند و نوعی درد آرامش‌بخش را با خود به همراه دارند. همان‌قدر که هالیوود با تبلیغ سکس، زن را تک بعدی نمایش می‌دهد رسانه‌های تصویری در ایران با نمایش زنان خانه‌دار و مصیبت‌دیده آن‌ها را در یک قالب‌های کلیشه‌ای می‌گنجانند. این‌ها هردو مصداق خشونت علیه زنان هستند. مردانی که در فیلم‌ها گریه نمی‌کنند، چون اشک ریختن کاری زنانه است، به ذهن مخاطب می‌خورانند که مرد ویژگی‌هایی «مردانه» دارد، ویژگی‌هایی که «ذاتی» اوست.
رزا لوگزامبورگ ۱ (۱۹۱۹-۱۸۷۱) یکی از مهم‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین چهره‌های کمونیست رادیکال و جنبش ضد جنگ، قبل از جنگ جهانی اول در آلمان است. دیدگاه‌های صریح او مانند اینکه «انقلاب باید به‌جای یک گروه نخبه از توده‌ها برخیزد» و «مبارزه همواره باید بر سرنگونی سرمایه‌داری متمرکز باشد»، او را با بسیاری از سوسیالیست‌های دیگر در تضاد قرار داد. بسیاری از نوشته‌های او اکنون مقالاتی کلاسیک تلقی می‌شوند.
شرکت داو «Dove» یکی از برندهای مطرح در حوزه محصولات آرایشی و بهداشتی در آخرین اقدام تبلیغاتی خود دست به اجرای کمپینی با عنوان «Choose Beautiful» یا «زیبا را انتخاب کن» در شهرهای لندن، سانفرانسیسکو، شانگهای، سائوپائولو و دهلی به راه انداخته است و در مکان‌هایی با دو ورودی با قرار دادن دو تابلو در بالای آن‌ها با عناوین «زیبا» و «معمولی» انتخاب گزینش عبور از در زیبا و معمولی را به زنان داده است. نتیجه آن‌که ۹۶ درصد افراد، تابلوی معمولی را برای ورود انتخاب کردند.
ورود