مطمئنم که در این لحظه بود. در این لحظه بود که حس بیگانگی‌ نسبت به بدن خودم به نهایت رسید. شاید بذرهایش یک دهه قبل، وقتی آن خانم گشت ارشادی در میدان هفت‌تیر بازویم را گرفت کاشته شده بود، شاید هم نزدیک بیست سال پیش، دوم دبیرستان، وقتی در آن خیابان شلوغ به سمت ایستگاه مینی‌بوس راه می‌رفتم و اولین متلک عمرم را شنیده بودم. ولی شاید قبل‌تر، در نه‌سالگی، وقتی ناظم مدرسه در روز جشن تکلیف آن سخنرانی را کرده بود. و شاید هم زودتر. قبل‌تر. خیلی قبل‌تر.

آزاد نشدند. چهل روز از بازداشت ندا ناجی، مرضیه امیری، عاطفه رنگریز و کیوان صمیمی از بازداشتیان روز جهانی کارگر می‌گذرد و هنوز خبری از آزادی و خبری از وضعیت آن‌ها نیست

برخی از افراد انتخاب می‌کنند که فرزند نداشته باشند، برخی نمی‌توانند فرزند داشته باشند و برخی فرزندشان را از دست داده‌‌اند: اینجا پنج زن از احساس خالصانۀ خود دربارۀ بچه نداشتن سخن می‌گویند.

بیانیه گروهی از کنشگران جنبش زنان ایران در مخالفت با جنگ، تحریم و فشار بر جامعه مدنی

برای هزاران سال، هرگونه تعبیر و تفسیر از قدرت با روش مردان نسبت به جهان سازگار شده است. به نظر می‌رسد برای زنان، قدرت تنها می‌تواند به شیوه‌ای مورداستفاده قرار بگیرد که مردان به‌طور سنتی سال‌ها از آن استفاده کرده‌اند. شکلی از قدرت وجود دارد که همواره برای من از زمانی که دختری جوان بودم، جذاب و گیرا بوده است. «قدرت داستان‌سرایی»: اگرچه این شکل از قدرت هم همواره تحت سیطره‌ی مردان بوده است. داستان‌سرایی حقیقتاً نوعی از قدرت است؛ یکی از پراهمیت‌ترین اشکال قدرت. قبلاً نمی‌دانستم که داستان‌سرایی، شکلی از قدرت است. من به این واقعیت به مرور زمان پی بردم و اغلب احساس ناتوانی در پاسخگویی به وظایفی که به من محول می‌شد داشتم. قدرت نه خوب است و نه بد، بیشتر بستگی به این دارد که می‌خواهیم چگونه از آن استفاده کنیم.

بیدارزنی: بیش از دویست نفر از فعالان جنبش زنان در بیانیه‌ای ضمن حمایت از کارگران، معلمین، بازنشستگان و دانشجویان، و محکوم کردن سرکوب تجمع‌های روز جهانی کارگر و روز معلم خواستار آزادی بی‌قید و شرط بازداشتی‌های روز جهانی کارگر و روز معلم شدند.

در دوره‌ای که جامعه به‌شدت نسبت به خشونت خانگی، اسیدپاشی و کودک‌همسری حساس شده است و جامعه مدنی به دنبال ایجاد فشار برای تصویب قوانینی برای مبارزه با خشونت‌های خانگی، خشونت علیه زنان و کودک همسری است، گویی عزمی جدی در بدنه حاکمیت بخصوص بخش فرهنگی آن وجود دارد تا با خرج بودجه‌های آن‌چنانی و در قالب پروژه‌های چشم‌نواز و با خریدن بازیگرانی که گویی غیر از پول، هیچ متر و معیاری ندارند، به ترویج این‌گونه خشونت‌ها بپردازند و با رنگ و لعاب دادن به این خشونت‌ها، آن‌ها را امری عادی و طبیعی در هر رابطه عاشقانه‌ای جلوه دهند.

از این رو آشنایی با زنان فمینیست آفریقایی و آگاهی از چگونگی مبارزات برابری‌خواهانه آنها که متأسفانه کمتر مورد توجه قرار گرفته، اهمیت بسزایی دارد. تلاش‌های زنان فمینیست آفریقا، دریچه‌ای نو از جنبش برابری‌خواهی زنان در جهان را به روی ما می‌گشاید. دریچه‌ای رو به زنانی که باور دارند فمینیسم یک سبک زندگی است، سبکی برابری‌خواهانه و حامی نیازمندان و انسانیت، فارغ از زن و مرد، سیاه و سفید، با دین یا بدون دین. به همین جهت نوشتار پیش رو سعی دارد در دو بخش به زندگینامه و فعالیت‌های ده تن از معروفترین زنان فمینیست این قاره زیبا بپردازد.

ما با عوامل کنترل بیرونی بار آمده‌ایم، از کنترل والدین و بزرگترها، مدیران و معلمان، و همسران گرفته تا سیاست‌گزاران، رهبران دینی و کارفرماها، رئیس‌ـ‌رؤسا و غیره. هر یک از ما به شیوهٔ خود از کودکی با هم‌رنگ شدن، مقاومت یا گریزی که برای رهایی از این مخمصه کرده‌ایم، نابهنجار بار می‌آییم و هسته تلخکامی‌ها از همین جا پی‌ریزی می‌شود. سپس هر یک با کنترل کردن و کنترل شدن به بخشی از این سیستم تبدیل می‌شویم. پس به این چهار روش عمل می‌کنیم: می‌خواهیم دیگری را تغییر دهیم، دیگری می‌خواهد ما را تغییر دهد، یا هر دو می‌خواهیم همدیگر را تغییر دهیم، و بدتر از همه اینکه خود را به کاری وادار می‌کنیم که نمی‌خواهیم. به گفتهٔ گلسر «در جهان کنترل بیرونی، نظام قهرآمیز است.» این سیستم با تحقیر، تطمیع، تهدید، تنبیه و تشویق یا با زور و اجبار به شکلی موفق برای پیشبرد اوامر و تثبیت کلیشه‌‌های خود عمل می‌کند. بدین‌سان زورگویی‌ای سلسله‌مند ایجاد می‌شود، یعنی هر کسی به پایین‌دست خود یا کسی که گمان می‌کند در مالکیت اوست زور می‌گوید. این منجر به شکل‌گیری نظام سلسله‌مراتبی ناعادلانه در جوامع انسانی بسته به شرایط آنها می‌شود.

تاریخچه‌ی کار خانگی به زمانی برمی‌گردد که خانه‌ای وجود نداشت. رید (۱۳۸۳) اشاره کرده است که زمانی که انسان‌ها به صورت اشتراکی و در کنار یکدیگر زندگی می‌کردند، مردان برای شکار به مناطق دور دست می‌رفتند و زنان در محیطی که ساکن بودند به کشت گیاهان و گرم کردن غذا و رتق و فتق امور می‌پرداختند. شاید از دوران زندگی ابتدایی انسان‌ها، دوران شکار بیشتر برای همه آشنا باشد چرا که این دوره همواره مورد تاکید بیشتر قرار گرفته است. تمرکز تاریخی بر دوران شکار و مردان شکارچی نشأت گرفته از نگرش به تاریخ در برهه‌ای است که در آن مردان گردآورندگان غذا بودند و بی‌اهمیت دانستن آنچه زنان اطراف خانه گردآوری می کردند. اما باید دانست که زن در کنار آتش، در مرکز، در گرم‌ترین نقطه و عاطفی‌ترین نقطه‌ی محل اسکان قرار دارد. مرد به شکار می‌رود به امید بازگشت به کنار گرما و آتش. حتی اگر به نقش زنان در ایلات و عشایر توجه کنیم، اهمیت کار بازتولیدی زنان تنها بیشتر برایمان روشن می شود، زن مدیر خاندان و مدیر روابط عمومی است. فرض کنید خان برای بحث مسائل مهم قوم به خانه‌ای می‌رود، در این خانه باید غذا و خوراک تهیه شود تا امکان اسکان خان فراهم شود. او باید بتواند چند روز در این خانه بماند پس طبخ غذا در این منزل از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. زمانی که در خانه باز است امکان مذاکرات و ارتباطات اعضای قوم شکل می‌گیرد و این بر اهمیت اقتصادی و سیاسی کار خانگی زنان می‌افزاید. اگر زن امکان مدیریت خانه را نداشته باشد در خانه بسته می‌ماند و رابطه‌ای برای تعامل اجتماعی، سیاسی و اقتصادی شکل نمی‌گیرد (شهشهانی، ۱۳۹۷)؛ پس چه شد که با شکل‌گیری خانواده‌ی هسته‌ای جایگاه کار خانگی مناقشه‌برانگیز شد؟