ما مربیان مهدکودک با دستمزد ناچیز و شرایطی که بیمه هم نداریم مجبوریم اینجا کار کنیم. برای امثال من که طلاق گرفته‌اند، بودن در محیط کار خیلی مهم است. برای کسی مثل من سخت است بروم خانۀ یک نفر برای پرستاری سالمند که اگر برفرض دوتا پسر هم داشته باشد و بدانند مطلقه‌ هستم... بالاخره همه جور آدم تو جامعه هست. ولی اینجور جاها ما احساس امنیت می‌کنیم اما شرایط حقوق و بیمه به این شکل است.

واقعیت این است اقدامات علیه «پاندمی ویروس کرونا» توسط و برای آن بخش از دنیا طراحی شده است که «استطاعت» ماندن در «قرنطینه» را دارند؛ اما برای میلیون‌ها نفر که در شهرهایی چون لاگوس نیجریه زندگی می‌کنند، چیزی به نام قرنطینه و فاصله اجتماعی معنا ندارد.

امروز انسان‌ها در درجه‌ی دومِ اهمیت هستند، ابزاری که بر اساس تأثیری که بر سرمایه می‌گذارند به حساب آورده می‌شوند. در این دوره‌ی خطیر باید از سرمایه محافظت و آن را تغذیه کنیم، ما باید منابعمان را از سطح جامعه بیرون بکشیم و آن را به سمتی هدایت کنیم تا به نجات سرمایه کمک کنیم، درست مانند وقتی‌که بدن خون را از اعضا می‌گیرد و به مغز می‌رساند تا آن را نجات دهد. انسان‌ها می‌توانند قربانی شوند اما سرمایه نمی‌تواند زیرا جایگزین‌ناپذیر است.

تمرکز صرف بر جنس و جنسیت، تصویر کاملی از پیامدهای کووید ۱۹ به ما نشان نمی‌دهد تا پاسخ مناسب و کاملی به آن داشته باشیم.

بیدارزنی: سیستم بهداشت و درمان در ایران روز به روز به سمت خصوصی‌تر شدن می‌رود و دود این نظام کالایی شده در چشم بیماران، پرستان، خدمه بیمارستان و گروه‌هایی که صدایی برای اعتراض ندارند می‌رود. این سیستم معیوب چهره خشن خود را در دوران کرونا بیشتر به رخ ما کشید. در ادامه با پرستار پیشین یکی از بیمارستان‌های مطرح خصوصی …

افزایش مبتلایان به این ویروس با توجه به محیط بسته زندان، تراکم بالای جمعیت و کمبود امکانات بهداشتی و درمانی، جان بسیاری از زندانیان را تهدید می‌کند و تاکنون خبرهایی مبنی بر فوت زندانیان در زندان‌های قرچک ورامین و زندان ارومیه منتشر شده است.

طبق گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، بررسی اقدامات حمایتی دولت بعد از کرونا نشان می‌دهد که بنگاه‌ها هدف حمایت دولت بوده‌اند، نه افراد شاغلی که انفرادی و در خانه‌هایشان به کار مشغول‌ بوده‌اند و روزگار می‌گذرانده‌اند؛ بنابراین می‌توان نتیجه گرفت بسیاری از زنان شاغل در صنایع‌دستی از اقدامات دولت برای جبران خسارت‌های اقتصادی کرونا بی‌بهره مانده‌اند و آسیب‌دیدگان اصلی کرونا در صنایع‌دستی هم زنان هستند.

نوشته‌ی پیش رو ترجمه‌ی دو فصل است از کتاب فمینیسم سوسیالیستی الغاگر: رادیکالیزه کردن انقلاب بعدی، نوشته‌ی زیلا آیزنستاین که در مِی ۲۰۱۹ منتشر شده است. این کتاب با امید به در هم تنیده شدن حقوق مدنی، معلولین و مردم بومی و جنبش‌های عدالت‌خواه جنسی، جنسیتی، اقتصادی، مهاجران، پناهندگان و زیست‌محیطی نوشته است. با اعتقاد به این که نیاز به همبستگی از این حقیقت سرچشمه می‌گیرد که هیچ مقاومتی به تنهایی کافی نیست و اینکه در حال حاضر جنبشِ جنبش‌ها، برقراری همبستگی بین جنبش‌ها در نقاط مشترک، بسیار ضروری است. روش آیزنستاین برای عملی شدن این ایده در نظر گرفتن گره‌گاه‌های جنس، طبقه، نژاد، جنسیت و هر آنچه است که موجب جدایی و تحت سلطه قرار گرفتن ما می‌شود تا در نهایت بتوانیم برای پتانسیل این کنشگری جمعی، طرحی ارائه دهیم. آیزنستاین نزدیک به نیم‌قرن تجربه‌ی کار فمینیستی سوسیالیستی ضد نژادپرستی دارد.

قرنطینه‌ی اجتماعی این دوران خطر خشونت خانگی را افزایش می‌دهد. زنانی که در روابط خشونت‌آمیز به سر می‌برند در خانه گیر افتاده‌اند و مدت طولانی‌تری در معرض آسیب‌های افراد خشونت‌گر خانواده قرار می‌گیرند. تماس‌گرفتن با مراکز راهنما کار دشواری است چون فرد خشونت‌گر همواره حضور دارد. همچنین به سبب ناامنی اقتصادی پس از پایان یافتن بحران، ترک‌کردن فرد خشونت‌گر برای زنان بسیار دشوار خواهد بود.

حدود دو سال پیش بیش از ۷۳۰ هزار نفر از مسلمانان روهینگیایی بعد از چندین دهه زندگی در تنگنا و شرایط شبه آپارتاید از میانماری که تحت تسلط بوداییان بود گریختند و حالا زنان این جمعیت در تلاش هستند تا مجدداً جایگاه خود را در جامعه سر و سامان دهند. سازمان‌های غیردولتی و خیریه‌ها مراکز زنان را در کمپ‌ها بر پا کرده‌اند، کلینیک‌های درمانی راه انداخته‌اند و به زنان پناهجو خیاطی، ساخت صنایع دستی و نقاشی آموزش می‌دهند تا به این طریق به آن‌ها کمک کنند کسب‌وکاری برای خود دست‌وپا کنند.