نزار قبانی در شعر معروفش به نام «خبز و حشیش و قمر» (۱۹۵۶) که اهمیت اجتماعی خاصی دارد و در جهان عرب تأثیری بی‌سابقه داشته است، توجه به فقر مردم سرزمینش، مسألۀ تعدد زوجات در جامعۀ عربی را از یاد شاعر نمی‌برد و از میلیون‌ها مردمی سخن می‌گوید که پابرهنه می‌دوند و نان را جز در عالم خیال نمی‌بینند و شب هنگام در خانه‌هایی آکنده از سرفه به‌سر می‌برند، اما داشتن زنان متعدد را روا می‌دارند. این مضامین است که به شعر قبانی وجهی اجتماعی و انسانی داده است.
گروهی از فعالان زن با انتشار بیانیه‌ای به مناسب هشتم مارس، روز جهانی زن، تشکل‌یابی را گام اول مسیر طولانی مبارزه در راه عدالت، برابری و آزادی زنان و همه مردم ایران دانسته‌اند.در این بیانیه آمده است «زنان در سراسر ایران ستم‌های متفاوت و متقاطعی را متحمل می‌شوند و هیچ گروهی نمی‌تواند مدعی نمایندگی همه آن‌ها باشد. همچنین هیچ گروهی نمی‌تواند مدعی شود که آنچه مطرح می‌کند یگانه اولویت یا اصلی‌ترین مطالبه زنان است. درک این موضوع از خلال سال‌ها فعالیت در حوزه زنان ما را بر آن می‌دارد که در سالگرد روز جهانی زن، به جای ارائه فهرستی از مطالبات معوق زنان بر ضرورت تشکل‌یابی، همبستگی و اتحاد در راه ایجاد شرایط لازم برای یک زندگی انسانی و ضرورت‌های یک زندگی جمعی و برابر تاکید کنیم.»امضاکنندگان این بیانیه با تاکید بر اینکه در بیان و پیگیری مطالبات خود هرگز نباید چشم امیدی به قدرت‌های بزرگ اعم از داخلی یا خارجی داشته باشند، راه‌حل دستیابی به مطالبات بر زمین مانده را در ایجاد تشکل‌های مستقل و دموکراتیک با هدف مبارزه علیه تبعیض و نابرابری دانسته‌اند.
حجاب پیش‌تر در ایران صرفا المانی مذهبی بود؛ یعنی زنان در خانواده‌هایی که سنتی‌تر و مذهبی‌تر بودند حجاب داشتند. دقیقا شبیه به آنچه در سایر کشورهای مسلمان وجود داشت: حجاب اختیاری. اما مردم با همین تفاوت‌ها در کنار هم زندگی می‌کردند. در واقع این‌طور نبود که چادری‌ها فقط با چادری‌ها بگردند یا برعکس. البته که در هر زمانی افراد در تلاش‌اند تا با آن‌هایی که تشابه شخصیتی و رفتاری بیشتری دارند تعامل داشته باشند، اما از آنجایی که موضوعی مثل حجاب به عنوان ارزش از سوی حکومت تبلیغ نمی‌شد، مردم هم مقاومت شدیدی در مقابل آن نداشتند، مگر قشر محدودی که متعصب بودند.
باید پذیرفت اتیسم اختلالی مختص به پایتخت و کلان‌شهرها نیست که با این شیوه اطلاع‌رسانی مردم را آگاه کنند. اتیسم در کپرها هم هست. در میان روستاییان هم هست اما بیشتر اوقات به علت عدم آگاهی خانواده و نبودن مرکزی مشخص برای مراجعه این کودکان هرگز تشخیص هم نمی‌شوند چه رسد به درمان. آنچه از اتیسم در رسانه‌ها نشان داده می‌شود سطحی‌ترین لایه آن است.
آزارگر در برنامه می‌گفت در حین زمان طولانیِ رسیدگی به درخواست طلاق بود که زن و شوهر به توافق می‌رسیدند؛ زیرا هیچ قانون حمایتی وجود ندارد که قربانی خشونت خانگی با تمسک بدان به سرعت بتواند از خشونت‌گر شکایت کند و احساس امنیت کند.
چگونه می‌توانیم مفهوم فمینیسم و برابری جنسیتی را از خردسالی به فرزندانمان بیاموزیم؟ والدین ممکن است از روش‌های متفاوتی برای آموزش این مسئله به کودکانشان استفاده کنند، اما روش ساده‌ی گفت‌وگو کردن، مهم‌ترین آن‌هاست.
این روزها جنبش‌های فمینیستی در اروپا، بار دیگر به‌درستی نوک پیکان برابری‌خواهیشان را متوجه خیابان‌ها کرده‌اند. این بار نه برای چگونگی حضور و مسائلی از این دست، بلکه برای تغییر نام خیابان‌هایی که باز مردان در آن دست بالا را دارند و بر نام خیابان‌ها و کوچه‌ها حکمرانی می‌کنند.
مبارزه علیه خصوصی‌سازی و پایان دادن به فاجعه کالایی کردن امر آموزش. معلمان با حس مسولیتی که از زمینه واقعی زیست و شغلشان ناشی می‌شود به این بحران توجه کردند. آنان هر روز شاهد هستند که گروه‌های بیشتری از کودکان از حق آموزش محروم شده و به صف کودکان کار سر ریز می‌شوند یا تن به ازدواج اجباری می‌دهند.
کتاب «حالا کی بنفشه می‌کاری؟» حکایت زندگی زنی به نام فروردین است که گاه گاه شعر می‌سراید. شعرهای عاشقانه. بهمن شوهر فروردین اما شعرهای عاشقانه او را تاب نمی‌آورد و آن‌ها را دلیلی بر خیانت فروردین می‌داند. فروردین برای رهایی از سرکوفت‌های بهمن شعرهایش را پنهانی در دستمال کاغذی و ورق باطله‌ها می‌نویسد و آن را میان برگه‌های امتحانی دانش‌آموزانش پنهان می‌کند.
امبرین مونیرالارم تنها ۱۶سال دارد و با وجود سن کم، تجربیات خود را از مواجهه با مزاحمت‌ها، آزار و اذیت‌ها و خشونت‌های کلامی در خیابان‌های شهرش ناراحت کننده توصیف می‌کند. مزاحمت‌های مستمر و روزانه توسط مردانی که در خیابان‌ها پشت سر دختران و زن‌ها راه می‌روند و با جملات جنسی برای آنان مزاحمت ایجاد می‌کنند، امبرین را واداشت به تنهایی عزمش را برای مقابله با این آزار و اذیت‌ها جزم کند.
ورود
