به گزارش فعالان حقوق زنان حاضر در یمن، منطقه‌ای که زمانی یمن جنوبی نام داشت و در سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۹۰ یک کشور مستقل بود سردمدار حقوق زنان در شبه‌جزیره عربستان به شمار می‌رفت. سال‌های پس از استقلال یمن جنوبی از بریتانیا در سال ۱۹۶۷ دوران طلایی برای زنان بود، زنان تحصیل‌کرده و شاغل بودند و به اندازه مردان قدرت و توانایی داشتند. قانون مصوب سال ۱۹۷۴ یک دستور کار مترقی در زمینه حقوق زنان وضع کرد که به زنان اجازه می‌داد در برخی موقعیت‌ها همانند مردان بتوانند درخواست طلاق دهند، رضایت زنان پیش از ازدواج را شرط لازم می‌شمرد و حداقل سن ازدواج را ۱۶ سال تعیین می‌کرد.

این نظام به هم وابسته‌ی جهانی بر استثمار گروه‌های فرودست استوار است، اما نظام به‌طور هم‌زمان اشکال فرهنگی مخالف را بکار می‌گیرد تا وضعیت این گروه‌ها را نشان دهند. سیاه‌پوستان، سلطه‌ی مردان سفیدپوست بورژوا را به چالش کشیده‌اند، زنان و دیگر گروه‌های فرودست که به دنبال اعتباربخشی دانش خود هستند و خواستار عدالت اجتماعی و برابری از طریق مبارزه‌های متعدد سیاسی و فرهنگی هستند... چالش اساسی نظری نظام دانش سنتی غربی از نظریه‌ی فمینیستی می‌آید که همچون دیگر رویکردها، به تفاوت اعتبار می‌دهد و ادعای جهانی واقعیت را به چالش کشیده و به دنبال ایجاد دگرگونی اجتماعی در دنیا و تغییر به سمت معناهای غیرقطعی است.

باید از محدودیت‌ها عبور کنیم. این نگرش که دخترانمان باید سرسنگین و متین باشند و پسرانمان سرسخت، باید تغییر کند. نگرشی که دخترانمان را به خاطر صحبت کردن با صدای بلند و پسرانمان را به خاطر اشک ریختن نکوهش می‌کند باید تغییر کند. باید این نگرشی که زنان را به خاطر جنسیتشان نکوهش می‌کند و به مردان به خاطر جنسیتشان پاداش می‌دهد، تغییر دهیم. این نگرش که اجازه‌ی آزار و اذیت روزمره‌ی زنان را می‌دهد چه در خیابان باشند و چه در فضای مجازی، باید تغییر کند. دیدگاهی که به مردان یاد می‌دهد از حضور و موفقت یک زن احساس خطر کنند باید تغییر کند.

نویسنده معتقد است بدون درک کامل تاریخ اشتباهتمان را تکرار خواهیم کرد و با همین استدلال با  مرور تاریخ عراق در سال‌های دور سعی بر نشان دادن چگونگی وضعیت حال حاضر مردم عراق دارد؛ مردان و زنانی که با استعمار و دولت‌های استبدادی درگیر بودند. او معتقد است تاریخ  مبارزات زنان و آزادی‌ها و برابری‌هایی که به دست آوردند با  چهره‌ای که آمریکایی‌ها و متحدانش از عراق نشان می‌دهند واقعیت ندارد.

بیدارزنی: با اینکه آموزش مسائل جنسی به نوجوانان و جوانان امروزه از اهمیت زیادی برخوردار است و تمرکز و اهمیت آن نسب به گذشته افزایش‌یافته، هنوز تا رسیدن به آموزش صحیح و مطلوب که باعث مصونیت از آسیب‌های احتمالی است فاصله زیادی داریم. برای مثال در آمریکا که در مسائل آموزش بهداشتی، جنسی و خودمراقبتی پیشرو است به گفته DCD …

 من از نظرگاه فمینیستی، علاقه‌مند به «شیوه‌های دانستن در زنان» (بلنکی و دیگران، ۱۹۹۷) و ارتباط بین دانش، تفاوت و قدرت (گلدبرگر و دیگران، ۱۹۹۶) هستم و در این اثر ربط بین گرامشی و آگاهی فمینیستی خودم و نقش او در سفرم به کردار را دنبال می‌کنم و همچنین به وامداری فکری فمینیسم، بخصوص در ارتباط با مفهوم هژمونی می‌پردازم. شرایط فکری با تأکید بر خرده روایت‌ها آن‌ها را جایگزین روایت‌های کلان کرده است و مارکسیسم را به‌عنوان یک مفهوم مردسالار و دوپاره رد می‌کند. ابهام در تأکید بیش‌ازاندازه بر شخصی-فرهنگی به بهای جمعی-سیاسی ما را از اقدام در راستای عدالت اجتماعی منحرف کرده و هم‌زمان با جهانی شدن بحران‌های فزاینده‌ای در عدالت و پایایی ایجاد می‌کند. در نتیجه، من با دفاع از بازخوانی گرامشی از نقطه نظر نقد فمینیستیِ طبقه و پدرسالاری برای بسط این دو عامل می‌کوشم: الف (تحلیل‌های مبتنی بر حوزه‌های متعدد سرکوب و ب) اقدامی که با بیگانه سازی و دستیابی به کردار فمینیستی متداخل از محلی به جهانی می‌رسد. به‌طور کلی، من «کم» توانی و «نژاد» را بکار می‌گیرم تا به ماهیت اجتماعی این مفاهیم اشاره کنم.

مقالات زیادی در مورد سر‌خوردگی جنسی مردان در خاورمیانه نوشته شده – از بنیادگرایانی که با وعده‌ی حوریان بهشتی به ستیزه‌جویی مسلحانه روی می‌آورند تا مرد قشر متوسطی که از پس هزینه‌های ازدواج برنمی‌آید. تعداد نوشته‌هایی که به سر‌خوردگی جنسی زنان منطقه، یا به طور صادقانه‌ای به تجربیات جنسی زنان، چه در ازدواج و چه خارج از ازدواج پرداخته بسیار کمتر از این‌هاست. من روحانی نیستم و قرار نیست درباره‌ی نظر مذهب در مورد سکس بحث کنم. من یک زن مسلمان مصری هستم که برای تجربه‌ی سکس تا ۲۹ سالگی منتظر ماند و الآن در حال جبران آن زمان ازدست‌رفته است. اعتقادات و تربیتم به من یاد داد که باید تا زمان ازدواج برای تجربه‌ی رابطه‌ی جنسی صبر کنم. من هم اطاعت کردم تا جایی که فهمیدم نمی‌توانم کسی را پیدا کنم که بخواهم با او ازدواج کنم و از آن پس صبرم را از دست دادم. پشیمانم که چرا وقتی جوان‌تر بودم سرکشی‌ نکردم و تجربه‌ای را که تا این حد برایم لذت‌بخش است از خودم دریغ کردم.

مطمئنم که در این لحظه بود. در این لحظه بود که حس بیگانگی‌ نسبت به بدن خودم به نهایت رسید. شاید بذرهایش یک دهه قبل، وقتی آن خانم گشت ارشادی در میدان هفت‌تیر بازویم را گرفت کاشته شده بود، شاید هم نزدیک بیست سال پیش، دوم دبیرستان، وقتی در آن خیابان شلوغ به سمت ایستگاه مینی‌بوس راه می‌رفتم و اولین متلک عمرم را شنیده بودم. ولی شاید قبل‌تر، در نه‌سالگی، وقتی ناظم مدرسه در روز جشن تکلیف آن سخنرانی را کرده بود. و شاید هم زودتر. قبل‌تر. خیلی قبل‌تر.

آزاد نشدند. چهل روز از بازداشت ندا ناجی، مرضیه امیری، عاطفه رنگریز و کیوان صمیمی از بازداشتیان روز جهانی کارگر می‌گذرد و هنوز خبری از آزادی و خبری از وضعیت آن‌ها نیست

برخی از افراد انتخاب می‌کنند که فرزند نداشته باشند، برخی نمی‌توانند فرزند داشته باشند و برخی فرزندشان را از دست داده‌‌اند: اینجا پنج زن از احساس خالصانۀ خود دربارۀ بچه نداشتن سخن می‌گویند.