معلولیت

روان‌شناسان جریان اصلی که معمولاً نگرش‌های ذات‌گرا و هنجاری به رفتارهای انسانی دارند، محدوده‌های هنجاری برای رفتارهای انسانی تعریف می‌کنند و رفتارهای خارج از آن محدوده‌ها را رفتارهای نابهنجار می‌دانند. بنابراین در مواجه با طیف اتیسم نیز بر وجود نوعی اختلال تاکید دارند که مهم‌ترین شاخص آن را فقدان توانایی در تعامل اجتماعی و هم‌دلی می‌دانند. چنین نگرشی علاوه بر آن که متضمن مواجهه‌ی غیربرساخت‌گرا با امر هنجاری است و تبعات هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه‌ی گسترده‌ای دارد، از جمله تأیید ضمنی منطقی مشابه با منطق کلیشه‌سازی‌های قومیتی، جنسیتی، طبقاتی و ...، مفروضاتی کلیشه‌ای دارد که خود نیز محل بحث هستند.

باید پذیرفت اتیسم اختلالی مختص به پایتخت و کلان‌شهرها نیست که با این شیوه اطلاع‌رسانی مردم را آگاه کنند. اتیسم در کپرها هم هست. در میان روستاییان هم هست اما بیشتر اوقات به علت عدم آگاهی خانواده و نبودن مرکزی مشخص برای مراجعه این کودکان هرگز تشخیص هم نمی‌شوند چه رسد به درمان. آنچه از اتیسم در رسانه‌ها نشان داده می‌شود سطحی‌ترین لایه آن است.

اوتیسم اختلال پنهانی است که سال‌هاست گریبان مادر و پدرهای بسیاری را گرفته است. علت این اختلال و راه‌های درمان آن هنوز ناشناخته است. طبق آمارهای موجود در سراسر دنیا این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. در ایران آمار دقیقی از کودکان مبتلا به اوتیسم در دسترس نیست اما داده‌ها حاکی از آن‌اند که بیش از ۱۰۰ هزار نفر دارای این اختلال هستند. مصاحبه‌ی پیش رو گفت‌وگویی است با یکی از کارشناسان اوتیسم درباره‌ی این اختلال، افراد مبتلا به آن، خانواده‌های آن‌ها و مشکلاتشان.