در کتاب «در خدمت و خیانت زنان: گفتارهایی درباره زنان»، نویسنده از زبانی اغراق‌آمیز و تصویری ساده از واقعیت بهره می‌برد. خود او از بهره بردن از زبان اغراق‌آمیز آگاه است و در اثر خود هم به این نکته اشاره می‌کند. آگاهی او از رویکرد خود و اعلام آن به خواننده او را از اتهامات اخلاقی مانند تلاش برای فریفتن مخاطب مبری می‌سازد «پیش از این هم گفتم در مسیر جان‌بخشی و ملموس جلوه دادن آرا و نظرات، اغراق و مبالغه ابزار خوبی است. بی‌گمان مخاطب آگاه خود می‌داند چگونه دست به خوانش متنی بزند که برای اثبات خود از صنعت ادبی مبالغه کمک می‌گیرد.»

مستند معرف با محوریت موضوع ازدواج و مسائل و مشکلات پیرامون آن می‌کوشد مخاطب را با ابعاد امروزی و پیچیده مسئله ازدواج در جامعه رو به توسعه ایران مواجه کند.

۲۷ مارس، روز جهانی «تئاتر» است به این مناسبت با «فاطمه بخشی» کارگردان افغانستانی ساکن آلمان، مصاحبه‌ای انجام دادیم که به دلیل تعطیلی سایت بیدارزنی در ایام نوروز، این مصاحبه کمی دیرتر از موعد مقرر خود منتشرشده است. فاطمه بخشی از پدر و مادری افغانستانی در ایران به دنیا آمده است. رشته روانشناسی را در دانشگاه اصفهان خوانده و زبان انگلیسی را تدریس می کرد. به گفته خودش «بچه‌تر که بودم چیزهایی می‌نوشتم که به خیال خودم شعر بودند، بعدها فهمیدم که نبودند. داستان و نویسندگی را جدی‌تر و حرفه‌ای‌تر دنبال کردم. کتابم پشت درهای ارشاد بیات شد. ولی یکی دو تا داستانم نجات پیدا کردند و در گوشه کناری چاپ شدند ویکی‌شان هم به زبان ایتالیایی ترجمه شد. نمایشنامه می‌نویسم. آخری‌اش شانس به روی صحنه رفتن پیدا کرد و در شهرهای برلین و هایدلبرگ آلمان اجرا شد.»

مرادی سه مجموعه شعر با نام‌های «باد مخابره خواهد کرد»، «درناها نمک‌گیر می‌شوند» و «ساراسواتی در آینه» را منتشر کرده است. به گفته خودش در خانواده‌ای بزرگ شده که نوشتن اپیدمی است. مادرش محبوبه پاشالی نویسنده است که سه اثر منتشر ‌شده دارد. خواهرش آنا ماریا مرادی مجموعه شعر «اصالتا درخت تبریزی‌ام» را منتشر کرده است. مرادی داستان نیز می‌نویسد که هم اکنون در دست چاپ است. به مناسبت انتشار سومین اثرش ساراسوتی در آیینه با او مصاحبه کرده‌ایم که در پی می‌آید.

بیدارزنی: در ادامه معرفی شاعران زن افغانستان این بار سراغ مژگان فرامنش رفتیم. مژگان فرامنش متولد سال ۱۳۶۹ در هرات است. او لیسانس ادبیات فارسی دارد و چندین سال است که مدرس ادبیات در مکتب و دانشگاه است. فرامنش از سال ۱۳۸۸ به صورت جدی به شعر گفتن روی آورده است و تاکنون سه مجموعه‌ی «اندیشه‌های دردآلود»، «گره کور» و …

نشست نقد و بررسی کتاب این خیابان سرعت‌گیر ندارد نوشته مریم جهانی چهارشنبه ۲۵ بهمن‌ماه برگزار شد.

جنجالی، غیرمتعارف، خیره‌کننده و هیجانی این‌ها توصیفاتی است که منتقدان برای سبک فیلمسازی« لاریسا شپیتکو» به کاربرده‌اند. شپیتکو یکی از فیلمسازان کمتر شناخته شده بنیانگذار موج نو سینمای شوروی در دهه ۶۰ و ۷۰ است. سینمایی که با نام‌هایی چون «تارکوفسکی»، «الم کلیموف» و« مارلن خوتسیف » پیوند خورده است. ‌لاریسا شپیتکو در ششم ژانویه ۱۹۳۸ در خانواده‌ای ایرانی- اوکراینی متولد شد. پدرش افسری ایرانی بود که او و خانواده‌اش را هنگامی‌که لاریسا بسیار کوچک بود برای همیشه ترک کرد.

 «روبرتو برلینر» کارگردان و تهیه‌کننده برزیلی است که فیلم‌های زیادی از جمله فیلم «نیسه، دیوانگی محض» را در کارنامه هنری خود دارد. این فیلم داستان زندگی زنی روان‌پزشک در برزیل است که برای درمان بیماری اسکیزوفرنی به جای شوک‌درمانی یا برداشتن بخش‌هایی از مغز آنان، روشی جدید با استفاده از مشاهده و هنردرمانی ابداع می‌کند.  البته دکتر نیسه سیلویرا مورد خشم همکاران مردش قرار می‌گیرد و در نهایت بخشی از بیمارانش را پزشکان دیگر از او می‌گیرند. اما او موفق می‌شود با استفاده از هنر، زبان تازه‌ای برای ارتباط بیماران اسکیزوفرنی با دیگران ابداع و روشی تازه با عنوان هنردرمانی برای بهبود بیماران روانی و اسکیزوفرنی ایجاد کند.

آزاده دواچی مترجم، شاعر و فعال حوزه زنان، دارای مدرک کار‌شناسی مترجمی زبان انگلیسی؛ فوق‌لیسانس زبان و ادبیات انگلیسی، در حال حاضر محقق جامعه‌شناسی در حوزه زنان، دستیار تحقیق در مرکز مطالعات خاورمیانه دانشگاه «دیکن» ملبورن است. او فعالیت ادبی خود را از اواخر دهه ۷۰ و همکاری با نشریات مختلف ادبی در زمینه‌ی ترجمه و شعر آغاز کرد. دواچی دبیر پیشین بخش نقد مجله‌ی ادبی «ماه مگ» بوده است. از دواچی تاکنون مجموعه شعر «پروانه‌ای در راه است»، «روایت چند تصویر» منتشر شده است. «آنتالوژی قلم اعتراض» کار مشترک او و مهناز بدیهیان، «فمینیسم و جنبش زنان و چالش‌های پیش رو» از دیگر نوشته‌های او هستند.

شعر افغانستان به سبب مصائب و مسائلی که این کشور طی سال‌ها با آن دست‌وپنجه نرم کرده است‌، سرشار از درد و رنج است. اما شاعران افغان همین محدودیت‌ها، مشکلات و جنگ را دستمایه اشعار خود کرده‌اند. شعری که به مصائب مردم می‌پردازد و ارتباطش را با بدنه مردم حفظ کرده است. در این دوران سخت شاعران افغان توانمندی‌های خود را نشان داده‌اند و مجموعه‌های خوبی منتشر کرده‌اند. هم‌زبان بودن ایران و افغانستان و مهاجرت شاعران افغانستانی به ایران، سبب شده است برخی از آثار آنان در ایران منتشر شود و ایرانی‌ها نیز با شعر امروز افغانستان ارتباط بگیرند.