در روز پنج شنبه اول آذر مراسم بزرگداشتی به مناسبت ۲۵ نوامبر روز جهانی محو خشونت علیه زنان در رشت برگزار شد. اولین سخنران این مراسم نوشین کشاورزنیا سخنرانی خود را با موضوع آزار جنسی در محیط کار با تأکید بر طیف گسترده‌ی خشونت در روابط بین افراد با ارائه تعریف کلی از خشونت آغاز کرد و گفت: موضوع بحث امروز من در مورد خشونتی است که در محیط کار اتفاق می‌افتد. در مسئله‌ی خشونت یک فرد یا یک گروه خواسته‌ی خودش را با تکیه‌بر منابع قدرت (همچون پول، جایگاه، باورهایی که یک اجتماع به آن فرد داده‌اند یا مسئله‌ی جنسیت) به‌زور بر شخص دیگری به شکل پنهان یا آشکار اعمال می‌کند.

۲۵ نوامبر روز جهانی توقف خشونت علیه زنان است و سازمان ملل از همه خواسته که از بیست و پنجم تا ۱۶ روز بعد یعنی تا ۱۰ دسامبر روز حقوق بشر کمپینی نارنجی راه بیندازند. البته غیر از این، کمپین زنان سازمان ملل متحد که در سال ۲۰۰۹ برای بسیج کردن جامعه مدنی، فعالان، دولت‌‏ها و سیستم سازمان ملل راه‌‏اندازی شد، بیست‌و‌پنجم هر ماه را روز نارنجی نام‏گذاری کرده است. در این روز، شرکت‌‏کنندگان در سرتاسر دنیا به پوشیدن لباسی به رنگ نارنجی تشویق می‌‏شوند، رنگی که نماد آینده روشن و جهان بدون خشونت علیه زنان و دختران است. براساس اظهارات سازمان ملل، از هر سه زن در دنیا، یک نفر خشونت می‏‌بیند که این خشونت می‌‏تواند جسمی، جنسی یا روحی باشد. خوشبختانه خشونت بیماری لاعلاجی نیست که دلیل و نشانه‏ و در نتیجه درمانی نداشته باشد. خشونت قابل پیشگیری است اما درمان آن باید جامع و طولانی‌‏مدت باشد تا بر جامعه تاثیر بگذارد.

جمله کلیشه ای "چیزی از ارزش‌های ما کم نمی کنه" شاید روزی مرحمی بر درد شکست‌های ورزش ایران در عرصه‌های بین المللی بود، اما الان مته‌ای است که روی مغز مخاطبین این حوزه حسابی سروصدا می‌کند. رویکردی که نتیجه‌اش پایین نگه داشتن سطح توقع‌ها، حتی در شرایط منطقی بوده است. حالا و با افزایش مخاطبین ورزش زنان، این رویکرد، اپیدمی وار به سمت این حوزه و ورزشکارانش می‌رود. دخترانی که تا همین پنج سال گذشته برای بهترین نتایج می‌جنگیدند، حالا اگر نتایج ضعیف و دور از انتظار هم کسب کنند، با تشویق‌هایی از همان جنس "چیزی از ارزش‌هایت کم نمی‌شود" روبرو می‌شوند. رویکردی که تصورش حمایت است، اما جز دوستی خاله خرسه، عایدی برای ورزش زنان ندارد.

سونا مقدم، کارگردان مستند سینمایی معصومه در نشست اکران و نقد و بررسی این مستند عنوان کرد: اسیدپاشی مختص به منطقه‌ای خاص نیست و در تمامی کشورها اسیدپاشی وجود دارد؛ اما در کشورهای آسیایی و خاورمیانه به دلیل ترس قربانی از انتقام، قربانیان معمولاً سکوت می‌کنند. کارگردان فیلم معصومه با برشمردن کشورهای هند، بنگلادش، پاکستان و بخش‌هایی از کردستان به‌عنوان مناطق آسیایی که بیشترین آمار اسیدپاشی را دارند اظهار داشت: ‌آنچه ایران را متفاوت از کشورهای دیگر می‌کند نبود قوانین بازدارنده در خصوص اسیدپاشی و خرید و فروش اسید است. در اغلب کشورها قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای خشونت اسیدپاشی وجود دارد و فرد مجرم به حبس ابد محکوم می‌شود.

اعظم صادق‌زاده یکی از لیدرهای طبیعت‌گرد فعال در استان مازندران است. با او چندی پیش آشنا شدم و همیشه متعجب بودم که چطور زنی جوان می‌تواند در چنین شغل پراسترس و پرمسئولیتی به این خوبی بدرخشد. یکی از ویژگی‌های تورهای او این است که پر از موسیقی و رقص و شور و نشاط است. در عین حال فضا کاملاً جدی و حرفه‌ای ا‌ست. به همین بهانه گفت‌وگویی با او ترتیب دادم و همان‌طور که حدس می‌زدم چالش‌های زندگی حرفه‌ای‌اش در عین تفاوت نوع شغلش شباهت زیادی به زنان کشاورز،‌ دامدار یا نانوایی بود که قبلاً با آن‌ها حرف زده بود‌م.

طرح‌های اجتماع‌محور شهرداری دچار مشکلات زیادی است، ازجمله شیوۀ انتخاب پیمانکاران که سبب می‌شود طرح‌ها به‌واسطۀ روابط به برخی از پیمانکارانی که صلاحیت لازم را ندارند واگذار شود. این پیمانکاران به دلیل شیوۀ نگاهی که به این طرح‌ها دارند سعی می‌کنند پروژه‌ها را سبک‌تر با نیروی غیرمتبحر برگزار کنند تا سود بیشتری نصیبشان شود؛ به جعل مستندسازی روی می‌آورند و جلسات را حتی در زمانی کوتاه‌تر از آنچه برای طرح پیش‌بینی ‌شده برگزار می‌کنند. همچنین شهرداری نظارتی بر نحوۀ عمل پیمانکاران ندارد. این دو باهم موجب از بین رفتن اعتماد مردم محلی می‌شوند.

زندان فرصت بی‌نظیری است برای بازنمایی نابرابری و نقش حیاتی پول در برساختن سلسله مراتب، در فضایی کوچک. پول در زندان بسیار حیاتی است و کافی است پول نداشته باشی تا در اعماق سلسله مراتب دست و پا بزنی و حتا از آب و خوراک مناسب نیز بی‌بهره باشی.

زنان زندانی به زندان قرچک ورامین می‌گفتند آخر دنیا. ته ته خط. می‌گفتند وقتی بیایی این ور دیوار دیگر صدایت به جایی نمی‌رسد. زنان بلاتکلیف که بسیاری‌شان حکم نداشتند. زنانی که به دلیل مبالغ ناچیز در زندان بودند. دختران جوانی که به دلیل حمل مواد مخدر بازداشت‌شده بودند. زنانی که جرمشان قتل بود؛ غالباً قتل همسرانشان. راست می‌گفتند زندان قرچک ته خط بود.

از آغاز حمله به عفرین، که تا کنون جان صدها غیرنظامی را گرفته است، چندین ویدئو از این دست در فضای عمومی منتشر شده است. مرتکبان به این جنایات تقریباً همیشه هم‌پیمانان ارتش آزاد سوریه تحت حمایت ترکیه و گاه ‌اعضای ارتش ترکیه بوده‌اند. نژادپرستی و برتری‌جویی اسلامی همیشه آشکار و واضح است درحالی‌که جنسیت‌زدگی زمانی بیش از همیشه آشکار می‌شود که پیکر یک زن مبارز را مثله می‌کنند.

با نزدیک شدن به ۸ مارس، مراسم گرامی داشتی در رشت به این مناسبت برگزار شد. در دعوت‌نامه این مراسم که با محوریت تشکل یابی زنان: تاریخچه و چشم‌اندازها» برگزار شد، آمده است: