سرمایه‌داری ذاتا نمی‌تواند موجب کاهش نابرابری‌ها شود. فکر اینکه نابرابری‌های جنسیتی بتوانند بدون مبارزه با سرمایه‌داری و دیگر روابط اجتماعی مربوط به آن همچون نژادپرستی و بهره‌کشی به چالش کشیده شوند، تصور موهومی بیش نیست. این‌ها همه از جنس همدیگر بوده و خود را در واقعیت‌های فعلی کار زنان جلوه‌گر می‌سازند.
قدرت به شکل تاریخی، هم در ساخت اجتماعی جنسیت و هم برساخته کردن بدن زنان متناسب با ارزش‌ها و ایدئولوژی‌های رسمی، مداخله می‌کند. این مداخله با کمک سیاست‌های لباس و پوشش، کنترل و نظارت بر سکسوالیته و سیاست‌های جمعیتی از جمله تشویق زنان به باروری و یا ممانعت از آن انجام می‌شود.
ین سطرها در هم‌بستگی با صداهایی در این اقلیت نوشته شده که می‌کوشند فضایی برای تنفس در حوزه برابری‌خواهی و فمینیسم به زبان فارسی باز کنند و با توهین‌هایی باورنکردنی مواجه می‌شوند. برای من به عنوان کسی که اغلب بیش از خواننده‌ای هم‌دل نیستم، دیدن این توهین‌ها آزاردهنده و درگیرکننده است، چه رسد به خود آنها.
شرم از بدن را می‌توان محصول نظامی انضباطی و به نظر، تنبیهی دانست که تنانگی انقلابیِ دارای فاعلیت و عاملیت را بر نتابیده، و با برچسب‌زنی از نخستین روز تولد زن به بدن او، تلاش می‌کند تا کنترلی تمام و کمال بر آن به دست آورد. این کنترل، البته که نه تنها تلاشی یک جانبه از سوی نهادهای حاکم مذهبی نیست، بلکه نتیجه دست به دست دادن تمام نهادهای قاعده‌مند و دچار ساختار قدرت، بر مبنای هنجارهای اجتماعی است.
موضوع روز [جهانی جمعیت در سال ۲۰۲۰ حفاظت از سلامت و حقوق زنان و دختران در سراسر دنیا به‌ویژه در زمان همه‌گیری بیماری کووید ۱۹ است. پژوهش اخیر صندوق جمعیت سازمان ملل متحد نشان داد که اگر قرنطینه ۶ ماه دیگر ادامه یابد و اختلال چشمگیری در ارائه خدمات درمانی وجود داشته باشد، ۴۷ میلیون زن از کشورهای کم‌درآمد و با درآمد متوسط ممکن است به وسایل و داروهای پیشگیری از بارداری دسترسی نداشته باشند.
اگر حوزه ورزش را یکی از اقتدارگراترین و مردانه‌ترین حوزه‌های زندگی بدانیم اغراق نیست. نه فقط کارویژه ایجاد ورزش مدرن برای تربیت مردِ عضلانی میهن‌پرست (میهن به مثابه ناموس) و غیرتمند و تقویت روابط سلسله‌مراتبی بوده که اساسا مولفه‌های درونی آن همچون رقابت، برتری‌جویی، نظام پاداش و تشویق و ادبیات مسلط بر آن کاملا برای تثبیت برتری جنسیتی مردان است.
اکثر جمعیت کارگران پوشاک، حدود ۸۰٪، زنان هستند. این رقم اتفاقی نیست و مستقیما به شرایط کار آنها مرتبط است. ۹۳٪ از برندها مزد کافی برای امرار معاش پرداخت نمی‌کنند. تا زمانی که پدیده‌ی استثمار وجود داشته باشد زنان به خصوص در کشورهای فقیرتر اهداف راحت‌تری برای استثمار شدن هستند.
در جوامعی مانند ایران که مردسالاری در تمام سطوح اعمال می‌شود، کلیشه‌های جنسیتی که ریشه در سنت‌های فرهنگی و اجتماعی جوامع داشته و نقش مهمی نیز در رویه‌های قضایی و حقوقی زن‌ستیز ایفا می‌کنند، عاملی مهم در عدم مشارکت سیاسی موثر زنان در سطوح مختلف مانند نمایندگی پارلمان هستند.
در ترکیه فمینیست‌ها خیلی علاقه‌مند هستند تا متونی درباره فعالان حقوق زنان در ایران را ترجمه کنند و با آنها ارتباط برقرار کنند. در ایران علی‌رغم سرکوب بسیار زیاد همچنان یک جنبش وجود دارد و فمینیست‌ها فعالیت می‌کنند. این برای من که یک فمینیست هستم بسیار غرورآفرین است.
انتقال زنان به مشاغلی که بابت انجام آن مزد دریافت می‌کنند، از بزرگترین تحولات اقتصادی تاریخ معاصر بوده است، اما این تحول آنها را از نقش‌های بیشماری همانند خانه‌داران، مراقبین و داوطلبین اجتماعی که پولی بابت انجام این کارها دریافت نمی‌کنند، رها نکرده است.
ورود