اگزیستانسیالیسم دو بووار در میان آثار فراوان او، چه داستانی و چه غیرداستانی، از جمله در کتاب کلاسیکش جنس دوم، بسط یافته است؛ اما این مفهوم، به روشن‌ترین و دقیق‌ترین شکل در کتاب اخلاق ابهام او تبیین شده است. کتابی که به نسبت، کمتر از آن‌چه سزاوارش است به آن بها داده شده است. عنوان کتاب هم توجه را جلب می‌کند و هم غیرجذاب است؛ این واقعیت که یک اگزیستانسیالیست به‌طور صریح در مورد اخلاق حرف می‌زند (به‌جای این که صرفاً بر آزادی ناگریز ما تأکید ورزد) امری نادر است، اما مطمئناً اخلاقی که خود را به ابهام پیوند می‌زند به سختی می‌تواند امید به پاسخی مفید برای مشکلات اخلاقی بدهد.

می‌دانیم آنچه در یک زبان جاری و ساری است بیانگر جهان‌بینی آن زبان و به عبارتی، دیدگاه آن زبان نسبت به همه‌ی پدیده‌ها و مسائل است. هرقدر زبان متأخرتر باشد، بنا به ماهیت پدرسالارانه این دوره‌ها، قاعدتاً از نگرش تحقیرآمیزتری نسبت به زن نیز برخوردار است، و بالطبع این دیدگاه حاکم از سه هزار سال پیش در آن بیشتر قابل رؤیت است. با بررسی ریشه‌های زبان اما می‌توان پی به عمق این دیدگاه مردانه در آن برد. و مهم اینکه عدم وجود چنین دیدگاهی یا کمرنگ بودن آن، می‌تواند حاکی از این باشد که آن زبان کمتر در معرض مردسالاری بوده است، و یا حاکی باشد از قدمت آن زبان؛ و اینکه آن زبان به پیش از دوران مردسالاری برمی‌گردد، آنگاه‌که زن‌سروری یا زن‌تباری بوده و یا زن از اعتبار و حرمتی به فراخور طبیعت خود برخوردار بوده و مرد همچون موجودی او را می‌نگریسته؛ حتی فراتر.

این روزها فیلم «من» با بازی لیلا حاتمی بر روی پرده‌های سینما در حال اکران است فیلمی که تصویری متفاوت از زن به نمایش می‌گذارد اما باز هم نتوانسته تصویر درستی از زن مدرن بدون بازتولید کلیشه‌های جنسیتی به تصویر بکشد.

نمایشگاه گروهی هویت در گالری شیرین از ۲۹ مرداد تا ۱۰ شهریور برگزار شد. در این نمایشگاه آثار زنان و مردان با موضوع هویت در معرض دید عموم قرار گرفت.تقریبا در همه‌ی آثار مضمون زن و طبیعت به اشکال مختلف تکرار شده بود. گویا این یگانگی، مفروض همه‌ی نقاشان چه زن و چه مرد است.

تمام مصاحبه‌ها و نوشته‌ها را در مورد دکتر مبین خوانده بودم و ایشان گفته بود «مردم لطف کرده به من نام پدر جذامیان ایران را داده‌اند، نشاط هم مادر جذامیان است؛ اصلاً او را در آنجا "آنا" صدا می‌کردند.»... اما چرا نام نشاط وثوقی چندان که باید مطرح نشد. سؤالم را با دختر آن‌ها شهرزاد مبین در میان گذاشتم

نمایشگاه گروهی نقاشی و چیدمان «هرگز زنی را به این نام نمی‌شناختم» با ارائه آثاری از احسان برآبادی، ستاره بهبهانی، صنم قربان زاده، نگار فدایی، امید معصومی از یکم الی یازدهم مرداد ماه در گالری دنا به نمایش در آمد.

«تاریخ مذکر» کتابی است مشتمل بر دو بخش که در بخش اول تحت عنوان همین نام به بررسی تشتت فرهنگ در ایران پرداخته و در بخش دوم آن تحت عنوان «فرهنگ حاکم و محکوم»، ذیل ۲۷ عنوان، گریزی بر جنبه¬های مختلف ادبیات، هویت، هنر، اجتماع و فرهنگ زده است. بنا بر گفته‌ی خود نویسنده «تاریخ مذکر» رساله¬ای است در رد پدیده¬ای به نام «تاریخ مذکر» در شرق، به ویژه ایران دوران سلطنت؛کتابی که براهنی به خاطر آن و چند نوشته¬ی دیگرش از جمله مقاله¬ای درباره¬ی مرگ جلال ¬آل-احمد به زندان رفت. کتاب در سال ۱۳۴۹ نوشته شده اما به دلایلی، که عمدتاً به خاطر مطالب موجود در بخش پایانی کتاب است، زیر چاپ نرفت. با وجود این به محبوب‌ترین کتاب¬های زیرزمینی دوره‌ی خود تبدیل شد و بعدها در سال ۱۳۹۳ توسط انتشارات نگاه به چاپ چهارم نیز رسید.

این‌که فریدان از اصطلاحِ رازوری استفاده می‌کند شاید به دلیل آن باشد که این نحوه‌ی زندگی زنان در محدوده‌ی شخصی خود، چه به لحاظ ذهنی و چه به لحاظ مکانی، باعث ایجاد موقعیت‌ها و تجربه کردن لحظاتی می‌شود که تنها زنانی که با آن سبک و سیاق زندگی می‌کنند، از آن مطلعند

از چاپ همان اولین کتابش، در عمق صحنه بود که سرخوش می‌شوی از اینکه نویسنده‌ای متولد شده که دغدغه زن‌‌نگاری دارد و بعد با خواندن آثار دیگر او می‌بینی درست حدس زده‌ای! و البته فریبا وفی از نویسندگانی است که در این راه کم نگذاشته، ممارست به خرج داده و خود را تثبیت کرده است.

سنت انتشار نمایشنامه در ایران، مثل شعر و داستان، چاپ در مجله‌ها بود، تعدادی از بهترین داستان‌ها، شعرها و نمایشنامه‌ها قدیم‌ترها در مجلاتی چون دنیای سخن و فردوسی و... و جدیدترها در صفحات آدینه و گردون و... اولین چاپشان را تجربه کردند. البته بودن دانشورانه‌ی کسانی که گزینش می‌کردند و شعرهای درست و داستان‌های قوی و نمایش‌های استخوان‌دار را رد می زدند، بر این روند تاثیر عظیمی داشت. حالا انتشار این متن، که در منتشر شدنش نه توهمی در مقایسه با آن آثار است و نه خیالی در پهلو زدن به تاثیر گذاری آن‌ها، تنها می‌خواهد دو کار کند، یکی وفاداری به سنت آن‌ها در چاپ مستقل نمایشنامه پیش از اجراهای عمومی و دیگری در معرض دید و نقد و نظر گذاشتن خود.