فرهنگ تجاوز فرهنگی است که تجاوز و سایر خشونت‌های جنسی در آن امری شایع و فراگیر شود، اخبار مربوط به تجاوزها توسط افراد صاحب قدرت، رسانه‌ها و محصولات فرهنگی و اکثریت اعضای جامعه «بی‌اهمیت» قلمداد شوند. فرهنگ تجاوز از طریق استفاده از زبان جنسیت‌زده، شی‌ءانگاری بدن زن و بی‌اهمیت نشان دادن آزار و اذیت‌های جنسی گسترش می‌یابد. بدین ترتیب جامعه نسبت به امنیت و حقوق زنان بی‌تفاوت می‌شود. فرهنگ تجاوز یعنی سرزنش کردن قربانی و او را مقصر دانستن. فرهنگ تجاوز یعنی کودکان قربانی تجاوز را متهم کردن که از آزار و اذیت دیدن و مورد تجاوز قرار گرفتن لذت برده‌اند. فرهنگ تجاوز یعنی زمان زیادی را صرف کنیم برای پیدا کردن دلیل تجاوز و مقصر دانستن قربانی.

بررسی و تأملی در تیترهای خبری رسانههای رسمی و رسانههای غیررسمی پیرامون این اتفاق نشان میدهد که زنان در آن شب، نه زنان و افراد مستقل، بلکه دارای موجودیتی وابسته به نهاد خانواده تعریف شدند: آنهایی» که با مردان خانوادهشان پای به استادیوم گذاشتند، آنهایی که تحت مراقبت مردان خانوادهشان در فضای استادیوم ـ که نه حتی رسمیت بازیهای حضوری را در آن زمین داشت، نه به‌منزله صدور مجوز دائمی و رسمی برای حضورِ زین پسِ زنان بودـ حاضر شدند، آنهایی که جو استادیوم را معتدل کردند، آنهایی که ورودشان از بروز اغتشاشات احتمالی و فحاشیهای رکیک جلوگیری کرد، آنهایی که تصاویرشان در حالی که کودکشان را به آغوش داشتند و بازی را تماشا میکردند و غیره،استادیوم را زیباتر و ملایمتر کردند

از اواسط سال ۲۰۱۷ میلادی و به خصوص در ماه‌های گذشته عربستان سعودی، با «اصلاحاتی» غافلگیرکننده، از قالب کشوری که به مجامع بین‌المللی و جهانی و رسانه‌ها کم‌ترین پاسخ‌گویی از شرایط اجتماعی فعلی‌اش دارد و حضورش در مباحث و جنجال‌های خبری منحصر به اخبار اقتصادی و نفتی است، تبدیل به کشوری شد که با فواصل کوتاه مدت، اخباری متعدد درباره حقوق و شرایط نوین زنان سعودی در سرخط خبرهای بزرگ‌ترین خبرگزاری‌های جهان جای گرفت. آن چه که از نمای بیرونی این اصلاحات بر می‌آید، هدف اصلی و یک‌پارچه تلاش برای ایجاد برابری با نگاهی انتقادی را فراهم نیاورده است؛ البته که انکار منافع مستقیم و تأثیرگذار ناشی از این اصلاحات «نمایشی» و «گزینشی» برای زنان نیز، تهی از فایده و سوگیرانه بوده و می‌باید از جوانب دیگر و در مباحث دیگر مورد بحث و بررسی قرار گیرد، اما به نظر می‌رسد در دست‌یابی به برابری، باز هم فعالان مدنی، حاکمیت سعودی و مردم عامه در بازی «برابری نسبی» و «برخی که از برخی دیگر برابرترند»، خواسته و ناخواسته گرفتار آمده‌اند؛ و در این بین، آنانی که از دیگران برابرتر نیستند، به وضوح زنانی‌اند که نه در بطن یک اندرونی فوق لوکس که زنان را سراپا مطیع و مبتلا به مصرف‌زدگی تربیت می‌کند، بلکه از طبقه اجتماعی متفاوت‌تری برخاسته‌اند.

متلک‌های خیابانی، لمس بدنی، توهین به رانندگان زن و همچنین اذیت و آزار زنان در وسایل حمل‌ونقل عمومی از جمله مشکلاتی است که بیشتر زنان در طول روز با آن مواجه هستند و به یک پدیده عادی و مداوم تبدیل شده است. هرکدام از این مشکلات هم به‌نوعی آزاردهنده، واکنش‌ها و نگرش‌های متفاوتی را به همراه دارد اما اذیت و آزارهای ناشی از نشستن در وسایل حمل‌ونقل عمومی بحثی است که به سبب دربرگیری همه آحاد جامعه باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

بیدارزنی:‌ این مطلب ادامه گزارش«دختران دهه شصت از بلوغشان می‌گویند»، است که به بررسی تجربه‌های زنان از اولین رابطه جنسی و چگونگی مواجه آنان با پریود دخترانشان می‌پردازد.

: روز پنجشنبه بیستم اردیبهشت‌ماه همزمان با هفته معلم تجمع مسالمت‌آمیزی توسط معلمان با خواسته‌های صنفی در شهرهای مختلف ایران برگزار شد. تجمع برگزار شده در شهر تهران مورد حمله نیروهای امنیتی قرار گرفت و تعداد زیادی از معلمان مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و بازداشت شدند. به همین جهت  گفت‌وگویی انجام دادیم با صدیقه پاک‌ضمیر یکی از معلمان شرکت‌کننده در این تجمع که از نزدیک شاهد ماجرا بوده است:

: بالغ شدن یکی از مهم‌ترین مراحل زندگی هر زن و البته مردی است. دوره‌ای که شناخت و آگاهی در مورد اصول بهداشت آن، دلایل و علل بروز تغییرات خاص در این دوران و نیز آشنایی با خطرات تهدیدکنندۀ سلامتی خاص این دوران، سبب پیشگیری از بسیاری از مشکلات نوجوانان می شود. اما در حال حاضر بیشتر مدارس اطلاعات خاصی در اختیار نوجوانان قرار نمی‌دهند و مواجهه با بلوغ فرزندان بیشتر بر عهدۀ خانواده‌هاست که گاه شرم و خجالت یا نداشتن آگاهی کافی والدین برای صحبت در مورد بلوغ به بروز مشکلاتی برای دختران منجر می‌شود. در ادامه گفت‌وگوهایی را با ۶ زن متولد دهۀ شصت می‌خوانید که از اولین پریود و رابطۀ جنسی خود بعد از ازدواج می‌گویند و مسائل و مشکلاتی را که با آن دست‌وپنجه نرم کردند واگویه می‌کنند.

جنبش کارگری عمدتاً یک جنبش مردانه است و زنان به چند دلیل در آن حضور قابل توجهی ندارند. دلیل اول این است که موانع جنسیتی کار زنان بسیارند و زنان کمتر فرصت اشتغال در کارِ مزدی را پیدا می‌کنند و بنابراین بخش کوچکتری از نیروی کار رسمی را تشکیل می‌دهند. دوم این که فرصت اعتراض و ابراز وجود به دلایل جنسیتی برای زنان کارگر کمتر از مردان است. دلیل سوم هم این است که در جنبش کارگری تاریخاً یک گرایش غالب کورجنسیتی حاکم است که مطالبات خاص زنان کارگر در آن پس زده می‌شود. همه این دلایل موجب می‌شود زنان مشارکت کمتری در جنبش کارگری داشته باشند و به‌تبع آن وضعیتشان نادیده گرفته شود.

«وینی مادیکیسلا ماندلا» سال ۱۹۳۶ در شهر «بیزانا» ی آفریقای جنوبی به دنیا آمد. او در سال ۱۹۵۳ برای تحصیل به مدرسۀ مددکاری اجتماعی «جَن هافمِیر» در ژوهانسبورگ رفت. در آن زمان آفریقای جنوبی تحت کنترل نظام آپارتاید بود و شهروندان بومی آفریقایی‌تبار در نظام طبقاتی سلطه‌گری اداره می‌شدند. وینی تحصیلاتش را به پایان رساند و از دانشگاهی در آمریکا بورسیه دریافت کرد؛ اما او تصمیم گرفت به‌عنوان نخستین مددکار اجتماعی سیاه‌پوست در بیمارستانی در ژوهانسبورگ کار کند.

در ادامه گفتگویی انجام داده‌ایم با نازنین یکی از دختران مهاجر که در کنار رسیدگی به امور خانه، به کار بسته‌بندی جوراب نیز می‌پردازد.