بیدارزنی: بااینکه فمینیسم این روزها به‌عنوان یک جنبش اجتماعی قدرتمند شناخته می‌شود و یکی از موضوعات سیاسی جنجالی است، اما در جهان به‌طور هم‌زمان شاهد افزایش زن‌ستیزی نیز هستیم. درحالی‌که زنان مشغول مبارزه هستند، به سمت ادارات می‌دوند و رکوردهای جدیدی از برابری جنسیتی را به نام خود ثبت می‌کنند، هم‌زمان شاهد ظهور نسل جوانی از مردان غالباً سفیدپوست بنیادگرا …
اردیبهشت پارسال بود که در قزوین داشتیم تلاش می‌کردیم مدرس مربی‌گری بسکتبال زنان در ایران شویم. همه سی‌وسه نفرمان به‌علاوه هماهنگ‌کننده این کلاس‌ها در قزوین و حتی مدرس کلاس آرزوها و نگرانی‌های مختلفی داشتیم اما عاشق یک چیز بودیم: بسکتبال ...
٢١سال پیش بود که کاروان ورزشی ایران طی اقدامی نو با یک پیشوای ورزشکار زن وارد بازی‌های المپیک شد. المپیک ١٩٩۶ آتلانتا در حالی آغاز شد که لیدا فریمان تیرانداز ایرانی پرچم‌داری کاروان ورزشی ایران را بر عهده داشت. تصمیمی از سوی مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک که در دوران خودش با استقبال عمومی مردم مواجه شد و اتفاقاً رسانه‌های خارجی هم مانورهای جالبی روی آن دادند. حالا اما چه شده است که پرچم‌داری یک زن در سال٢٠١٨ و برای بازی‌های آسیایی جاکارتا نه تنها با استقبال جامعه مخاطبش روبرو نمی‌شود، بلکه به‌شدت محکوم می‌شود؟
کتاب زنان و تبعیض نوشته ی کیت فیگز به بررسی وضعیت زنان در جامعه به خصوص در محیط کار میپردازد. فیگز ابتدا تعریفی از تبعیض جنسیتی علیه زنان ارائه و سپس به وضعیت زنان در حوزهی اشتغال و محدودیتهایی اشاره کرده است که در محیط کار با آنها مواجه میشوند. رویکرد کتاب را میتوان در زمرهی آثار فمینیسم لیبرال جای داد، چراکه تأکید نویسنده بیشتر بر موقعیت اجتماعی زنان و عناصر جامعه پذیری است که مانع پیشرفت اجتماعی آنها می شود.
آیا پیرامون بحث وجود و باور به خدا، شخص فمینیست با توجه به موضع خود پیرامون عدالت جنسیتی ملزم به پذیرش موضع خاصی است؟ در این متن می‌خواهم به بررسی این پرسش بپردازم.
بیدارزنی: بیش از پانصد نفر با انتشار بیانیه‌ای خواهان تجدیدنظر رأی صادره علیه محمد حبیبی و آزادی بی‌قید و شرط این معلم زندانی شدند. در متن بیانیه آمده است: با گذشت بیش از سه ماه از بازداشت محمد حبیبی معلم زندانی و عضو کانون صنفی معلمان، سرانجام شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب، این معلم را به ۱۰ سال و نیم …
منازعات معروف فمینیست‌ها بر سر روابط جنسی – رویکردهای متفاوت فمینیست‌ها به مسائلی مثل پورنوگرافی و روسپی‌گری – چند دهه به‌شدت ادامه داشت، اما این موضوع در عصر اینترنت، ربات‌های مخصوص سکس و موج چهارم فمینیسم از کانون توجه فاصله گرفت. فمینیست‌های رادیکال بر این عقیده‌اند که حقوق جنسی مردانه باید دوباره ارزیابی شوند. این به معنای پرداختن ریشه‌ای به این مسئله به جای مدارا کردن و تنظیم شدن با نظام موجود است. شق دیگر این رویکرد موج چهارم فمینیسم – فمینیسم لیبرال - و متحدان مرد بیدار آن است که معتقدند اگر واژه‌ها و رفتارهای مخرب مردانه بازپس گرفته شوند، زنان از زیر یوغ مردسالاری رها خواهند شد. در زمینۀ خنثی کردن و از بین بردن قدرت موجود در زبان و خشونتی که مردان برای حفظ سلطۀ خود بکار می‌برند - از «رژه‌های روسپی‌گری»[۲] گرفته تا «کارگری جنسی» - تلاش‌های بسیاری شده است.
تدوینگران «دستور کار ٢٠٣٠ برای توسعه پایدار» یا همان «سند ۲۰۳۰» معروف به خوبی دریافته‌اند که هیچ توسعه‌ای بدون در نظر گرفتن زنان و برنامه‌ریزی برای توانمندسازی آنان پایدار نخواهد بود از این‌رو درجای جای سند اهداف خرد و کلانی به این منظور گنجانده شده است. این نوشتار با اشاره به این اهداف و ذکر مشکلاتی که زنان ایرانی با آنها دست به گریبان‌اند، یادآوری می‌کند که اجرای سند ۲۰۳۰ می‌تواند در برطرف کردن این موانع و مشکلات یاریگر زنان کشورمان باشد. هدف اصلی ۵ به صورت خاص و ویژه توسعه پایدار جامعه را با اجرای اهدافی برای توانمندسازی زنان دنبال می‌کند و اما در سایر اهداف فرعی در بخش‌های دیگر نیز اهداف خردی برای زنان منظور شده است؛
متأسفانه تا به امروز در ایرانمان، هیچ شخص یا سازمان دولتی و خصوصی حاضر به حمایت و پذیرش اسپانسری او نشده و به گفته خودش آنچه دیده بیشتر تمسخر بوده تا حمایت، اما او همچنان به این راه روشن با اراده و توان شخصی‌اش ادامه می‌دهد. پروانه کاظمی در مصاحبه‌ای که سال ۹۵ با خبرگزاری ایسنا داشته، نحوه برخوردها با توانمندی‌های خارق‌العاده‌اش را این‌گونه شرح می‌دهد: «من در بیس کمپ کوه آمادابلام بودم. از سنگاپور ۱ تیم آمده بود، این تیم حدود ۲۰ اسپانسر مختلف داشت. آنها با این‌همه حمایت نتوانستند حتی این قله را صعود کنند. من با حسرت به آنها نگاه می‌کردم که این‌همه اسپانسر دارند. آنها از من پرسیدند تو اسپانسر داری؟ و من در پاسخ گفتم نه. آنها تعجب کردند که مگر می‌شود اولین زنی باشی که از کشورت به این قله آمده‌ای ولی حمایت نمی‌شوی؟ آنها فکر کردند شاید من مشکلی دارم. درست بود من اولین زن ایرانی بودم که به آمادابلام رفته بودم، پیش از من تنها دو مرد ایرانی این قله را صعود کرده بودند. من برای صعود هیچ قله‌ای حمایت نشده‌ام. به هر قله‌ای که می‌خواستم صعود کنم مسخره شدم ولی حمایت ندیدم. هرجایی که می‌رفتم برای حمایت و اسپانسری، جالب بود که وقت ملاقات می‌دادند و بعد می‌خندیدند که عجب حالی داری که می‌خواهی صعود کنی. رسماً من را برای صعودهایم به سخره می‌گرفتند. در اولین صعودم به هشت‌هزاری‌ها به من گفتند جای زن‌ها ۷ هزار متر است و زن‌ها در ۸ هزارمتری‌ها جایی ندارند که البته این حرف‌ها برای خودشان محترم بود و من برای این حرف‌ها هیچ اهمیتی قائل نمی‌شدم.»
بی‌خوابی، پارانویا، حملات عصبی، دمدمی‌مزاجی، انزوای اجتماعی، افسردگی، اضطراب و فروپاشی عصبی در این زنان همه نشانه‌هایی هستند که به ما می‌گویند باید نگران باشیم.اما شاید این مشکلات، تبعات گریزناپذیر مادر شدن باشند.
ورود
