در کتاب «در خدمت و خیانت زنان: گفتارهایی درباره زنان»، نویسنده از زبانی اغراق‌آمیز و تصویری ساده از واقعیت بهره می‌برد. خود او از بهره بردن از زبان اغراق‌آمیز آگاه است و در اثر خود هم به این نکته اشاره می‌کند. آگاهی او از رویکرد خود و اعلام آن به خواننده او را از اتهامات اخلاقی مانند تلاش برای فریفتن مخاطب مبری می‌سازد «پیش از این هم گفتم در مسیر جان‌بخشی و ملموس جلوه دادن آرا و نظرات، اغراق و مبالغه ابزار خوبی است. بی‌گمان مخاطب آگاه خود می‌داند چگونه دست به خوانش متنی بزند که برای اثبات خود از صنعت ادبی مبالغه کمک می‌گیرد.»

شعر افغانستان به سبب مصائب و مسائلی که این کشور طی سال‌ها با آن دست‌وپنجه نرم کرده است‌، سرشار از درد و رنج است. اما شاعران افغان همین محدودیت‌ها، مشکلات و جنگ را دستمایه اشعار خود کرده‌اند. شعری که به مصائب مردم می‌پردازد و ارتباطش را با بدنه مردم حفظ کرده است. در این دوران سخت شاعران افغان توانمندی‌های خود را نشان داده‌اند و مجموعه‌های خوبی منتشر کرده‌اند. هم‌زبان بودن ایران و افغانستان و مهاجرت شاعران افغانستانی به ایران، سبب شده است برخی از آثار آنان در ایران منتشر شود و ایرانی‌ها نیز با شعر امروز افغانستان ارتباط بگیرند.

کارول  پیتمن در کتاب «قرارداد جنسی» با بررسی رساله «پدرسالار» اثر سر رابرت فیلمر و رساله‌ی اول جان لاک در باب حکومت که نقد و بررسی «پدرسالار» است، زمینه‌ی زوال پدرسالاری به عنوان شکلی از مردسالاری و جایگزینی آن را با مردسالاری برادرانه مطرح می‌کند. در این نوشته به بررسی کوتاه رساله پدرسالار می‌پردازیم.

هنگامی که کتابی با عنوان «زوال پدرسالاری» را در دست می‌گیرید توقع دارید که نویسنده نخست به بررسی مفهوم پدرسالاری بپردازد، تصورات متفاوتی از پدرسالاری را مطرح کند و از میان آنها تصوری که قدرت تبیین بیشتری دارد یا با واقعیت موجود انطباق بیشتری دارد را انتخاب کرده و به زمینه بروز و ظهور انواع آن در تاریخ اشاره‌ای کند. سپس به ما توضیح دهد که چرا و چگونه پدرسالاری رو به زوال رفته است. به خصوص که در این باره آثار بسیار زیادی تالیف شده است که از منظرهای متفاوت به بررسی این پرسش‌ها پرداخته‌اند؛ امّا این اتفاقی نیست که در کتاب «زوال پدرسالاری» نوشته سیدمحمدامین قانعی راد می‌افتد.

سه گینی مقاله‌ای بلند و ضد جنگ و در جواب به دو پرسش اساسی است که چگونگی جلوگیری از جنگ و چرایی آن را مورد پرسش قرار می‌دهد.

در این کتاب[۱] با سیر و روند تاریخی مبارزات زنان از دوره‌ی قاجار برای به دست آوردن حق رأی و انتخاب شدن زنان آشنا می‌شویم و در ادامه سوابق و فعالیت زنان نماینده در دوره پهلوی دوم و جمهوری اسلامی را معرفی می‌کند.

رمان «مرگ آن را تلخ می‌نوشد » نوشته وَجدی الکومی نویسنده مصری از نگاه یک امدادگر به بازگویی نارضایتی‌هایی می‌پردازد که در بطن جامعه مصر وجود داشتند و نهایتا به «انقلاب ۲۵ ژانویه» سال ۲۰۱۱ در این کشور منجر شدند؛ اعتراضات و اعتصاب‌های کوچک و بزرگِ کارگران و دانشجویان که در گوشه و کنار مصر برپا بودند و با سرکوب گسترده پلیس امنیت مواجه می‌شدند. امدادگران برای مداوای زخم‌های مجروحین از راه می‌رسیدند؛ مجروحین و مصدومانی که باید وجودشان توسط امدادگران انکار می‌شد و هیچ خبرنگار و روزنامه‌نگاری از آن‌ها عکس و خبری مخابره نمی‌کرد.

در کتاب «سیطره‌ی جنس» نوشته‌ی محبوبه پاک‌نیا و مرتضی مردیها، سعی شده است تعریفی ساده از ماهیت این پدیده ارائه دهند: «فمینیسم را می‌توان مکتبی دانست که بر هویت انسانی و ارزش مستقل زنان تاکید می‌کند و در مورد آنان به توانایی و شایستگی‌ای دست‌کم هم‌ارز با مردان باور دارد» (ص ۱۰). تعریفی مینیمال و قابل دفاع که به شکل‌های دیگری نیز می‌توان آن را بیان کرد. به عنوان مثال سلی هزلنگر و همکارانش در ورودی دائره المعارف فلسفه‌ی استنفورد، فمینیسم را به عنوان جنبش‌هایی معرفی می‌کنند که «به دنبال عدالت برای زنان و پایان دادن به همه‌ی شکل‌های سکسیم است»

تمایزی که در سنت قرارداد اجتماعی بین عرصه عمومی و عرصه خصوصی وجود دارد، باعث شده ازدواج که خود یک قرارداد جنسی است، در عرصه خصوصی تعریف شود و از این رو مناسب بررسی‌های سیاسی نباشد. از نظر پیتمن، قراردادهای کاری که در آن افراد برای شخص یا یک کمپانی کار می‌کنند یا قراردادهای کارگری جنسی که در عرصه عمومی هستند نیز همچون قرارداد ازدواج، سلطه مردان بر زنان را تثبیت می‌کنند. تفکیک سفت و سخت عرصه عمومی و عرصه خصوصی که در سنت قرارداد اجتماعی وجود دارد، باعث می‌شود داد و ستد آن‌چه در هر یک از این دو قلمرو قرار می‌گیرد نادیده گرفته شود. بسیاری از آنچه در سنت قرارداد اجتماعی به عرصه خصوصی تعلق دارد، در واقع سیاسی است یا وجوهی سیاسی و عمومی دارد و تعریف عرصه خصوصی، آن‌چنان که در این سنت وجود دارد به سیاست‌زدایی از برخی از وجوه سیاسی دامن می‌زند. یکی از مهم‌ترین آنها روابط جنسی به طور کلی و ازدواج به طور خاص است. البته نباید دچار سوءتفاهم شد، هدف پیتمن یا دیگر افرادی که منتقد حصر رابطه جنسی در عرصه خصوصی هستند، این نیست که مثلا نوعی افشاگری یا شفافیت در مورد زندگی جنسی افراد وجود داشته باشد و حریم شخصی افراد از بین برود. منظور این است که ابعادی از رابطه جنسی و قرارداد ازدواج وجود دارند -مانند تجاوز جنسی- که باقی ماندن رابطه جنسی و ازدواج در عرصه خصوصی به اَشکال موجود، امکان نقد و بررسی آنها را از بین می‌برد.

بی‌سواد در حقیقت حدیث نفس زنی است که جنگ مسیر زندگی‌اش را تغییر می‌دهد و او را وادار به مهاجرتی ناخواسته می‌کند. زنی که علی‌رغم عطش خواندن و نوشتن مجبور به کار در یکی از کارخانه‌های صنعتی کشوری می‌شود که با فرهنگ آن بیگانه است. بیگانگی‌ای که آگوتا از آن با عنوان «برهوت اجتماعی» یاد می‌کند.