بیدارزنی: دختران و زنان چیزی بیشتر از یک جسم هستند. با این حال شما با نگاه کردن به رسانه‌ها و آموزه‌های مذهبی٬ این حقیقت را درباره زنان در‌نمی‌یابید و همچنین اگر به روش‌هایی که امروزه در مورد موضوع لباس مناسب یا حیا انجام می شود، گوش داده باشید نیز متوجه این امر نمی‌شوید.
ما در حالی بزرگ می‌شویم و پا به سن می‌گذاریم که توسط رسانه‌های سودجو که روی بدن زنان متمرکز شده‌اند٬ محاصره شده‌ایم: از تابلوهای تبلیغاتی بزرگ با تیتر «بدن خود را کامل کنید تا زندگی خود را کامل کنید» گرفته تا مجله‌های فتوشاپ شده و شبکه‌های تلویزیونی که با وسواس به قضاوت آنچه زنان پوشیده‌اند و مقدار سلولیت بدنشان می‌پردازند.
در دنیایی که به شکل گریزناپذیری رسانه‌ای است و در آن بدن زنان مدام وارسی شده و به اعضایش توجه زیادی می‌شود، دور از انتظار نیست که دختران یاد بگیرند که بدنشان را به‌مثابه چیزی که باید به آن نگاه شود، به نمایش بگذراند. جای تعجب نیست که دختران بیاموزند در تمام مدت و هرجایی که می‌روند باید به نمایش گذاشتن بدنشان بپردازند.
امروزه در بسیاری از محافل، موضوع «حیا» ی زنان جنجالی و محبوب است. از تمرکز بالای مذاهب بر روی لباس مناسب برای مدارس گرفته تا قوانینی که بسیاری از مدارس در مورد میزان کوتاهی شلوارک دختران و عریانی شانه‌های آن‌ها دارند، حجب و حیا سوژه‌ای برای بحث شده است.
عباراتی مانند «حیای جنسی» و «حیا تحریک کننده‌تر است» به‌عنوان نام‌های بوتیک‌های مدی که لباس‌های کاملا پوشیده را عرضه می‌کنند، بسیار پرطرفدار هستند. با وجود اینکه دلایل پیشنهاد «حیا» در پوشش متغیر است٬ اما ما در موسسه «زیبایی بازتعریف شده[1]» معتقدیم که امروزه روی استانداردهای اختیاری زیبایی بیش‌ازحد تاکید می‌شود و این باعث آزار دختربچه‌ها و زنان از سنین بسیار پایین است. از سوی دیگر چنین رویکردی کماکان نگاه ما را صرفا روی بدن زنان متمرکز می‌کند.
از دیدگاهی که بر تحقیق استوار شده می‌توان گفت که حیا حامل قدرت است. بسیاری از فرهنگ‌ها و مذاهب این گرایش را به درجات مختلف منعکس می‌کنند. گرایشی که معتقد است پوشاندن اعضای بدن برای احترام به بدن که به‌عنوان چیزی مقدس دیده می‌شود٬ اهمیت دارد.
بدون توجه به گرایش اعتقادی شما، بحثی آزاد درباره حیا از دیدگاه تحقیق ما می‌تواند نتیجه‌ای به‌مراتب قدرتمندتر و ارزشمندتر از ذهنیت سطحی «حیا از هر چیزی تحریک‌کننده‌تر است» که امروز بسیار مرسوم شده٬ بدهد.
اینجا حقیقتی است که می‌توان از آن دفاع کرد:
ما چیزی بیش از یک بدن برای نگاه کردن هستیم. امروزه٬ همان‌طور که تحقیقات دکترای لکسی[2] نشان می‌دهد٬خود ابژه پنداری در میان زنان رایج شده استو این زنان را در جایگاهشان به‌عنوان یک بدن نیازمند به توجه دائمی و بدون نقص بودن نگه می‌دارد. این امر زمانی رخ می‌دهد که ما نگاه خارجی از خودمان را درونی می‌کنیم.
ما به‌طور روزمره خودمان را به معنای دقیق کلمه درحالی‌که مشاهده می‌شویم، مجسم می‌کنیم. تحقیقات نشان می‌دهد که این موضوع در حال سرایت به تمام کارهایی است که انجام می‌دهیم، به همه‌چیز. فکر کردن به این موضوع که ظاهرمان چگونه به نظر می‌رسد٬ درزمانی که در حال انجام کاری هستیم٬ آسیب بزرگی برای ماست.
وقتی‌که ما برای دیده شدن زندگی می‌کنیم، بدنمان با منابع کمتر روحی و جسمی برای انجام آنچه برایمان شادی به ارمغان می‌آورد باقی می‌ماند. ما در امتحانات ریاضی، منطق و ورزش ضعیف‌تر ظاهر می‌شویم، جسارت جنسی کمتری خواهیم داشت (که این شامل نه گفتن در مواقع ضروری نیز می‌شود) و غمگین و ناکام باقی می‌مانیم.
زمانی که ما خود را ابژه می‌پنداریم٬ اتفاقی که امروزه به‌صورت امری عادی برای زنان از سنین نوجوانی تا سنین بالا تبدیل شده است٬ بیماری‌های مربوط به تغذیه و عمل‌های جراحی زیبایی افزایش می‌یابد و اجتناب کردن از بلند کردن دست در کلاس و رها کردن تحصیل ریاضی و علوم بیشتر رخ می‌دهد.
ما شرمساری بی‌حدوحصر از بدن، خشم و افسردگی را تجربه می‌کنیم و آن‌قدر روی بدنمان تمرکز می‌کنیم که هیچ‌وقت نمی‌توانیم به کارهای بزرگی که می‌توانیم و باید انجام بدهیم برسیم. به عبارتی دیگر زمانی که در زندگی تنها روی بدنمان تمرکز می‌کنیم، این دختران و زنان و همین‌طور مردان اطرافشان هستند که بازی را واگذار می‌کنند.
بسیاری از بحث‌های مربوط به حیا از منظر فرهنگ‌ها و مذاهب گوناگون پیرامون نظریه ناپاک و گناهکار بودن بدن زنان و دور نگه‌داشتن اعضای بدن از دید افراد دیگر و به‌خصوص مردان می‌چرخد.
این رویکرد٬ در جهت معکوس به نگاه مردان امتیاز می‌بخشد و زنان را در جایگاه کسانی قرار می‌دهد که به سبب دیده شدن اندامشان٬ تحت کنترل احساس و فکر دیگران هستند؛ جایگاهی که چیزی جز زیان برای زنان ندارد.
زمانیکه از حیا، مشخصا به شکل پوشاندن بدن از نگاه‌های جنسی دیگران صحبت می‌شود، گفتمان را در حد سطحی «زنان چیزی بیشتر از بدن‌هایشان نیستند» نگه‌داشته‌ایم.
ما کنترل کمی بر آنچه مردم هنگام نگاه کردن به ما فکر می‌کنند، داریم. اگر ما در زندگی‌مان به دختران آموزش می‌دهیم که بدنشان را برای حفظ شدن از ذهنیت‌های جنسی مردان بپوشانند، درواقع ما به آنان آموزش می‌دهیم که آنان در قبال افکار مردم مسئول هستند و پیش از هر چیز دیگر ابژه‌های جنسی‌ای هستند که باید پوشیده شوند.
بدن هیچ دختر یا زنی گناهکار نیست و هیچ‌کس حق ندارد به زنان چنین آموزشی بدهد. سادگی به‌عنوان یک کمال مطلوب، می‌تواند معنای گسترده‌تری از احساس گناه زنان برای پوشاندن خودشان باشد.
هنگامی‌که خود را چیزی بیشتر از بدن بدانیم حیا می‌تواند مفهومی قدرتمند باشد و زمانی که شما اعتقاددارید که بیش از یک جسم هستید٬ وقتی که شما قابلیت این را دارید که بیشتر از این باشید که نگاهتان کنند و می‌توانید کار بیشتری روی کامل کردن خودتان انجام دهید٬ احتمالا از شخصی که ارزشش را از ظاهرش یا از میزان توجهی که مردان به او می‌کنند می‌گیرد٬ متفاوت لباس خواهید پوشید.
آنچه از این مسئله و از تجربه شخصی زندگی در بدن زنانه به‌وضوح می‌آموزیم این است که وقتی لباسی می‌پوشیم که اندام‌هایمان را نشان می‌دهد یا مشخص جلوه می‌دهد،از وجود آن اندام‌ها بسیار بیشتر خودآگاهی داریم.ما خودابژه پنداری می‌کنیم و تقریبا همیشه لباس‌ها
یمان را با تاکید بر چگونه به نظر می‌رسیم، تنظیم می‌کنیم و دیگران را درحالی‌که با ما نگاه می‌کنند، می‌بینیم.
اینکه دوست داشته باشیم به چشم بیاییم خوب است و حتی اینکه دوست داشته باشیم دیگران به خاطر ظاهرمان به ما توجه کنند هم ناپسند نیست اما اگر این مسئله مانع پیشرفت، شادی و سلامتی شود بسیاری از تحقیقات تایید می‌کنند که چنین است- آنگاه باید به آن‌سو حرکت کنیم که چیزی بیش از یک ابژه برای نگاه کردن باشیم.
تحقیقات نشان می‌دهد که حد معینی از حیا می‌تواند وسیله مهمی برای محافظت از خودمان و دخترانمان در برابر ابژه بودن دایمی باشد.
می‌بینیم که چرا پیشنهاد‌ها درباره طول پیراهن و میزان بازبودن یقه مهم هستند. زیرا ما در جهان جنسیت زده‌ای زندگی می‌کنیم که در آن حتی کم سن و سال‌ترین دختران، تا سر حد امکان به عروسک‌های جنسی بدل می‌شوند و به آنان گفته می‌شود که «سکسی بودنشان» برایشان محبوبیت، عشق و شادمانی می‌آورد.
مطالعات نشان می‌دهد که دختران 6 ساله خودشان را جنسیت‌زده می‌کنند زیرا پیام‌های رسانه‌ها به آن‌ها نشان می‌دهد که سکسی بودن آن‌ها برایشان مزایایی دارد .
همان‌طور که پیش‌تر ذکر شد، امروزه حتی اسباب‌بازی‌های دختران و شخصیت‌های کارتونی آن‌ها به‌غایت جنسیتی شده‌اند اما زمانی که ما میزان باز بودن لباس‌ها تمرکز می‌کنیم، نکته اصلی را از دست می‌دهیم.
وقتی‌که زنان و دختران را به خاطر پوستی که نشان می‌دهند یا نمی‌دهند قضاوت می‌کنیم، آن‌ها را به بدنشان تقلیل می‌دهیم و همان دروغ‌هایی را تکرار می‌کنیم که زنان فقط بدن‌هایی هستند که محتاج قضاوت و توجهند. ما حتی القای شرم به زنان به خاطر اینکه بدنشان گناهکار و ناخالص است و باید از دید پسران و مردانی که نمی‌توانند مسئول فکر و اعمالشان باشند، را تدوام می‌بخشیم.
حجب و حیا توسط فرهنگ‌های گوناگون -حتی خانواده‌های مختلف- به اشکال گوناگون تعریف می‌شود و اکنون زمان آن است که پوشاندن مردم را به خاطر شرمنده کردنشان متوقف کنیم و حقیقتی که باید از همه‌جا فریاد زده شود را بیاموزیم: «ما لیاقت بیشتر از اینکه صرفا نگاه شویم را داریم، ما بیشتر از یک بدن هستیم!»
زمانی که این عقیده را بپذیریم و به آن عمل کنیم، شاهد روبه‌جلو حرکت کردن زنان و پیشرفت آن‌ها خواهیم بود.
پول کمتری برای جراحی‌های زیبایی (تا 50% در دهه گذشته که 92% از عمل‌ها روی زنان انجام شده است) و دیگر خرید محصولاتی که برای رفع نواقصمان نیاز داریم، خرج خواهیم کرد.زمان و وسواس کمتری درباره چیزهایی که زیر لباس‌هایمان حس بدی بهمان می‌دهند، می‌گذاریم. همین‌طور زمان کمتری صرف وسواس به خرج دادن درباره اندام‌هایی که دوست داریم همه ببینند، می‌کنیم.
در مسایل آکادمیک، ورزشی و حرفه‌ای بهتر حاضر خواهیم شد. زنان دیگر را بیشتر دوست خواهیم داشت زیرا آنان را بر اساس بدنشان قضاوت نخواهیم کرد. احساس قدرت، عشق به خود و شادی بیشتری می‌کنیم زیرا زندگی واقعی و اصیلی خواهیم داشت که خود انتخاب کرده‌ایم. ما تمامی این حقایق قدرتمند را به دخترانی که در این جهانی که هرروز بیش‌ازپیش جنسیت زده می‌شود بزرگ می‌شوند٬ خواهیم آموخت.
[1]Beauty Redefined
[2] Lexie’s PhD research
منبع:
http://everydayfeminism.com/2012/12/modest-is-hottest-the-revealing-truth/?utm_content=buffer8b320&utm_medium=social&utm_source=facebook.com&utm_campaign=buffer