یکی از بارزترین نمونه‌های زایش اضطراب در جامعه را می‌توان متعلق به زنان و و جایگاه شغلی آنان در جامعه دانست. اشتغال زنان مخصوصاً در جوامع در حال توسعه مانند ایران، بعد از گذشت چند دهه پذیرش این امر، همچنان با مشکلات خاص خود همراه است.

یک‌بار برای همیشه باید بدانیم که ظلم علیه انسان، زن و مرد ندارد. اگر حقی از یک جنس سلب می‌شود، ناخودآگاه بستر آن جامعه ظلم پذیر می‌شود و اساساً مطرح کردن این جمله اشتباه است. چون مسئله این نیست که ظلم به چه کسی وارد می‌شود، مهم وجود ظلم و ناحقی و الزام مقابله با آن است.

بسیاری از فعالان صنفی ما امروز زنان هستند و حتی در بسیاری از جاها از فعالان مرد پیشی گرفته‌اند و در بسیاری از تصمیم‌گیری‌ها شرکت داده می‌شوند و مورد مشورت سایر فعالان قرار می‌گیرند.

دو ردیف از پسران جوان رو به روی هم در پارک ائل گلی تبریز به هم برف پرتاب می‌کنند. دو دختر بی‌خبر از همه‌جا از میان پسران رد می‌شوند. ناگاه صفوف مردان جوان به سمت دو دختر هجوم می‌برند. دست‌ها به سمت بدن‌های بی‌پناه دو دختر نشانه می‌رود که برای شادی و تفریح به پارک آمده‌اند.

‌در چند سال گذشته نظام اقتصاد سیاسی سرمایه‌داری و به تعبیری دولت سرمایه‌داری کنونی ایران با بحران مواجه بوده است؛ بحرانی که در ماه‌های اخیر با تحریم‌های گسترده علیه ایران و سقوط ارزش ریال به نقطه اوج خود خواهد رسید. در حالی که دولت سعی دارد از این بحران با سرکوب کارگران، فعالان اجتماعی، افزایش نرخ ارز و ...، بهره برداری کند، این مردم هستند که باید با این بحران دست و پنجه نرم کنند. نتایج اسفناک این بحران در گسترش مشکلات اجتماعی و اقتصادی بر هیچ کس پوشیده نیست؛ از جمله توزیع نابرابر و ناعادلانه ثروت، تورم و گرانی، تنزل قدرت خرید عمومی و معیشت مردم، بحران صندوق‌های بازنشستگی، ورشکستگی کسب‌وکارهای کوچک، بحران بانک‌ها، رکود و تورم بازار مسکن، متوقف شدن کار در بسیاری از کارخانجات تولیدی و شرکت‌های بازرگانی، قاچاق و سوء‌استفاده مواد مخدر و الکل، کودک آزاری، خشونت علیه زنان، تن‌فروشی، فقر، کار کودکان، بیکاری و ...

تاریخچه هشتگهای فمینیستی به هشتگی در سال ۲۰۱۰ باز میگردد؛ زمانی که هشتگی برای مبارزه با آزارهای جنسی زنان با عنوان #ChangeTheRatio توسط "راشل سکلار" نویسنده و کارآفرین کانادایی شکل گرفت. اما یکی از بارزترین و موفقترین هشتگهای جنبش‌های فمینیستی تاکنون، هشتگ کارزار #MeToo (من هم همین‌طور) است. این هشتگ به همدردی با قربانیان تجاوز با یکدیگر و شکستن سکوت در مقابل متجاوزین اشاره دارد.

شامگاه چهارشنبه ۵ دی‌ماه، اتوبوس زنانِ کارگر در جاده‌ی گلوگاه واژگون شد. حادثه‌ای در اطرافمان رخ داد و چشمی را به خود خیره نکرد. رخدادی برای دیگری که «زن» و «کارگر» تعریف می‌شود. ۱۵ زنِ کارگر که تاکنون دو تن از آنان جان باخته‌اند

مجمع اقتصاد جهانی، گزارش بررسی شکاف جنسیتی در دنیا در سال ۲۰۱۸ را در روز ۱۸ دسامبر منتشر کرد و بر طبق این گزارش ایران همچنان در قعر جدول برابری جنسیتی در دنیا قرار دارد. این مجمع در سال ۲۰۱۸ به منظور ایجاد آگاهی جهانی از چالش‌های ناشی از شکاف‌های جنسیتی و فرصت‌های ایجاد شده برای کاهش آن‌ها با بررسی ۷۰ زیر شاخص شامل اطلاعاتی در مورد مشارکت نیروی کار، رهبری اقتصادی، دسترسی به دارایی‌ها و فن‌آوری، رهبری سیاسی، خانواده، اقتصاد، آموزش و پرورش و عوامل مرتبط با سلامت در قالب ۴ شاخص کلی دستیابی به آموزش، مشارکت اقتصادی، مشارکت سیاسی و بهداشت به بررسی برابری بین مردان و زنان در ۱۴۹ کشور دنیا پرداخته است.

اعتراضات سراسری معلمان به شکل اعتصاب و تحصن سراسری، ابتدا در روزهای ۲۲ و ۲۳ مهر به دعوت شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران شکل گرفت. معلمان و فرهنگیان طی این ۲ روز در مدارس و مراکز آموزشی حاضر شده و در دفاتر مدارس تحصن کردند.

هر بار داستان همین است. نگرانی‏‌های مادران‌ه‏ام از صبح خیلی زود آغاز می‏‌شود. هرچند شب‏‌ها هم چند‌بار بی‏‌خوابم می‏‌کند. از نگرانی برای سوار سرویس شدن در آن وقت صبح گرفته تا سلامت رسیدن به مدرسه. تا وقتی برگردد و به محل کارم تلفن بزند و بگوید خوبم. از لحظه‌‏ای که سوار اتوبوس می‏‌شود و به اردو می‌‏رود تا لحظه‏‌ای که برگردد. از وقتی کلاس زبان شروع می‌‏شود و هم‌زمان با آن نگرانی من از ساختمان پیر و سقف و دیوارهای عجیب و نگران‌‏‏کننده. از وقتی بحث زلزله در تهران گل می‌‏کند و از خاطراتش از مانور زلزله در مدرسه می‌‏گوید و از من می‌‏پرسد وقتی زلزله آمد، چطور بدون اینکه بقیه بچه‏‌ها را هل بدهد، از طبقه سوم خودش را به حیاط برساند.